Vandaag vierde ik voor het laatst kerstfeest op het werk. Onderdeel hiervan is de kerstviering in de prachtige kleine oude dorpskerk die bij ons op het terrein staat. Alle patienten die dat willen komen (al dan niet met hun partners) en dat geldt ook voor de medewerkers. Een belangrijk onderdeel van de viering is de muziek. Dit jaar bestond het gelegenheidskoor uit 30 medewerkers, meer dan ooit! We repeteren twee keer en nog een keer vlak van te voren. Bij de repetities is nooit iedereen aanwezig door verschillende werkdagen en diensten.
Voor mij is het zingen in dit koor een van de hoogtepunten van het jaar en hoewel mijn officiële afscheid vandaag precies een week geleden is wilde ik toch nog een keer meedoen. Het was vandaag dus echt de laatste keer dat ik naar het werk reed, een heel onwerkelijk gevoel.
En wat was het bijzonder. Drie koperblazers die prachtig speelden, een geweldige pianist/dirigent die met zijn enthousiasme en muzikaliteit iedere keer weer één geheel van al die losse zangers weet te maken en een solo zangeres met een ontroerend mooi en schitterend gezonden lied van Herman van Veen.
De bezoekers van de viering zijn heel verschillend. Veel klinische patienten die soms nog maar net aan het begin van hun revalidatie staan en het heel moeilijk hebben. Patienten die al heel veel achter de rug hebben en bezig zijn zich los te maken van hun revalidatieproces, ook niet altijd makkelijk. Mensen met grote en kleine lichamelijke beperkingen en mensen met hersenletsel.
Deze mensen geven de viering een extra dimensie en ieder jaar voel ik het weer als een voorrecht hieraan mee te mogen doen.
Voorafgaand aan de viering is er een gemeenschappelijke kerstmaaltijd en wat was het leuk om toch weer even tussen mijn collega’s te zitten, nog even na te praten over dat prachtige afscheid en een aantal mensen te zien die er niet bij hadden kunnen zijn. Eigenlijk weer een afscheid maar in mijn gevoel nu veel definitiever. En hoewel vele collega’s zeiden ‘je komt volgend jaar toch gewoon weer zingen’ ben ik dat niet van plan. Allereerst wil ik geen Heintje Davinds worden maar veel belangrijker, ik moet nu echt gaan loslaten. Loslaten en afstand nemen, moeilijk en soms verdrietig.
Maar door los te laten komt er ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe activiteiten en nieuwe mensen! Vrijheid en zelf de baas zijn over mijn keuzes en mijn tijd en dat is een heerlijk vooruitzicht.
Het was goed nog een keer mee te zingen, ik heb van iedere minuut genoten en het is een voorrecht dat zoveel jaar te hebben mogen doen. Lyndensteyn zit in mijn hart en dat zal altijd zo blijven. En gelukkig is er meer dan genoeg plek om nieuwe mensen in mijn hart te sluiten, kom maar op!
