1

Energie!

Wat is het lang geleden dat ik me zo heb gevoeld!
Dat ik iedere dag energie heb om dingen aan te pakken, dingen te doen.
Dat ik de rust en de ruimte heb om op mijn dooie akkertje op te staan, koffie te drinken, een gezond ontbijtje te maken en met aandacht op te eten en te bedenken wat deze nieuwe dag zal gaan brengen.

De afgelopen jaren was het zo anders.
Ik was altijd moe, had voortdurend het gevoel op mijn tenen te lopen en kon het in de weekenden absoluut niet opbrengen ‘Nuttige Dingen’ te doen. Ik was al blij als ik zondagavond de kranten ‘af’ en de boodschappen binnen had.
En de afgelopen week was juist het tegendeel, ik had energie om van alles aan te pakken, op te ruimen, weg te gooien, uit te zoeken, aan te leggen, te bedenken en plannen te maken. Er was veel bezoek waar ik van genoot en natuurlijk hielp het schitterende weer waardoor ik onafgebroken buiten kon zijn.

Nieuw was dat ik me niet meer zo druk maakte.
De tuin bijvoorbeeld. Daar moet na de groene explosie van de afgelopen weken heel veel in gebeuren.
Net terug uit Zweden begon ik daar vol vuur aan om na een paar uur te moeten constateren dat het zo niet ging en dat alles pijn deed. Meestal had ik daar dan vreselijk de pest over in en ging óf door tot ik echt niets meer kon óf ik hield ermee op en kon nergens meer van genieten omdat ik alleen nog maar onkruid zag.
Nu voelde het totaal anders. Natuurlijk is het jammer dat ik niet zoveel kan doen als ik zou willen maar desondanks ziet alles er schitterend uit. En kan ik daar moeiteloos van genieten! Zonder stress of zelfverwijt.

Hoe zou dat komen?
Door het vooruitzicht dat ik over vier weken weer vakantie heb?
Door het besluit dat ik definitief ga stoppen met werken, hoe moeilijk dat ook is?
Door het gevoel van vrijheid wat ik steeds meer begin te ervaren?
Wat het ook is, het is een heerlijk gevoel dat ik hoop vast te houden.
En dat zal me gaan lukken!

Delen is fijn:
6

100 jaar in vier uur verdwenen

Bij mij aan de overkant staat een oude kastanjeboom.
Het is een majestueuze boom van meer dan honderd jaar oud. Een enorme kroon, in het voorjaar een zee van honderden witte kaarsjes en in het najaar duizenden kastanjes.
Zo’n boom waarvan je denkt dat die altijd blijft staan en waar je met ontzag naar kijkt.

Ongemerkt werd ieder jaar de grote kruin een beetje rommeliger en vielen er wel eens takken af.
Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we jaren geleden al.
Toch bloeide hij onveranderd prachtig en bleef hij kastanjes regenen als de tijd daar was.
Echt zo’n boom waar je met respect naar kijkt en van houdt.

Ieder jaar leek de kruin van de boom een beetje te krimpen. Als hij vol in blad stond viel het niet zo op maar in de winter begon hij er steeds mottiger uit te zien. Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we nog steeds. Mag het, als je meer dan honderd jaar bent!

Helaas was het niet alleen de ouderdom maar vooral de kastanjeziekte die genadeloos toe had geslagen en daarmee was zijn lot bezegeld. Onherroepelijk.
Er kwam een enorme kraan van waaruit de kruin en alle zijtakken werden afgezaagd. Beneden stond een hakselaar waar alles direct in verdween. Weg dus.
Toen stond alleen nog die imposante hoge stam, in zijn kaalheid nog steeds indrukwekkend.
De kraan vertrok en een grote grijpmachine verscheen.
De grijpers omvatten de stam en een man met een enorme kettingzaag begon vlak  boven de grond de reus af te zagen. Daar waren nog geen vijf minuten voor nodig. En statig werd de oude stam  behoedzaam op de grond gelegd. Nog steeds indrukwekkend.
Inmiddels stond er een grote platte kar en kwamen van alle kanten mannen met kettingzagen. Binnen een half uur was er niets meer over van de honderdjarige en lagen de stukken op de kar die ik nog net zag wegrijden. Weg dus.

