De tijd glipt door mijn vingers en ik heb geen idee meer welke dag het is.
Moet ’s avonds zelfs in mijn agenda kijken om te zien wat ik ’s ochtends heb gedaan…. Zo reed ik naar mijn wekelijkse therapie afspraak en ben ik onderweg gestopt om te kijken of het wel klopte. Ik had het gevoel er diezelfde ochtend nog geweest te zijn maar dat bleek al een week geleden….
Heel langzaam lijk ik me meer te kunnen ontspannen en heel langzaam begint het besef dat niet alles vandaag nog af hoeft in te dalen. Het lukt zelfs om na een slechte nacht overdag een uurtje in slaap te vallen om zonder schuldgevoel herboren wakker te worden. En er zijn dagen dat ik me heel voorzichtig wat meer in balans begin te voelen.
Een van de dingen die me op mijn nek zitten is het opruimen van mijn kabouterhuisje. Ik ben een verzamelaar en kom om in de boeken. Planken tot aan het plafond (dat 3.50 m hoog is!) die inmiddels onbereikbaar voor me zijn geworden en waarvan ik geen idee meer heb wat ze bevatten. En wat is het dan heerlijk dat goede vriendin B aanbood me te komen helpen met het uitmesten van een deel van die bovenste planken.
Ze kwam en stormde als een tornado de trap op en af. Eerst de boeken, toen de stofzuiger en als laatste de sopdoek.
Intussen moest ik uitzoeken welke boeken er weg konden, welke naar mijn tuinhuis en welke naar boven. Zo hoeft nog niet direct álles weg en kan ik langzaam afstand nemen….
Het helpt enorm om dat samen te doen, alleen al die trap op en af was me voorlopig nog niet gelukt. Boeken wegdoen al helemaal niet en nu heb ik een bijna lege plank over, heerlijk!
Na dit nuttige karwei zijn we naar de prachtige expositie “Lichtobservaties” in museum Belvédère in Heerenveen geweest. Vooral de 365 kleine schilderijtjes van het waddenlicht waren bijzonder.
Anke Roder, de kunstenaar, gebruikt was met kleurpigmenten die ze over het schilderij aanbrengt waardoor de luchten transparant werden en toch een enorme diepgang kregen.
Je zag de ijskoude winterhemel overgaan in het lichte voorjaar, de zomer met al haar groen en het zachte gele herfstlicht dat veranderde in een natte koude winterlucht.
Wat heb ik genoten van mijn eerste museumbezoek sinds jaren! Zelfs in dit kleine overzichtelijke museum was het een slijtageslag maar het ging weer! En wat is het een voorrecht zulke mooie dingen te mogen zien.
Nu is het al weer zaterdag.
Weer een week waarvan ik nu al niet meer weet wat er allemaal gebeurde.
Niet meer weet wat ik heb gedaan.
Niet meer weet wat ik wel had gepland maar níet heb gedaan.
Niet heb gedaan zonder me daar schuldig over te voelen.
Het wordt lichter!
Heftige dag met eerst heel veel loslaten en daarna van alles in je opnemen. Mooi te lezen hoe het steeds lichter bij je wordt.
Wat een mooie beschrijving van lichter worden. Ruimte maken voor nieuwe *beelden en indrukken… 😉