Het was al dagen mooi weer, mijn schouder wordt heel langzaam beter dus tijd voor de grote jaarlijkse hogedrukspuit-activiteit! De tuinbanken zijn echt groen na de winter. De tuintafel iets minder omdat die een mooi hoesje heeft maar daar groeien dan weer piepkleine plantjes in de naden. Genoeg redenen om de hogedrukspuit te pakken.
Het is ieder jaar weer even puzzelen want er moet veel: de stekker in het stopcontact maar niet zo dat er water bij kan (dat leidt tot kortsluiting weet ik uit ervaring), de slang van de spuit moet aan de kraan maar waar is de koppeling gebleven?
Dan moet het apparaat worden aangezet maar waarom komt er dan geen water uit?
Oh ja, eerst de kraan open.
En tenslotte proberen aan de goede kant van de wind te blijven maar dat is me in al die jaren nog nooit gelukt.
Het hanteren van de spuit zelf kost weinig spierkracht en belast het mijn schouder dus nauwelijk.
Dat is maar goed ook want het is een klusje dat altijd weer ruim twee uur in beslag neemt.
En dan ben je er nog niet want dan alles is nat.
Kleddernat. En vies.
Er moet worden geveegd (wel belastend maar dat kan niet anders), worden opgeruimd en uiteindelijk moet de wasmachine aan want al mijn kleren zijn drijfnat en kunnen in de was.
Maar eenmaal klaar en opgedroogd is het een feest. Die stralend schone banken en die tafel – laat de zomer maar komen!
Mijn poezen moeten niets hebben van dit watergeweld. Ze zijn in geen velden of wegen te zien en komen pas weer tevoorschijn als alles klaar en vooral droog is. Maar dan genieten ze er ook volop van. Net als ik zijn ze overdag het liefst buiten en genieten ze met volle teugen van de dwarrelende blaadjes, de vlinders en de zon. Pepijn zwiept soms nog heftig met zijn staart als hij een vogel ziet maar daar blijft het bij. Net als al mijn Burmezen heeft hij geen idee dat hij er eentje zou kunnen vangen, gelukkig maar.
Er is wel een ander probleem. Ik had gedacht dat zodra Pepijn buiten zijn energie kwijt kon Pientje weer bij zou trekken en wat minder grommend door het leven zou gaan. Helaas blijkt dit niet het geval. Het lijkt zelfs slechter met haar te gaan. Vroeger lag ze de hele dag te slapen op het platte dak of op de bank maar nu heeft ze daar geen rust meer voor.
Ze is voortdurend alert en houdt Petter en Pepijn iedere minuut van de dag in de gaten. Volstrekt onnodig want die hebben wel wat anders te doen dan zich met haar te bemoeien in die spannende wereld die ‘buiten’ heet.
En opeens wist ik het, ze is autistisch!
Autistisch in de zin van het totaal niet tegen veranderingen kunnen. En hoe meer ik daarover nadenk hoe beter het plaatje begint te kloppen.
Ook vóór de komst van Pepijn was het een poesje dat snel uit haar evenwicht was en niet van nieuwe dingen hield. Maar nieuwe dingen wenden wel weer dus het viel niet zo op. Met Pepijn is dat anders. Eerst moest ze verwerken dat hij bleef. Dat hij er binnen altijd was maar dat ze buiten nog rustig haar gang kon gaan. En nu is hij ook in die veilige wereld doorgedrongen en dat trekt ze niet. Dus ze gromt en ze bromt en vooral, ze is ongelukkig.
Daar moet wat aan worden gedaan dus naar de dierenarts. Zonder Pientje want daar is ze zo mak als een lammetje en bovendien is het zonder een lijfelijk aanwezige kat gratis.
De dierenarts zei eerlijk dat hij nog nooit van een autistische poes had gehoord maar dat er natuurlijk wel poezen met gedragsstoornissen waren. En hij was het roerend met me eens dat Pientje daar verdacht veel van weg had.
En dat daar dus iets aan gedaan moet worden.
Wordt vervolgd…