Meer dan honderd jaar.
Een leven vol bloei, schaduw, thuisbasis van vele vogelnestjes, miljoenen kastanjes waar honderden kinderen poppetjes van maakten.
Honderd jaar in nog geen vier uur.
Weg dus.

Zo gaat het.
Zo is het leven.
Afscheid nemen.
Loslaten.

Delen is fijn:
8

Voorzichtig beginnen

Zou het dan toch gaan lukken, durven loslaten?
In mijn winkeltje moet dat echt.
Alles moet anders en dat moet ik overgeven.
Het blijft hartstikke moeilijk maar ik merk dat het heel voorzichtig soms een beetje lijkt te lukken.
Toch zit alles onafgebroken in mijn hoofd en maal ik er dag en nacht over door.

Ook thuis moet er van alles gebeuren.
Dat is minder ingewikkeld maar zodra ik eraan begin ontstaan er onmiddellijk allerlei afleidingsmanoeuvres waardoor ik weer stop.
Stop met opruimen en vooral stop met wegdoen.
Stop met loslaten dus.

En vandaag lukte het!
Ik struikelde boven al jaren over de troep, was er zelf al helemaal gewend en zag het nauwelijks meer.
Vanmorgen viel me opeens weer op dat het wel erg veel dozen, tassen, kistjes, zakken en stapels waren.
Dus eindelijk begonnen.

En waar het vroeger altijd bleef bij een hevig heen-en-weer-schuiven zonder merkbaar resultaat heb ik nu bijna alles weggedaan!
Echt weggedaan, in de kliko en bij het oud papier.
Okee, nog een paar kleine dingetjes bewaard.
Echt maar een paar hele kleine dingetjes.
Maar de rest is weg!
Losgelaten.
Het voelt goed.
Nu de winkel nog.

Delen is fijn:
0

Is het toeval?

Wat grijpen de dingen soms wonderlijk in elkaar.
Januari: een nieuw jaar en een nieuwe functie – onzeker zoekend naar mijn nieuwe plek.

Is het toeval dat ik in die week op een blog stuit van een (voor mij onbekende) zoon van iemand die ik lang geleden in mijn werk en later ook privé leerde kennen?
Iemand van wie ik heel veel heb geleerd, voor wie ik veel respect had maar ook iemand met wie ik zo nu en dan een forse aanvaring had?
Iemand die, onder wiens bezielende leiding we probeerden kinderen met een beperking zich zo goed mogelijk te laten ontwikkelen, symbool staat voor een prachtige tijd?
Een tijd waarin kind en ouders centraal stonden en we samen met hen in alle openheid streefden naar een zo goed mogelijk leven?
Waarin wij als behandelaars niet door tijd of geld werden gehinderd en deden wat op dat moment logisch en goed was?
Een tijd waarin een team ook echt een team was en we lief en leed deelden en vierden?
Die tijd waar ik nog altijd met heel veel plezier en een beetje heimwee aan terug denk.

Is het toeval dat nu ik een nieuwe weg moet vinden in mijn winkeltje en uit alle macht probeer mijn oude winkel los te laten, ik opeens het verleden in word getrokken door de vragen die deze net gevonden zoon stelt over zijn vader?
En dat ik me door die vragen opeens weer realiseer wat een bijzondere tijd dat was?

Gek genoeg helpt dit bij het loslaten.
Door me weer bewust te zijn van de manier waarop we toen werkten, móchten werken omdat er nog geen sprake was van bezuinigingen of recessie, realiseer ik me ook dat de huidige tijd me steeds vaker verdrietig maakt.
Iedereen werkt hard en doet net zo zijn best als vroeger, dat wel.
Maar ik krijg het gevoel dat er steeds meer eilandjes ontstaan binnen het grote geheel van de maatschappij.
Eilandjes met een eigen bestuur, een eigen doel, met eigen normen en regels.
Eilandjes waar angst heerst om aan het einde van het jaar te worden afgerekend op een net niet passende begroting zodat het delen met anderen steeds moeilijker wordt.
Eilandjes die steeds minder bruggen naar elkaar lijken te krijgen.
Eilandjes waar het “ieder voor zich en God voor ons allen” bijna een mantra begint te worden.

