November vorig jaar zag ik dat er een grote expositie van Niki de St.Phalle was in het museum
Beelden aan Zee in Scheveningen.
Ik vind de Nana’s van Niki prachtig, ze stralen kracht en vrolijkheid uit.
Maar naar een museum was al jaren geen optie meer voor me. Teveel staan ondanks zo’n meeneemstoeltje dat best lastig dragen is als je met een kruk loopt.
Behalve een enorme aanslag op mijn lijf liep het dan ook iedere keer weer op een teleurstelling uit.
Mijn schoonzusje R gaat heel vaak naar exposities . Toen we het over deze hadden gehad appte ze me later heel behoedzaam ‘heb je wel eens aan een rolstoel gedacht?’
Ja, natuurlijk had ik dat! Maar dat was voor mij nog de ver-van-mijn-bed-show.
Bovendien heb ik iemand nodig om me dan te duwen want zelf rijden is geen oplossing, mijn polsen kunnen dat niet meer hebben.
Dus dat appte ik zo ongeveer terug. Maar R liet zich niet afschrikken en aantwoordde dat ze me graag wilde duwen! En dat ze even ging uitzoeken of het museum een leenrolstoel had en hoe het zat met parkeren. Er was geen ontkomen meer aan!
De wetenschap dat zij óók naar Niki de St.Phalle wilde én haar zorgvuldigheid maakte dat ik er voorzichtig over begon te denken.
Over het feit dat ik al twee zomers ontzettend geniet van ‘mijn landgoed’ maar nergens meer ben geweest omdat ik niet meer kan fietsen.
Dat ik niet meer naar de zee durf want hoe moet het dan van de auto naar een strandpaviljoen?
Dat ik mijn-bankje-aan-de-vaart- zo mis.
Dat ik zo graag weer eens naar het water wil en de wind door mijn haren wil voelen.
En hoe mooi is het dan dat er opeens iemand is die aanbiedt dat samen met me te doen?
Dat mijn hele nieuwe familie aangeeft dat graag met me te willen.
Dat goede vrienden zeggen dat zelfs leuk te vinden…
Dus liet ik me over de streep trekken en liet ik de organisatie aan R over. Mensen die me goed kennen weten dat ook dit een groot blijk van vertrouwen is want ik kan goed organiseren en hou graag zelf de regie.
Wat heb ik genoten!
Parkeren vlak naast het museum, een gereserveerde rolstoel, beginnen met koffie/thee en taart met uitzicht op de Nana’s. Het was echt een onvergetelijke ervaring want alles klopte gewoon.
Een beelden expositie is vanuit een rolstoel geweldig, zeker met iemand die zo respectvol is als R. En eindelijk kon ik weer genieten zoals ik vroeger kon genieten. Genieten zonder pijn en zonder al na dertig seconden te voelen dat staan niet meer kan. Het was een openbaring.
Na dit succes leken er opeens andere mogelijkheden te zijn en toen mijn zusje E hier logeerde vroeg ik of ze zin had met mij naar Ikea te gaan. Ik was daar al in geen jaren meer geweest, wilde eigenlijk wel wat dingen hebben die ik op de site had gezien maar wilde ze toch ook liever in het echt bekijken.
In Zweden is alles aangepast en toegankelijk, de grote supermarkten hebben zelfs leenrolstoelen dus het leek me dat dat bij Ikea ook wel goed geregeld zou zijn.
Helaas liep dat anders. Er waren wel een soort vervoermiddelen maar eigenlijk kon je die geen rolstoel noemen. Maar we waren er nu eenmaal en wilden toch minstens Zweedse gehaktballetjes dus ik in het apparaat.
Het was een volledig stalen stoel (hufterproof) met vier kleine wieltjes die aan weerszijden vastzaten aan een metalen stang. De voorste wieltjes waren zwenkwieltjes die vóór de voetenplank draaiden en om het gevaarte niet al te lang te maken zat de voetenplank half onder de zitting waardoor je je knieën sterk moest buigen. Iets wat ik helaas niet meer kan.
Aanvankelijk konden we er nog wel om lachen maar al gauw kreeg ik pijn want dat staal was veel te hard. Gelukkig zijn er héél veel kussentjes in Ikea dus uiteindelijk zat ik op vier kussens én een schapenvacht: de prinses op de erwt!
Wat ook heel vervelend was, was dat de rem door degene áchter de rolstoel ingedrukt moest worden gehouden. En omdat de voetenplank niet kon worden opgeklapt had ik eigenlijk hulp nodig bij het in- en uitstappen maar dat kon niet want die rem moest ingedrukt worden gehouden! Er was dus geen sprake van zo nu en dan een beetje lopen om de benen/knieën te strekken.
En als klap op de vuurpijl was er ook geen mogelijkheid de grote Ikea-boodschappentas aan een haakje te hangen. Ik moest hem op schoot houden en tegelijk mijn kruk vasthouden want ook daar was geen houdertje voor.
Natuurlijk hadden we het heel gezellig, kochten we meer dan we ons hadden voorgenomen, aten we Zweedse gehaktballetjes met lekkere patat maar ik kwam gebroken thuis. Het gevolg was twee weken slechte nachten met veel pijn en kramp en een lijf dat zelfs nu, zes weken later, nog niet hersteld is. Niet voor herhaling vatbaar dus via Twitter een klacht naar Ikea.
Aan de meisjes van ‘Ikea Helpt’ ligt het niet, zij kunnen het niet oplossen. Dat moet een manager doen.
Die manager moet het eerst tot op de bodem uitzoeken is mij verteld.
En dan gaat hij of zij mij bellen.
En daar wacht ik nu al weken op, op die manager die me zal gaan bellen…
Toch heeft dit iets in werking gezet want ik realiseerde me dat als ik nog dingen wil ondernemen, ik zelf een rolstoel nodig heb.
Dat was wel even slikken.
En hoe dan?
En wat voor rolstoel?
En wie gaat dat dan betalen?
Stof tot nadenken dus!
Wordt vervolgd…
Allereerst, wat fijn voor je dat je naar Beelden aan Zee kon en daar zo hebt genoten. Het is je gegund. 2e. IKEA bewijst maar weer dat het hier in Nederland nog steeds droevig is gesteld als je gebruik moet maken van hulpmiddelen. 3e. Kom je niet in aanmerking voor de WMO bij aanschaf van hulpmiddelen. En ja ik snap de aversie tegen rollend materieel, maar is een booster ook geen optie? Het zou je actieradius in je buurt weer enigszins vergroten.
Wat een mooie foto’s heb je gemaakt vanuit je rolstoel, weer een ander standpunt dan staand 🙂
Maar….. er zijn toch ook van die kleine voertuigjes / rolstoeltjes met een accu die je zelf kunt besturen. Zijn zelfs nog mee te nemen in de kofferbak van de auto
Echt super dat je zo van deze kunst hebt kunnen genieten. En ook weer leuke foto’s gemaakt ter herinnering. Iets om van na te kunnen genieten.
Als een rolstoel zo kan helpen, wat is dan je drempel? Ik lees hier alleen maar positieve argumenten.