Dit weekend kenden mijn allerbeste vriendin Maaike en ik elkaar veertig jaar!
We ontmoetten elkaar in 1977 op de Paascursus van de Eerste Friesche Zeilschool in Sneek. Tijdens deze cursus werd je opgeleid tot zeilinstructeur.
Ik was een maand daarvoor naar Friesland verhuist en
De stortbui die uit deze zwarte wolken viel staat een beetje symbool voor de afgelopen weken - het viel allemaal niet mee. Een door eigen stommiteit overbelaste en dus ontstoken knie, geen baantjes in het zwembad meer trekken maar alleen rustig bewegen, nieuwe leefregels die ik natuurlijk
Lees meer...
Maanden heb ik aan het idee kunnen wennen.
Maanden wist ik dat het ging gebeuren.
Maanden heb ik heel bewust genoten van 'mijn rode dak'.
Mijn rode dak waar ik direct op viel toen ik 36 jaar geleden begreep dat het grote braakliggende stuk grond achter mijn kabouterhuisje bij
Lees meer...
Het is zover, er wordt gesloopt!
De grote timmerfabriek, die in 1924 als klein aannemersbedrijfje startte en uitgroeide tot
De Vries Trappen en Kozijnen met in zijn glorietijd ruim 400 werknemers, wordt gesloopt. Het immens grote terrein grenst direct aan mijn achtertuin en ik ben
Ook in Friesland heersen deze dagen tropische temperaturen en wat ben ik dan blij met mijn heerlijk koele huis én met mijn Nieuwe Leven! Niet meer te hoeven werken is een enorm voorrecht met deze hitte.
Op mijn werk had ik de warmste kamer van het hele gebouw: op het zuiden in
Lees meer...
Mijn Burmezen lopen gewoon buiten, in tegenstelling tot hun voorouders.
Zulke voorouders leveren het prettige gevolg op dat het jachtinstinct nauwelijks meer aanwezig is. Als ze binnen zijn zou je dat niet zeggen want dan zitten ze met een klepperend bekje naar de voorbijvliegende
Eigenlijk zijn dat twee boeken, beide op een heel verschillende manier maar met hetzelfde resultaat.
En wat is het leuk dat de allereerste #50books vraag, tevens mijn allereerste blog, over een van die boeken gaat.
Het betreft De Kinderkaravaan, een jeugdboek dat ik tijdens een
Hoewel het héél langzaam beter gaat tussen Pientje
en Pepijn is het toch nog niet echt vrede.
De relatie is broos en er wordt nog veel gebromd. Vooral dankzij Pepijn blijft het daarbij want zodra hij voelt dat ze het weer op haar heupen heeft maakt hij zich klein en bijna onzichtbaar.
Het was een drukke periode, veel drukker dan goed voor me was. Eigen schuld, dikke bult want het was mijn eigen valkuil waar ik weer keihard indonderde. Niet erg want ik klom er ook weer uit al ging dat niet vanzelf. Toch had het wel gevolgen want ik zag weer op tegen van alles. Tegen
Lees meer...
Vandaag is het dan toch eindelijk herfst, inclusief storm, stortbuien, hoogwater en dijkbewaking.
Wat een verschil met een paar dagen geleden!
Afgelopen zaterdag fietste ik nog in mijn sweatshirtje langs de zonovergoten vaart waar ik een bijzondere ontmoeting had.
Op 'mijn' bankje
