Mijn laatste blog kondigde eigenlijk de volgende rollercoaster al aan:
“En nu op naar de kerstvakantie en naar de feestdagen!
Kerst met cadeautjes, Oud&Nieuw, verjaardagen, we vieren alles hier”.
Want ja, december en januari bestaan sinds mijn nieuwe familie én de plek die de meiden innemen in mijn leven bijna uit aaneengesloten feest- en andere bijzondere dagen! Te beginnen met de kerstdagen.
Dit jaar voelde ik weer extra hoe groot het contrast was met mijn leven vóór en na.
Misschien door het wonderlijke jaar dat achter me ligt, met een depressie,
een stuk in de VK en een aantal forse rollercoasters.
Dat stemt tot nadenken.
Voor en na 2018.
Dat magische jaar waarin mijn broer, zussen, schoonzusje en zwager in mijn leven kwamen.
En waarin ook de meiden en ik op elkaars pad verschenen.
Na een leven waarin ik me eindelijk had kunnen wortelen op mijn plekje aan de vaart.
Een leven met goede vrienden, met goede bekenden, met kennissen en met mooie ontmoetingen.
Maar ook een leven waarin kerst en mijn verjaardag meestal lastige dagen waren.
Dagen waarin het pijn deed dat ik ze ‘alleen’ vierde, dagen waarin ik me stoorde aan de valse romantiek in de reclames rond de feestdagen, dagen dat ik me meestal het 5e wiel aan de wagen voelde terwijl ik wist dat ik dat niet was.
En mijn verjaardag, de dag bij uitstek waarop kinderen die door hun biologische moeder zijn afgestaan voelen dat ze er niet mogen zijn. Ondanks dat ze best weten dat dat niet altijd waar is.
Maar dat was allemaal vóór 2018!
Nu vliegen deze dagen als een enorme rollercoaster (de laatste voorlopig hoop ik) voorbij en bestaan ze uit een aaneengeregen hoeveelheid feestelijke dagen met feestjes en feesten.
Zo bijzonder en zo dierbaar.
Kerst begon met mijn broer en schoonzusje die me uitnodigden om op Kerstavond te gaan eten bij Lyf’s in Beetsterzwaag, het restaurant waar ik vroeger zo vaak met E zat en waar ik na haar overlijden eigenlijk nooit meer was geweest. We lunchten er een paar maanden geleden al, hadden het er erg naar ons zin en ze bedachten dat het wel heel erg leuk zou zijn om dat met Kerst nog eens te doen.
Wat hebben we genoten!
Van de gezelligheid, het heerlijke diner, de aardige mensen, de attente bediening, van elkaar en van de feestelijke avond vol warmte en vol delen. Want delen kun je nooit genoeg als je elkaar nog maar zo kort kent – wat is per slot vijf jaar op een heel leven?
Eerste Kerstdag was ik in alle rust alleen thuis, nagenietend van de prachtige avond, van mooie muziek, van mijn lichtjes, mijn huisje en mijn P’s. Juist deze dag was zo’n contrast met vroeger. Toen was ik vaak ook alleen maar nu voelde het als ‘alleen thuis’ i.p.v. als ‘alleen’.
Tweede Kerstdag, dinsdag, kwamen de jongste twee. Oudste werkte het hele lange kerstweekend en dat was wel heel saai voor de andere twee dus die kwamen gezellig hier. Met eten waar Oudste voor had gezorgd dus geen gedoe voor mij, alleen maar gezelligheid.
Toen een paar gewone dagen maar wat heet gewoon tussen al die feestdagen door? Want het volgende feest was al twee dagen later, de verjaardag van Middelste op vrijdag de 28e. Een prachtige taart van Oudste plus allemaal lekkere dingen die ze mee mocht nemen uit haar restaurant.
