Op 11 november schreef ik mijn laatste blog.
Over mijn Prinsje dat tóch zijn vier pootjes mocht houden.
Over de liefde die dit kleine mannetje me ondanks alle zorgen iedere dag bracht.
Over de hartverwarmende support die ik kreeg van alle leden van #teamPommel.
Over de prachtige
Het ging niet goed met het pootje van Prins Pommel. Wat we ook deden, er bleef maar etter uitkomen. Zowel dierenarts Aert als ik werden er wanhopig van.
Het woord 'amputatie' werd al eens voorzichtig geopperd...
Maar een Prinsje met drie pootjes, ik moest er niet aan denken!
Wat is het een feest, zo'n klein Prinsje in huis!
En wat is het goed gegaan met het wennen.
Pepijn was óm na een paar dagen en Pientje doet gewoon of hij niet bestaat.
Maar er is wel een hindernis want Pommel heeft een pootje met een strikje!
Toen hij nog gewoon bij zijn moeder
Lees meer...
Na een vlotte thuisreis uit Zweden was het heerlijk om weer thuis te zijn.
Thuis met mijn P's, mijn kacheltje, mijn tuin en mijn eigen bed.
Met de laatste rustige dagen met veel aandacht voor de P's die het tijdens mijn afwezigheid prima hadden gehad. De laatste rustige dagen met
Mijn laatste echte dag op Tjörn want morgen wacht de ferry.
En wat een dag!
Een dag met een en al zon, zon op Berga, zon op Tjörn.
Natuurlijk vertrok ik na het ontbijt, waarbij we voor het eerst weer buiten zaten zoals ik dat gewend ben, naar mijn strandje in Berga. Het was
Lees meer...
Buien, wind en regen - het moest er een keer van komen.
En ook al schijnt de zon soms ook, de buien overheersen.
De eerste echte dag hier zat ik dan ook in een dipje want regen en storm terwijl ik zo vreselijk naar mijn strandje op Berga verlangde. Zo erg dat het bijna pijn deed.
Lees meer...
Ondanks dat ik me in mei van dit jaar afvroeg of het me nog wel zou lukken opnieuw naar Zweden te gaan besloot ik zodra ik thuis was dat dat eigenlijk helemaal geen vraag was. Want natuurlijk ging ik! Eigenlijk sloeg de heimwee naar Zweden al toe voordat ik goed en wel vertrokken
Lees meer...
Eindelijk begint het verdriet te slijten en wordt Pepijn weer een beetje zijn oude zelf.
Hij verdwijnt iedere ochtend naar buiten voor zijn dagelijkse ommetje om pas tegen de middag weer binnen te komen, me even goeiendag te zeggen en weer naar buiten te gaan.
Ik ben er blij om
Het begint langzaam te wennen, een leven zonder Petter.
Verdriet slijt, zelfs bij Pepijn.
Hij gaat sinds twee dagen 's ochtends weer een uurtje uit zichzelf alleen naar buiten om vervolgens binnen te komen rennen en zich op me te storten. Want stel je voor dat ik er niet meer
Lees meer...
Mijn angst die ik had na het overlijden van Petter kwam uit.
Pepijn had verdriet.
Overdag ging het nog wel want door de hitte waren de P's sloom en lagen ze vooral veel in de schaduw te slapen.
Maar 's avonds sloeg het toe en liep hij jammerend te zoeken.
Iedere avond weer.
