Het was zoals bijna altijd, regenachtig op de dag dat ik zou vertrekken. Dat maakt het naar huis gaan minder moeilijk. Bovendien voelde het goed om naar huis te gaan, zeker omdat ik nog ruim twee weken vakantie heb. De reis met de ferry was vervelend. Een groep straal bezopen Duitsers die zich tot diep in de nacht lallend, zingend en bonkend een weg baanden door de smalle gangetjes dus weinig geslapen. Maar eenmaal weer in de auto verliep alles vlot.
Thuis is natuurlijk het eerste wat ik doe kijken waar de poesjes zijn. Zoals gebruikelijk waren de Burmeesjes Petter en Pientje direct bij me en liet mijn oude kater Pier zich niet zien. Hij is altijd een beetje beledigd en komt een uurtje later binnen lopen of er niets aan de hand is. Maar toen ik degene die voor ze had gezorgd belde om te zeggen dat ik er weer was bleek dat ze Pier al die drie weken helemaal nooit meer had gezien! Daar schrok ik van, dus alle buren langs waar hij vaak in de tuin ligt. Daar werd het niet beter van, niemand bleek hem de laatste weken gezien te hebben! En waar moet je gaan zoeken?
Dus de auto maar leeg gaan halen en ieder half
uur de tuin in met mijn ‘poezenfluitje’. Maar niets en ik begon de moed al op te geven. Rond half negen deed ik mijn laatste rondje, zag en hoorde weer niets, draaide me om om naar binnen te gaan en voelde wat bij mijn benen. Daar was hij. Of er niets aan de hand was.
Wat zijn katten toch ondoorgrondelijke en autonome wezens en wat ben ik blij dat hij er weer is! En dat ze weer heerlijk met z’n drieën op een kluitje liggen.
Het was goed om thuis te zijn maar wel tamelijk ingewikkeld. Toen ik lekker onderuit voor de buis wilde flipte het kastje van Ziggo. Uiteindelijk kon ik dat zelf oplossen. Toen bleek de telefoon niet meer te werken. Was ook oplosbaar. Maar het ergste kwam toen ik naar bed ging en merkte dat mijn waterbed, waar ik me zo op had verheugd, ijskoud was door een kapot verwarmingselement. En dat kon ik helaas niet zelf handelen. Maar nu is alles weer als nieuw en rest alleen nog een verdroogde tuin waar gek genoeg het gras wel bijzonder hoog stond.
Het is heerlijk om nog twee weken tijd en ruimte te hebben en vol energie te zitten. Het is precies hetzelfde gevoel als ik in juni had toen ik terug kwam met als verschil dat ik toen weer ‘gewoon’ ging werken en dat ik nu begin aan de laatste drie maanden van mijn werkzame leven. Ik heb me voorgenomen dat ik daarvan ga genieten! Het loslaten en afstand nemen is al begonnen en dat is goed. Toch wil ik die laatste maanden nog bewust en betrokken beleven.
Maar eerst genieten van de vrijheid thuis en proberen te doen wat ik me voor deze weken heb voorgenomen. Naast de tuin is dat vooral heel veel opruimen. En dan bedoel ik niet opruimen in de zin van nette stapeltjes maken maar opruimen in de zin van wegdoen. Het allermoeilijkste wat er is voor een verzamelaar.
Maar het moet en ik ben al begonnen!
