Daar eindigde mijn vorige blog mee.
Het blog waarin ik over het overlijden van mijn goede en bijzondere vriendin vertelde.
Over het indrukwekkende afscheid.
Over hoe belangrijk zij voor heel veel mensen was.
Over hoe we haar zullen missen.
Ondanks al het verdriet waren er ook mooie dingen.
Allereerst mijn allerbeste vrienden M&C die zonder in hun agenda te kijken onmiddellijk zeiden dat ze kwamen om samen met me afscheid te nemen.
Ze waren er zaterdag en we hebben het samen beleefd.
Een zus van C gaf hem een quiche mee want ‘Liesbeth denkt er vast niet aan om nog iets te eten te maken’. Ze had gelijk en wat was het lief van haar.
Zo was daar K (mijn fysiotherapeut) die vrijdag opeens voor de deur stond om nog even mijn rug in te tapen. En J, degene die me nu vier keer acupunctuur heeft gegeven, die direct extra tijd vrijmaakte en me haar spoednummer gaf voor als ik haar tijdens de Paasdagen nodig dacht te hebben.
En al die lieve reacties via de mail, de post of de telefoon. Of via het chatten bij Wordfeud.
De vrienden van twitter die zo meeleefden – mensen die ik nog nooit heb gezien maar die heel dichtbij voelen.
De mensen die opeens voor de deur stonden om even over E te praten.
Die in de tuin kwamen zitten om samen te huilen. Wat helpt dat samen huilen, dat samen praten of dat samen stil zijn.
Wat is het een geschenk om te mogen voelen dat ze er zijn en dat ze om me heen staan.
En het helpt.
Het is wonderlijk om te merken dat ik niet meer de hele dag hoef te huilen.
Dat ik langzaam de dagelijkse dingen weer op kan pakken.
Dat ik zelfs weer kan genieten van de prachtige natuur en het bezig zijn in mijn tuin.
Dat ik vanmiddag voor het eerst een oefenwandelingetje heb gemaakt en dat nu iedere dag probeer vol te houden. Mijn ‘E-loopje’.
We hebben afscheid moeten nemen van haar maar ze zal er altijd zijn.
Net als die andere dierbare mensen op die wolk die nu vast haar nieuwe kantoor is.
Het wordt daar alleen een beetje vol.
Maar wat zullen ze het met z’n allen gezellig hebben.
Vasthouden en loslaten dus.