Vakantie!

Vakantie, zo voelt het. Zo voelt het eigenlijk al vanaf dat ik half juni terugkwam uit Zweden. Uitgerust, lekker bruin en iedere dag zwemmen in de zee droegen zeer bij tot dat gevoel.
De afgelopen zestien jaar nam ik om het jaar drie maanden vrij. Deels vakantiedagen, deels onbetaald verlof. Een buitengewoon goede manier om enerzijds van de zomer te genieten en anderzijds niet af te knappen. Een dure manier (onbetaald verlof is nu eenmaal kostbaar) om mijn drukke baan en alles daar omheen vol te kunnen houden. Ook toen begon ik altijd doodmoe aan die vrije periode, ook toen was ik behalve mijn “echte” vakantieuitstapjes veel thuis en ook toen genoot ik buitensporig van mijn vrijheid.

En zo voelt het nu ook! Het voelt zó hetzelfde als het afgelopen jaar. Het jaar waarin ik in februari besloot te gaan stoppen met werken, het jaar waarin ik het werken heb afgebouwd. Het laatste jaar met een echte vakantie. Want je hebt vakantie dankzij het feit dat je werkt!
Werken doe ik nu al zeven maanden niet meer. De eerste maanden werden in beslag genomen door mijn tweede nieuwe heup. Toen dat allemaal weer op orde was vertrok ik naar Zweden en nu ben ik, net als vorig jaar, aan het genieten van een prachtige zomer. En straks sluit ik, net als vorig jaar, de zomer af door weer naar Zweden te gaan.

Het voelt dus als vakantie en helemaal niet als het leven van een pensionada! Daar komt bij dat ik in deze warme zomer mateloos geniet van mijn dagen in de sauna. Niet zo zeer in de sauna zelf maar wel in het zwembad, het bubbelbad en vooral het koude dompelbad. Ik zorg dat ik er om elf uur ben en mijn streven is rond half twee weer thuis te zijn. Waarom? Omdat ik dat bedacht had. Omdat ik vond dat ik niet de hele dag aan de sauna kon besteden. Omdat er nog zoveel andere dingen zijn.
De eerste keren lukte me dat aardig, mede omdat ik me onrustig voelde ondanks mijn boek en alle tijd. Maar afgelopen week viel ik voor het eerst als een blok in slaap op mijn ligbedje zodat het opeens drie uur was. En wat voelde ik me heerlijk. De rust dat het kon, dat er niets hoefde, dat ik gewoon kon doen en laten wat ik wilde. Dat oversteeg het ‘gewone’ vakantiegevoel want daar komt altijd een eind aan.

Héél langzaam is er soms even dat gevoel van vrijheid. Van nooit meer te hoeven werken. Van mijn eigen baas zijn. De structuur die ik de afgelopen maanden zo miste lijkt minder belangrijk te worden en ik durf zomaar af te wijken van mijn eigen voornemens. Zo zou ik vandaag weer gaan zwemmen, voor de vierde keer deze week. En opeens had ik er geen zin in! Ik was al bezig mijn spullen te pakken toen ik me realiseerde dat ik wel gek leek. Dat ik vandaag helemaal niet hoefde te zwemmen. dat ik in alle rust mijn MP’s ging schrijven, dat ik lekker op mijn dooie akkertje in de tuin mocht zitten onder de geurende kamperfoelie en dat ik misschien een stukje zou kunnen gaan fietsen.

Daar draait het geloof ik allemaal om. Af durven wijken van gemaakte plannen. Alles kan en niks hoeft. Alles mag. Vrijheid.
Wanneer zou het echt gaan indalen? Ik denk als ik half september terug kom uit Zweden.
Want  dan is het écht anders, dan hoef ik niet meer aan het werk.
Nooit meer.