Heel lang geleden, in mijn studietijd, las ik het boek ‘Geverfde vogel’ van Jerzy Kosinsky.
Het gaat over een zesjarig jongetje dat met zijn ouders ergens in Oost Europa woont, rond 1939. De oorlog breekt uit en de ouders sturen het jongetje naar het Oosten van het land waar hij meer kans heeft te overleven.
Wat me van het verhaal is bijgebleven is de eindeloze reis van het jongetje door een land dat bevolkt wordt door mensen die nog in de middeleeuwen leefden. Hun leven was hard en bestond uit veel geweld. Er werd gemoord, verkracht en gemarteld en men geloofde in allerlei boosaardige goden.
Het was een angstaanjagende wereld waar een enorme dreiging van uit ging waar ik vreselijk van begon te dromen. En hoewel het al heel lang geleden is herinner ik het me nog als de dag van gisteren. Ik ben nooit verder dan de eerste hoofdstukken gekomen en heb het ook later nooit meer willen lezen. Vooral de onbegrijpelijke gewelduitingen, maar ook de bijzonder heftige manier van (over)leven waren schokkend. Ik geloof niet dat ik dit ooit nog met een ander boek op deze wijze heb meegemaakt.
Van heel andere aard was het boek van Nicci French ‘Onderhuids’.
Een thriller waarin drie vrouwen worden bespied en uiteindelijk worden vermoord. De dader laat ze voortdurend merken dat hij weet wat ze doen, waar ze zijn en waar ze heen gaan.
De spanning kroop letterlijk onder mijn huid. Ik durfde nauwelijks door te lezen maar nog veel minder te stoppen! En toen het uit was heb ik nog dagen met die spanning rondgelopen al wist ik heel goed dat het ‘maar een boek was’. Het was een soort plezierige spanning, het na-ebben van een intens leesavontuur.
En daarin zit het grote verschil met ‘Geverfde vogel’.
Dat was niet zo maar een verhaal, dat ging over wreedheden die dagelijks voorkwamen in een land waarin overleven alleen kon door nog wreder te zijn dan je vijand.Het was niet ‘zo maar een boek’ en dat maakte dat ik er weken beroerd van ben geweest en het nooit uit heb kunnen en willen lezen.