3

Covid19 – van Delta naar Omikron en Pommel leek weer beter

Covid19 - van Delta naar Omikron en Pommel leek weer beter

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.9 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven zeer heeft beïnvloed.
Covid19 - van Delta naar Omikron maar gelukkig komt de booster eraan!

Het is al weer twee maanden geleden dat Pommel zo ziek was

Lees meer...
0

#50books vraag 22: In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Dilemma!
Ik lees heel veel detectives. Natuurlijk liefst van de beroemde Zweedse schrijvers maar ook de Britten kunnen er wat van. En natuurlijk gaat een detective altijd over een overtreding, op z’n zachtst gezegd. Eigenlijk lees ik dus voortdurend boeken waarin verteld wordt over gepleegde overtredingen en gek genoeg vind ik dat leuk.

Leest een boek over de gepleegde overtredingen van de schrijver zelf dan net zo als een detective? Geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd. Al die ego’s zoals Holleeder, Joram van der Sloot en sinds een jaar ook een advocaat als Bram Moszkowicz schrijven verhalen die mij op geen enkele wijze trekken. Sterker nog, ik zie ze niet eens liggen in de boekwinkel, zal er wel overheen kijken.

En dat is eigenlijk best raar. Want waarom wel over een fictief vergrijp lezen en een boek met een werkelijk gebeurde geschiedenis links laten liggen? De thrillers en detectives die ik lees liegen er niet om, er gebeuren de meest vreselijke dingen en ik lees ze meestal met veel plezier. Waarom? Waarom fictieve verhalen wel en ‘echte’ verhalen niet?

Wie het weet mag het zeggen.
Nu ik er over nadenk geloof ik dat ik vooral wil dat al die vreselijke dingen uit de goede thrillers maar verzonnen zijn. Niet echt zijn dus. Geen realiteit hoe reëel ze vaak ook lijken te zijn.
En van die criminelen die hun eigen verhaal schrijven is het wél echt. Daar hoeven ze niet trots op te zijn lijkt me. En al helemaal niet over te schrijven, al zijn er bewonderende lezers/kopers genoeg.
Laat ik me maar bij mijn gewone sappige moorden door romantische boeven en stoere politiecommissarissen houden, daar voel ik me het beste bij!

Delen is fijn:
3

#50books Vraag 10: Wat betekent de Boekenweek voor jou?

De Boekenweek, ik ben er dubbel over.
Vroeger verheugde ik me al weken van te voren op de Boekenweek.
Met vroeger bedoel ik dan de jaren zeventig en tachtig, de tijd dat de commercie nog niet zo genadeloos toesloeg. Een tijd dat ik het nog bijzonder vond een boek te mogen kopen. Een tijd zonder mails, webshops of e-readers.
En in mijn gevoel ook een tijd waarin ik veel meer las.

Al weken van te voren las ik alles wat met de Boekenweek te maken had. Wie schreef het Geschenk, welke boeken kwamen uit en vooral ook welke boeken in de aanbieding zouden zijn. Allemaal Belangrijke Zaken.
Als het eindelijk zo ver was moest ik zo snel mogelijk naar de boekwinkel om alles waar ik me zo op had verheugd te zien, te ruiken en vast te pakken. Om uiteindelijk te kiezen wat ik van en voor mezelf mocht kopen. Natuurlijk kocht ik toch altijd meer dan ik van plan was en wat was het heerlijk om thuis die tas uit te pakken en naar het stapeltje gloednieuwe boeken te kijken.

Helaas is er veel veranderd. Natuurlijk vind ik het iedere keer weer leuk om te zien wie het  Boekenweek geschenk gaat schrijven, maar dat wordt al maanden van te voren bekend gemaakt.
Ook de Boekenweek zelf wordt al heel lang van te voren aangekondigd met een overdaad aan folders, reclame, spotjes en spam. Zoveel dat er niets bijzonders, laat staan spannends, meer over is. Alle nieuwe boeken staan al tijden aangekondigd op internet inclusief omslag en korte inhoud.
Wat ook anders is ben ikzelf. Het kopen van een boek is niet meer die bijzondere gebeurtenis als vroeger. Eigenlijk koop ik gewoon alle boeken die ik hebben wil. Bijna altijd in mijn eigen boekwinkel want ik ben ontzettend blij dat mijn niet zo grote dorp zo’n goede en leuke boekwinkel heeft.  En heel soms via internet. Daar is al helemaal niets bijzonders meer aan: één druk op de knop en de volgende dag ligt het op de mat.
Kortom, de magie is verdwenen en alles is voornamelijk commercieel geworden.

Waarom ben ik dan toch ieder jaar weer als een van de eersten in de boekwinkel?
Waarom koop ik dan toch altijd weer net een boek te veel?
Waarom geniet ik dan toch stiekem van al die reclame?

Omdat het om boeken gaat! Omdat er weinig leuker is dan een nieuw boek waar je nog een tijdje naar kunt kijken en voorpret over kunt hebben voor je er echt in wegzakt.
Er gaat niets boven een boek, ondanks de commercie, ondanks de reclame, ondanks de spam en ondanks de webwinkels.
En dat is tóch nog steeds waar het om gaat in de Boekenweek.

Delen is fijn:
0

#50books 8: Hoeveel lees je gemiddeld per dag?

Vanaf het moment dat ik begreep dat letters iets betekenden en dat een aantal letters samen een woord, dus een begrip, vormden, heb ik gelezen.
Overal en altijd.
De routes en de haltes in de tram, de bus, de metro.
De reclame onderweg.
De achterkant van de rol beschuit op tafel.
De hoeveelheden vitamines en mineralen op het pak melk.
De gebruiksaanwijzing van een apparaat dat ik nooit gebruikte.
Eindeloos, maar dat is natuurlijk geen antwoord op deze vraag.

Lezen doe ik een groot deel van mijn dag.
Op mijn werk: beleidsstukken, mails, notulen, notities, tweets.
Thuis: kranten, tijdschriften, boeken, ondertitels, tweets, mails.
Onderweg: dat wat er op mijn pad komt en het boek dat ik altijd bij me heb.

Maar het échte lezen is van een andere categorie, een buitencategorie.
Het lezen van een boek dat boeit, dat aangrijpt, me meesleept in een andere wereld.
Dat lezen lukt me niet meer iedere dag. Zelfs niet iedere week.
Dat lezen waar ik eigenlijk altijd naar verlang en waar ik toch niet aan toe kom omdat er zoveel andere dingen zijn, lijken te zijn. En omdat ik vaak te moe ben me te durven verliezen uit angst niet meer te kunnen stoppen.

Gelukkig is dat altijd maar tijdelijk! Zodra het echte voorjaar aanbreekt kan ik weer naar buiten, naar mijn plekje uit de wind en in de zon, naar mijn bankje langs de vaart, naar het haventje van Laaxum of een van de andere rustige plekjes.
Daar krijg ik langzaam weer de rust om écht te lezen en op of onder te gaan in het verhaal.

En in mei is Zweden er weer.
Met zijn strandjes, de zon, de rust en al die boeken in de krat op de achterbank van mijn auto.
Het zijn nog echte boeken, een e-reader wil ik nog niet.
Daar lees ik een groot deel van de dag, overal en altijd.
Daar komt de ruimte om weer te genieten van het niets anders te hoeven dan het mogen en kunnen lezen.
En dat doe ik dan ook, zo veel en zo lang mogelijk.
Het aantal uren? Geen idee…

Delen is fijn: