#COVID19 – opeens is alles anders

COVID19 – ruim drie maanden geleden vertelden mijn Chinese pleegdochters over een zeer besmettelijke griep die Covid19 heette en die een gebied in China teisterde. Ze waren heel erg bang voor hun familie dus ik probeerde ze gerust te stellen in de geest van ‘er krijgen iedere winter veel mensen griep en ja, daar overlijden soms mensen aan maar dat zijn meestal oude, kwetsbare mensen’ waarop ze me met een blik vol angst en ongeloof aankeken.

Intussen was er hier niets aan de hand, alles ging z’n gangetje.
Ik had last van de eindeloze sombere dagen en als er al eens even zon was waaide het ook altijd hard zodat even buiten zitten niet lukte.
Wat mis ik mijn fiets toch, daarmee kon ik op de mooie momenten eruit, de frisse lucht in!

Er gebeurde wel van alles want ik ontdekte de mogelijkheid om zonnepanelen te huren. Niet een grote investering ineens maar een huur per maand die vrijwel weggestreept kan worden tegen een veel lagere energierekening. Dus de knoop doorgehakt en daarna ging alles pijlsnel want een week later zaten er twaalf panelen op mijn dak en hing er een energiecentrale in de gang!

De zonnepanelen maakten ook dat ik anders naar mijn verwarming ging kijken. Drie oude gaskachels, een oude badgeiser en een houtkachel. De laatste is de ziel van mijn huis maar wat als het te moeilijk wordt om houtjes te halen al wil ik daar nog niet aan denken? En wat als de badgeiser het begeeft?

Het antwoord kwam van een onderhoudsmonteur van de kachels. Hij adviseerde een CV ketel!
Een CV ketel in een huis zonder centrale verwarming, onbegrijpelijk.
Maar inmiddels realiseer ik me dat het de enige oplossing is.
Een CV ketel in mijn houtje-touwtje-huis, wie had dat ooit gedacht.

Opeens zag ik de nieuwe mogelijkheden!
Er gaat een gaskacheltje uit dat vervangen wordt door een elektrische radiator want zonnepanelen.
De CV ketel komt en heeft voorlopig geen andere functie dan de warmwatervoorziening.
Mocht het ooit nodig zijn dan kunnen er moeiteloos radiatoren worden geplaatst.
Intensieve weken dus met veel overleg met mensen die er meer verstand van hebben dan ik, met offertes opvragen en met knopen doorhakken.

Daar tussen door kwamen er steeds meer onheilstijdingen over het corona virus dat Azië in de greep kreeg en daar bleef het niet bij. Het bereikte ook Europa met als eerste Italië waar het genadeloos toesloeg in het drukke skigebied waar het hoogseizoen was. Steeds grotere gebieden werden afgesloten, het woord locked down viel voor het eerst.
Tegelijkertijd werd in Brabant en Limburg het carnaval gevierd: heel veel mensen boven op elkaar van wie er sommigen net terug waren van de wintersport.

Toen was er geen houden meer aan en kreeg het ook Nederland in de greep!
We kregen te maken met overvolle IC’s, met gebrek aan mondkapjes en andere beschermingsmiddelen, met artsen en verpleegkundigen die overuren maakten, met mensen die als een gek wc papier en paracetamol begonnen te hamsteren, met supermarkten die lege schappen hadden en met snel oplopende getallen van besmette mensen en overleden patiënten.

Covid19, de ergste crisis na de Tweede Wereldoorlog en zo voelt het ook.
Een crisis met verstrekkende maatregelen om nóg erger te voorkomen.
Met een toespraak van de minister president én van de Koning.

Mensen uit de risicogroepen moeten thuisblijven, iedereen moet minimaal 1.5 m afstand tot een ander houden, alle scholen, sportclubs, musea, theaters, grote warenhuizen, evenementen etc. etc. worden gesloten of gecanceld, leerkrachten leveren ongelooflijke prestaties door na één dag al digitaal de lesstof aan te bieden en er worden bovenmenselijke prestaties geleverd door ‘gewone’ mensen.

Voor mij betekent dit alles afzeggen en thuisblijven want ja, ik zit behoorlijk in die risicogroep.
Ik vond het jammer van alle leuke dingen die er te gebeuren stonden maar ik ben zo vaak alleen, vind dat heerlijk en dacht er aanvankelijk nauwelijks over na.
Was heel blij met de Tuinkabouters die mijn tuin kwamen opruimen, anderhalve dag bezig waren en maakten dat ik er eindelijk weer kon lopen zonder te struikelen over alle afgewaaide takken.

Maar nu het ook echt zo is, die vrijwillige isolatie, voelt het toch heel anders dan de gewone dagen waarin ik alleen ben. Het voelt onrustig, alles willen weten wat er gebeurt maar toch ook weer niet, geen rust om te lezen terwijl ik daar juist zo naar verlang.

Ik ben mijn rust en ritme kwijt.
Ik realiseer me bovendien dat het weken zal gaan duren voor de situatie verandert.
Verschrikkelijk voor iedereen die zo hard getroffen wordt!

En dat ben ik niet.
Ik woon op een heerlijk plekje met een grote tuin die net helemaal is opgeruimd.
Mijn buren appen of ik hulp nodig heb.
Vrienden bellen hoe het met me gaat.
De Streekboer en Albert Heijn komen mijn boodschappen brengen.
De garage biedt aan mijn auto op te halen om de banden te verwisselen.

Desondanks voelt alles anders.
Geïsoleerd, kwetsbaar, verdrietig om wat er allemaal gebeurt.
Geen fysiotherapie voor ik weet niet hoelang met alle gevolgen van dien.
Geen Poetsparel terwijl ik struikel over de stofzuiger en een schone kattenbak een hele uitdaging is..

Maar de zon schijnt en al is er een ijskoude Oostenwind, ik ga straks naar buiten.
Misschien geeft dat rust en een nieuw ritme.
Want dat zal nodig zijn.

#COVID19 -opeens is alles anders!