Uitgerust uit Zweden, uitgerust weer thuis

Uitgerust, zo ben ik thuisgekomen van een heerlijke vakantie op Tjörn.
Uitgerust door het eindeloze slapen.
Uitgerust omdat er niets hoefde.
Uitgerust omdat ik zo genoot.

Dat eindeloze slapen maakte dat ik aanzienlijk minder last had van mijn altijd aanwezige zenuwpijn en dat was heerlijk! Of er inderdaad verband tussen is weet ik niet maar het voelde wel zo.
En goed is het natuurlijk zo-wie-zo want wie wil zich nu niet uitgerust voelen?

De terugreis ging soepel ondanks de ongelooflijke drukte in Duitsland en thuis zaten mijn P’s op me te wachten alsof ik niet weggeweest was. Er was duidelijk goed voor ze gezorgd – dank je wel Vicky!
Het was even wennen want iemand die op je huis past verandert natuurlijk ongemerkt een heleboel waardoor alles even zoeken was. En er zat opeens een waslijntje in de houtopslag!

Ook de tuin zag er prachtig uit, dat is wel eens anders geweest, ik herinner me nog goed het overal bloeiende zevenblad! Maar daar was geen sprake van. En natuurlijk was er gemaaid door de tuinman en zorgde mijn geweldige buurman voor de noodzakelijke bewatering via zijn pomp in de sloot.

En nu ben ik al weer een maand thuis! Tjörn voelt lichtjaren geleden maar uitgerust ben ik nog steeds.

Er gebeurde veel want er moest weer diploma worden gezwommen met de bijbehorende oefensessies in het zwembad in Wolvega.
Natuurlijk haalde ze het met glans – en wat waren haar zusjes trots, ze is de eerste met échte Nederlandse diploma’s! Dus vierden we weer feest met aardbeientaart, kip en heel veel creatief geknutsel.

Wat heb ik toch opeens veel familie! Want het was niet alleen druk met de kleindochters, ook mijn nieuwe jongste zusje kwam. En behalve dat we heerlijk een dagje samen naar de sauna gingen hadden we ook een missie.
Een opruimmissie.

Ik ben een verzamelaar, ben overal aan gehecht en kan slecht weggooien, het is al vaak ter sprake gekomen. En toen ik ging pakken om naar Zweden te gaan lagen er in de badkamer nog keurige stapeltjes klaar die zo weer in mijn tas konden. Ik heb ze in september uit mijn tas gehaald, zo nodig gewassen en de stapeltjes weer teruggelegd omdat er geen plaats meer was in de kast.
Opeens vloog dat me aan en realiseerde ik me dat er nu echt iets moest gebeuren.

Nu heb ik maar erg weinig kastruimte en ik heb al vele pogingen gedaan om ruimte te scheppen. Bovenstaande kwalificaties werken daar niet echt aan mee maar er is nu nog een extra, ik kan onmogelijk meer op mijn knieën om te kijken wat er allemaal achterin in die kastjes ligt.

Toen E dat hoorde bood ze onmiddellijk aan me te komen helpen! Best spannend want durf ik mijn volle kasten met de meest mogelijke wonderlijke dingen van mezelf wel te delen? Wonderlijk genoeg hoefde ik daar nauwelijks over na te denken want hoe dichtbij wil je het hebben? Het is mijn zusje!

Wat me overzicht en grip op de zaak gaf was dat ik een volgorde kon bedenken die begon bij de kast die het minst moeilijk was. De kast waar ik na haar overlijden twintig jaar geleden het linnengoed van mijn bijzondere moeder heb opgeborgen, inclusief haar pyama’s. Kon ze toen nog niet wegdoen maar nu ging dat moeiteloos! Dat gold ook voor alle geborduurde tafelkleden, servetten, lakens, dekbedden etc. Alles kon uiteindelijk weg op een dierbaar kerstlopertje na.

Daarna volgde mijn eigen linnengoed. Dekbedhoezen, hoeslakens van 80, 90, 120 en 140 cm met soms krakend elastiek – alles uitgezocht, nagekeken, weggedaan of op een bewaarstapel gelegd. Die werd gewassen, buiten gedroogd want heerlijk weer en ontzettend netjes opgevouwen zodat ik nu een lege kast heb en een keurige overzichtelijke lade met mijn eigen dekbedhoezen en passende hoeslakens. En vier propvolle zakken die toevallig de volgende ochtend door het Leger des Heils werden opgehaald. Dank E!!!

Ruimte!!!

Verder bracht ik de afgelopen weken vooral buiten door.
Het is genieten op het ‘Landgoed’! Er komt steeds meer kleur, de hortensia’s worden steeds mooier, de vaste planten volgen elkaar op en veranderen van kleur, de appeltjes in de bomen glanzen, de lijsterbessen kleuren oranje, er zitten prachtige vijgjes aan de vijg en, ongelooflijk maar waar, het miezerige amandelboompje heeft drie amandelen!

Wat is het toch een voorrecht om op dit plekje te wonen en het te mogen delen met de mensen die me lief zijn. Het is best veel werk en ik kan nog maar weinig zelf maar dankzij de tuinmannen, mijn buurman die zorgt voor de bewatering en die me overal bij wil helpen, een zusje dat zei niet van tuinieren te houden maar het steeds leuker lijkt te gaan vinden en mijn eigen dagelijkse rondjes waarin ik wied, verzet, afknip en uittrek is het een Paradijs.

Wat een weelde, al die vaste planten!
En al die kleuren van de hortensia’s. Wonderlijk dat sommige die vorig jaar nog roze waren nu eindelijk blauw zijn geworden!
Zo maar, zonder roestige spijkers of andere truukjes die nooit werkten.
Gewoon omdat ze er nu zelf zin in hebben…

Opeens was het geen tuinweer.
Het miezerde en waaide.
Het was kil in huis.

Zo kil dat het kacheltje even aan mocht tot grote vreugde van de P’s!

En morgen?
Morgen komt E gaan we naar de sauna!
En daarna beginnen we aan deel twee.
Deel twee van de grote opruiming!