0

#35donkeredagen dag 9

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

In tegenstelling tot de #35zomersedagen is het me nu niet gelukt de dagelijkse foto opdracht te maken, laat staan te bloggen! De afgelopen dagen waren een rollercoaster want wat kreeg ik vorige week een prachtig afscheid. De adrenaline kwam drie dagen lang mijn oren uit en ik heb pas net de laatste cadeaus uitgepakt. Morgen mag ik beginnen met de ‘afkickdoos’ oftewel het ‘werkontwenningspakket’. Ben altijd jaloers geweest op van die prachtige kraampakketten met tien pakjes maar dit pakket slaat alles!

Langzaam begint de adrenaline plaats te maken voor moeheid. Dat had ik al verwacht en dat is niet erg. Tot nu toe was ik overal te onrustig voor, kon zelfs geen krant lezen. Alleen een beetje voor de buis hangen om dan later niet eens meer te weten wat ik had gezien. Of Pearl, mijn favoriete computerspelletje van dit moment, spelen maar dat kan steeds maar even want dan zijn mijn levens op. Wel symbolisch trouwens want natuurlijk komen er verschijnen vanzelf nieuwe levens net zoals het wonder wat zich op dit moment bij mij voltrekt.

Het oude leven achter me laten en een Nieuw Leven beginnen, geweldig! En wat heerlijk om dat te mogen doen op een plek die me heel dierbaar is, mijn kabouterhuisje aan de vaart, nummer 61.
Een huis dat ik aantrek als een oude jas, dat me verwelkomt als ik thuis kom, dat zijn armen naar me uitstrekt om me in te koesteren en dat me nooit in de steek laat.
Okee, de intimi weten dat dat vooral gevoel en iets minder realiteit is na al die gigantische en fundamentele verbouwingen. Maar ik ken nu iedere steen en vooral iedere plank en dat is ook wat waard.

Wat zal het heerlijk zijn straks dagelijks in mijn tuin te kunnen werken. Gewoon iedere dag een uurtje in plaats van uren achter elkaar in een weekend waardoor ik me de dagen daarna nauwelijks meer kan bewegen. Wat is het heerlijk weer dagelijks in het tuinhuis te zijn, al is het maar vanwege die vreselijke hometrainer waar ik nu echt iedere dag op moet.
Maar vooral, wat is het heerlijk zonder stress of druk te mogen zijn. Om me heen te mogen kijken en te genieten van mijn plekje, om naast de houtkachel in slaap te vallen met een poes op mijn buik en om eindeloos heen en weer te schuiven met al die nieuwe boeken om daar een gaatje voor te vinden. Wat overigens nog van geen kanten is gelukt.
Nummer 61 dus!

Delen is fijn:

Geef een reactie

[postlist id="513"]