Ze werd twintig al blijft ze eeuwig een beetje puber…
Haar verjaardag werd bovendien gevierd met Kerstcadeautjes! Want dat hebben ze opgepikt in Nederland: met Kerst geef je elkaar cadeautjes. Voor mij nog een hele uitdaging, ieder jaar weer.
En omdat Oudste de kerstdagen aan het werk was deden we dat erbij op deze verjaardag – een lange en heftige dag want er gebeurt altijd wat als ze met z’n drieën hier zijn.
Twee dagen later Oud&Nieuw, dan ben ik altijd thuis. Ben daar al zolang aan gewend, ben ook het liefst alleen met aandacht voor de P’s. Ze zijn absoluut niet bang voor vuurwerk, reageren zelfs amper, maar je weet toch maar nooit.
Januari kwam en daarmee het weekend van mijn verjaardag.
De geschiedenis van kerst herhaalde zich want op de dag zelf was er geen bezoek!
Wat zou ik me vroeger verdrietig en alleen hebben gevoeld en wat was daar nu totaal geen sprake van. Het blijft bijzonder dat zo sterk te voelen. Ik denk dat dat door het afgelopen jaar komt en het contrast met die alles omvattende depressie die nu verdwenen is.
Zondagochtend kwamen mijn broer en schoonzusje met mijn jongste zusje en ’s middags kwamen ook de meiden. Het was echt feest want mijn schoonzusje is thee-oloog en had van alles meegenomen om met de meiden speciale Chinese thee te maken en te drinken.
Het was een bijzondere dag die we afsloten met erwtensoep, zoals dat inmiddels traditie is!
We hebben dus zelfs al tradities…
De scholen begonnen weer, Jongste kwam weer drie maal per week en aan het eind van de week kwamen mijn oudste zusje en zwager, ook weer zo fijn. Iedereen tegelijk lukt niet meer, dat trek ik niet en zo was het goed.
Eind januari vierden we voorlopig de laatste verjaardag, van Oudste!
Jongste maakte een speciale taart voor haar zusje. Die weet inmiddels dat ze een lactose-intolerantie heeft en volstrekt geen melkprodukten kan hebben dus er kwam een taart met sojaroom! Erg lekker maar natuurlijk had Oudste als patissier-in-opleiding nog wel wat kritische kanttekeningen, vooral over het uiterlijk, háár specialiteit.
Nu is het begin februari. Het heeft gesneeuwd, er heeft even ijs gelegen, ik zat buiten in de zon, de 3wielbike is nog steeds onbruikbaar terwijl ik op mooie dagen zo verlang naar mijn vaste rondje maar helaas. Een klein opstaand randje op het voetenbakje heeft nu al 4 monteurs gekost. Hoop dat het einde in zicht is want in theorie stelt het niets voor. Ach, lang verhaal,
Zo blijven de dagen vol met dingen die horen bij een lastig lijf dat achteruit gaat, bij een brugpuber want er komt weer een oudergesprek aan, bij drie bonusdochters met stages, school, een hele bijzondere wedstrijd in maart, bij de systeemtherapeut in verschillende samenstellingen, bij een tuin die gesnoeid moest en bij veel gezellige bezoekjes nog voor mijn verjaardag met als laatste komend weekend mijn allerbeste vrienden M&Ch die gelukkig blijven slapen want ze komen van ver.
Al met al waren ook deze maanden een soort van rollercoaster maar toch heel anders dan de rollercoasters van het afgelopen jaar. Die trok ik nauwelijks/niet meer.
Nu genoot ik eigenlijk overal van.
En dan kan er veel!
Op naar de lente, naar buiten, naar de sneeuwklokjes en de tuin.
Naar drukke en rustige dagen, met familie, vrienden en anderen.
Zou dit de laatste rollercoaster zijn geweest?
Voorlopig?
Alle winterklussen
(opruimen, uitmesten, weggooien)
liggen er nog.
Dus misschien, binnenkort…
maar ik beloof niets!
