7

Wat een week.

Wat een week.
Eerst de hitte waar ik aanvankelijk wonderweinig last van had.
Toen het plotselinge hard achteruit gaan van Pier en het proberen te keren met spuitjes en een koele kamer.
Helaas was het onomkeerbaar en hield hij dinsdagochtend op mijn schoot op met ademen.
Mijn Pier die ik nog steeds op mijn schouder voel zitten.
En woensdag de dag van Nationale Rouw. Indrukwekkend.
De eindeloze colonne rouwauto’s staat op mijn netvlies gegrift.
Wat een verdriet.

Ik heb geprobeerd me te herpakken.
Ben een paar keer naar de sauna geweest om vooral te zwemmen in het heerlijke buitenbad, te bewegen in het grote bubbelbad en af te koelen in het koude dompelbad. Het is boeiend om langzaam maar zeker te ontdekken wie ‘vaste gasten’ zijn. Ze zijn zonder uitzondering donkerbruin en hebben hun eigen plek. Een vaste plek voor de ligstoel buiten, een vast plekje om iets te drinken en ze zorgen voor elkaar. Er is een moeder-overste die iedereen langs gaat, informeert naar de reden van afwezigheid (Was je bij je zwager? Gezellig voor je!) en die zorgt dat er wordt gesmeerd met anti-zonnebrand. Een gemeenschapje binnen de saunagemeenschap, wel bijzonder. Ik hoor er (nog) niet bij maar ze komen me nu wel allemaal groeten. Wie  weet waar dit nog toe leidt….

Behalve de sauna waren er natuurlijk de vaste programmapunten zoals fysiotherapie en acupunctuur. En deze week ook een gesprek met de huisarts omdat ik nog worstel met de pijnstilling van een en ander. Het was een gesprek waar ik wat aan had al was de boodschap niet mis: ga er maar van uit dat je nog een jaar nodig hebt om in balans te komen! Dat hoor ik nu al ruim een half jaar, dat ik nog een jaar nodig heb. En er gaat tot nu toe geen maand vanaf! Helaas moet ik het, geheel tegen mijn zin in, wel aannemen. En hoe vervelend ook, het helpt om zo nu en dan moe en uit balans te mogen zijn. Twee stappen voor en één achteruit voorlopig. fotomuurtje

Wat hielp was het afdrukken van een paar mooie foto’s van Pier en van E.. Heb lijstjes gekocht en ze opgehangen op het muurtje dat niet opvalt maar dat ik vanuit mijn rode stoel altijd zie. Er hangen ook foto’s van mijn moeder, vriendin P en Saartje, de moeder van Pier. Hoop dat het voorlopig hierbij blijft want het muurtje wordt te vol.
Ben ook even naar de dierenarts geweest met een foto en een printje van mijn blog over Pier om hem te bedanken voor de geweldige zorg van de afgelopen 15 jaar. Iedereen van de praktijk was verdrietig, ze kenden hem al zo lang.
Foto’s ophangen, even samen er over praten, delen van de emoties – het helpt.

2014-07-26 17.04.19Gisteren voor het eerst weer op de fiets. De dag begon bewolkt en niet al te warm dus ik vertrok voor een tochtje naar de kaasboerderij. Het is een prachtig tochtje dat voor een groot deel langs het water gaat. Maar wat werd het toch weer warm, bijna 30 graden! Desondanks genoten. Veel op bankjes in de schaduw gezeten, gekeken naar de koeien in de weilanden, de jonge waterhoentjes en het zwanengezin in de sloot, de zwaluwen boven mijn hoofd. En opeens was het er weer, dat gevoel van vrijheid.
Vrijheid om te mogen genieten en om tijd te hebben zonder druk dat er van alles moet.
Vrijheid om tijd voor verdriet te hebben.

En vandaag? Vandaag ben ik doodmoe. Doodmoe van de afgelopen week.
Dat mag. Ik hoef niets. Niet naar de sauna, niet op de fiets, niets.
Gewoon lekker met mijn MP’s, koffie, de krant en mijn boek aan de tuintafel.
Vrijheid!2014-07-26 16.43.28 klein

Delen is fijn:

7 Reacties

  1. Verdrietige dagen heb je in vrijheid beleefd. Alles mag en niets moet, dat is pas vrijheid! Je plukt de mooie dingen voor jezelf eruit, zelfs in de Sauna 😉
    Dat je speciale plekje nog maar lang lege plekken mag houden. Liefs.

  2. ” Vrijheid om tijd voor verdriet te hebben.”
    Dat is pas echte vrijheid. Dat je daar nog maar heel lang van mag en kan genieten.

  3. Liesbeth, vrijheid-blijheid, ging afgelopen week niet op.
    Toch kunnen genieten en positief gebleven. Dat is goed.
    vraagje: zijn dat tweets, die kleine @berichtjes?

Geef een reactie

[postlist id="513"]