Vandaag was er een strakke planning want ik moest naar OIM, de orthopedisch schoenmaker in Beetsterzwaag en ik wilde op de fiets. Dus op tijd op om eerst mijn MP’s te schrijven (ja, ik heb het ritme weer te pakken en dat voelt goed!), op mijn gemak koffie te drinken en te ontbijten.
Ik zou mijn koffie pakken toen ik een verdacht geluid hoorde. Ik draaide me om en zag nog net dat Petter in een grote golf mijn stoel onderkotste om daar onder de tafel nog even mee door te gaan. Niks koffie dus maar schoonmaken.
Op de tafel stond de prachtige bloemcompositie -heb er geen ander woord voor- die ik afgelopen zondag van mijn vriendinnen M&G kreeg. Zij zijn een meester in het zoeken van mooie bloemen en vooral van bijzondere composities waar ze me vaak mee verwennen.
Deze was heel speciaal en vooral heel gewaagd. Er zaten namelijk sierlijk wuivende grasjes in die het boeket tot een transparant geheel maakte maar die ook zeer verleidelijk zijn voor een Burmees kitten.
Ach, Pepijn is zelden alleen in de kamer 
dus het zou wel loslopen. Ik hield de boel al twee dagen goed in de gaten en joeg hem weg als hij aanstalten in die richting maakte.
De poezen mogen nooit op de tafel dus dit cruciale deel van zijn opvoeding was niet nieuw voor hem. Er stonden echter nog nooit eerder wuivende grasjes…
Vanmorgen zat ik dus na de grote schoonmaak eindelijk met mijn koffie bij de kachel, bijna klaar om op de fiets te stappen, toen ik een bons hoorde die onmiddellijk gevolgd werd door druppels die een straaltje werden.
En ja hoor, alles nat.
Niet alleen de tafel maar ook mijn fototoestel, de kaart die klaar lag om te posten, de muis van de laptop, mijn MPboek en de blaadjes, bloknoots, krantjes en alle andere dingen die er op een werktafel nu eenmaal liggen – alles dreef!
Dus drogen en dweilen.
En heel erg mopperen op Pepijn die redelijk onder de indruk leek.
Maar wat heb ik daarna heerlijk gefietst!
De heenweg moest snel want ik was natuurlijk laat maar van de terugweg door het bos en over de hei heb ik intens genoten.
Het was zo stil dat je soms een dennenappel hoorde vallen.
En overal reeën! Zoveel zag ik er nooit eerder.
Wat een voorrecht om dit binnen fietsbereik te hebben.
Dus ik kwam heel voldaan en relaxt thuis.
Kacheltje aan, Pepijn opgehaald uit zijn verbanningsoord en iedereen rond de kachel.
En ja, waarom hou ik toch zo van ze?