0

#50books vraag 22: In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Dilemma!
Ik lees heel veel detectives. Natuurlijk liefst van de beroemde Zweedse schrijvers maar ook de Britten kunnen er wat van. En natuurlijk gaat een detective altijd over een overtreding, op z’n zachtst gezegd. Eigenlijk lees ik dus voortdurend boeken waarin verteld wordt over gepleegde overtredingen en gek genoeg vind ik dat leuk.

Leest een boek over de gepleegde overtredingen van de schrijver zelf dan net zo als een detective? Geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd. Al die ego’s zoals Holleeder, Joram van der Sloot en sinds een jaar ook een advocaat als Bram Moszkowicz schrijven verhalen die mij op geen enkele wijze trekken. Sterker nog, ik zie ze niet eens liggen in de boekwinkel, zal er wel overheen kijken.

En dat is eigenlijk best raar. Want waarom wel over een fictief vergrijp lezen en een boek met een werkelijk gebeurde geschiedenis links laten liggen? De thrillers en detectives die ik lees liegen er niet om, er gebeuren de meest vreselijke dingen en ik lees ze meestal met veel plezier. Waarom? Waarom fictieve verhalen wel en ‘echte’ verhalen niet?

Wie het weet mag het zeggen.
Nu ik er over nadenk geloof ik dat ik vooral wil dat al die vreselijke dingen uit de goede thrillers maar verzonnen zijn. Niet echt zijn dus. Geen realiteit hoe reëel ze vaak ook lijken te zijn.
En van die criminelen die hun eigen verhaal schrijven is het wél echt. Daar hoeven ze niet trots op te zijn lijkt me. En al helemaal niet over te schrijven, al zijn er bewonderende lezers/kopers genoeg.
Laat ik me maar bij mijn gewone sappige moorden door romantische boeven en stoere politiecommissarissen houden, daar voel ik me het beste bij!

Delen is fijn: