Eindelijk begint het verdriet te slijten en wordt Pepijn weer een beetje zijn oude zelf.
Hij verdwijnt iedere ochtend naar buiten voor zijn dagelijkse ommetje om pas tegen de middag weer binnen te komen, me even goeiendag te zeggen en weer naar buiten te gaan.
Ik ben er blij om
De laatste maanden las ik steeds minder. Weet dat aan de drukte, aan te weinig tijd en aan duizend andere dingen tot ik me realiseerde dat ik na een half uur tranende ogen kreeg en steeds onder mijn oogleden door zat te turen. Ik las nog steeds zonder bril maar moest wel al jaren
Lees meer...
Buiten is het prachtig. Ik kijk uit op de knalrode wingerd die vol zit met blauw-zwarte bessen. Vrees echter dat dat niet lang meer zal duren want de eerste herfststorm giert rond het huis. Onweer, stortbuien en felle zonnestralen. De temperatuur is flink gezakt tot een krappe 13
Lees meer...