Een harde constatering die natuurlijk niet altijd, niet overal en zeker niet voor iedereen geldt.
Maar ook een constatering die me helpt afstand te nemen.
Die me helpt los te laten.

En wat is het dan mooi om aan vroeger te denken en dit te mogen doen met iemand die ik eigenlijk niet ken.
Iemand met wie ik dit mooie verleden mag delen zonder in de valkuil te schieten van ‘vroeger was alles beter’. Want daar gaat het helemaal niet om.
‘Vroeger’ is een heel mooi deel van mijn leven en wat is het bijzonder dat ik dit op zo’n onverwachte manier weer mag herbeleven.
Toeval?

Delen is fijn:
6

Loslaten

Ik had het me zo voorgenomen.
Nieuwe functie, nieuwe zeer gedreven collega, nieuwe kansen.
Maar wat vind ik het moeilijk.

Het is zo lang mijn ‘eigen winkeltje’ geweest waar ik met hart en ziel heb ingekocht en verkocht.
Waar ik in de loop van de jaren steeds beter leerde welke producten de winkel uitvlogen en voor welke dingen je wat meer moeite moest doen.
Waar ik door schade en schande leerde wat je écht in huis moest hebben en wat wel even wachten kon.
Waar ik leerde welke klanten oprecht geïnteresseerd waren en welke alleen even vluchtig binnen kwamen lopen om iets van de toonbank te grissen.
Waar ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie maar ook op de intuïtie en de mening van anderen.

Het winkeltje waar ik met heel veel liefde en plezier iedere dag weer de deur open zette en nieuwe uitdagingen aan ging.
Natuurlijk, er waren dagen dat het niet leuk was. Dat er zoveel klanten waren dat ze niet allemaal even goed geholpen konden worden. Of dat gevraagde producten niet geleverd konden worden.
Of dat ik bleef zitten met dingen waar ik toch helemaal op had vertrouwd.

Na vele jaren groeide het winkeltje uit zijn jasje. Er kwamen steeds meer nieuwe producten en zowel de vragen als de klanten veranderden. Gelukkig werd hier op ingespeeld en kwam er een nieuwe collega zodat ik sinds januari nog maar een deel van het winkeltje hoefde te runnen.
Ik verheugde me er erg op: samen inkopen, samen de verantwoordelijkheid delen, samen kijken wie wat het beste kan, samen klanten werven, daar kon het alleen maar beter van worden.

En dat het beter wordt geloof ik nog steeds maar het is ook moeilijk!
Moeilijk om niet steeds te zeggen ‘dat hebben we al eens geprobeerd’ of ‘dat werkt zo niet’ of ‘we hebben het altijd zo gedaan en daar is iedereen aan gewend’….
Soms is dat ook echt zo en wil ik voorkomen dat zij haar neus stoot. Of dat ze energie stopt in dingen die niet werken. Of waar geen budget voor lijkt te zijn.
En dat terwijl die frisse wind juist zo nodig is, die wind die van alles overhoop gooit en het stof uit de etalage blaast.

Het zal allemaal wel op z’n plaats vallen en natuurlijk wennen we  aan onze nieuwe winkel en aan elkaar. Toch zal ik moeten leren loslaten. En me realiseren dat het helemaal niet erg is om iets aan te pakken dat al eerder is geprobeerd!

Loslaten dat het voelt als falen van mij, al schrijvend voel ik dat het daar eigenlijk om gaat.
Dat gevoel van falen om zien te buigen tot het samen anders gaan doen, open en zonder oordeel.
Samen in dezelfde winkel met een groter en vernieuwd assortiment, daar gaan we voor!

Delen is fijn: