Meer dan een half jaar niet bloggen, dat is sinds ik in 2013 begon pas één keer gebeurd, door corona.
Bloggen was mijn uitlaatklep.
Bloggen is schrijven maar niet alleen voor mezelf.
Daardoor ben ik veel langer bezig.
Veel preciezer.
Met foto’s en met een nette lay-out.
Dat structureert me en ik heb het altijd heerlijk gevonden.
Maar het afgelopen half jaar gebeurde er teveel en zat mijn hoofd te vol.
Desondanks was het ook een ‘gewoon’ half jaar met een snikhete zomer, met tóch naar Møn en Tjörn (met een kort blogje omdat ik het niet kon laten), met een eindeloze natte sombere winter waardoor ik maanden niet buiten kwam en mijn hele tuin blank stond.
Maar ook met heel veel blijheid want er viel veel te vieren.
Zo vierde ik voor het eerst sinds corona weer kerst met mijn broer en zusjes en hun partners, de volgende dag met mijn meiden, twee dagen later de verjaardag van Middelste, toen Oud&Nieuw, vlak daarna mijn eigen verjaardag die over drie dagen werd uitgesmeerd ivm mijn slechte belastbaarheid en tenslotte de verjaardag van Oudste!
In mijn hoofd zat echter onafgebroken ‘het stuk‘ dat eind mei begon met het eerste gesprek met Kustaw en waar vanaf september ook anderen bij betrokken waren waardoor er veel gepraat werd met elkaar.
En dat maakte dan weer dat ik dacht ‘doe ik er wel goed aan?’
Mijn vertrouwen in Kustaw was echter zo groot dat ik bij iedere twijfel weer wist dat het goed zou komen. En dat dit eindelijk de mogelijkheid was waar ik al zolang naar op zoek was voor ‘mijn missie’.
Want ik heb al heel lang een missie die voortkomt uit het geheim waarmee mijn leven is begonnen.
Een geheim dat voor alle betrokkenen vroeger en nu van grote betekenis voor hun leven is geweest.
Een geheim dat mijn leven heeft bepaald.
Want door dat geheim en door de wijze waarop er in het verre verleden van mijn kindertijd werd gekeken naar kinderen zoals ik heb ik me nooit goed genoeg gevoeld. Voelde ik me schuldig.
Schuldig voor de angst die ik bij mijn moeder voelde.
Schuldig dat ik bestond.
Inmiddels weet ik als geen ander dat geheimen verwoestend zijn.
Mijn missie is dan ook dat geen geheim het waard is om je leven erdoor te laten bepalen.
Dat elk geheim gedeeld kan worden, hoe, waar en met wie dan ook.
Dat delen de reden van het geheim niet minder erg maakt maar wel draaglijker.
Sommige geheimen zijn van lang geleden en zitten door de tijd muurvast.
Maar ze zijn er en ze verdwijnen niet, of je er nu wel of geen last van lijkt te hebben.
Geheimen zijn net uien, ze hebben heel veel schilletjes om los te peuteren.
Ik had ook zo’n geheim dat gelukkig al lang geen geheim meer is.
Maar het afgelopen half jaar, door de gesprekken met Kustaw en zijn vragen (niet als een vriend of vriendin maar als journalist), kon ik ook de laatste schilletjes van de ui afpellen en begrijp ik hoe het is gegaan, hoe mijn leven beïnvloed is geweest en hoe ik dat ook heb laten gebeuren.
Tot op zekere hoogte.
En wat is het mooi dat ik nu die drie prachtige meiden, die in 2018 met een propvolle rugzak op mijn pad kwamen, kan helpen bij het overwinnen van hun geheimen. Dat lukt ze steeds beter.
Zo voelt het of dat wonderlijke leven van me ondanks alles toch niet voor niets is geweest.
‘Het Stuk‘ zoals we het in de wandelgangen de afgelopen periode noemden, is op zaterdag 11 februari 2023 gepubliceerd in het Magazine van De Volkskrant, beschrijft hoe mijn leven begon, verliep en leidde tot het me eindelijk kunnen wortelen in mijn kabouterhuisje op mijn Landgoed en in mezelf.
De journalist is Kustaw Bessems en de fotograaf is Daniël Cohen.
Met heel veel dank voor het respect, de tijd en de grote zorgvuldigheid van Kustaw.
Lees hier zijn stuk
(als pdf, zonder betaalmuur, met dank aan De Volkskrant)
En voor de mooie dag in mijn tuin tijdens de hittegolf en het geduld toen van Daniël.
We kenden het verhaal en het raakte ons weer. Tot gauw
Dat stuk in de Volkskrant las ik omdat ik iedere dag de krant lees. Het boeide zeer. En nu zie ik hier ineens zomaar je blog (webloggerslijst). Heel bijzonder
Ik vond het zo mooi, erg en zielig tegelijkertijd en las het vrijdagmiddag achter elkaar uit.
Het is gewoon niet te bevatten en wat een sterke vrouw ben jij.
Heel veel geluk en liefde in je leven!
Wat super dat het nu ook nog zo’n geweldig stuk heeft opgeleverd. En mooi dat je toch de energie hebt gehad om het tot zo’n stuk te hebben kunnen laten komen. Dank voor het delen.
Liesbeth, stil van. Ik hoop zo dat het je goed blijft gaan.
Dag Liesbeth, Eigenlijk heel toevallig kwam ik vandaag op je blog en las ik je laatst geschreven blogpost met hieraan gekoppeld een link naar het artikel over jouw in de Volkskrant. Dat heb ik gelezen! Ik kan me heel goed voorstellen dat de voorbereidingen tot dit artikel veel van je aandacht in beslag heeft genomen en dat je daardoor niet aan het schrijven van je blog artikelen toekwam. Het is een heel indrukwekkend verhaal en ik bemerkte tijdens het lezen dat het me van binnen raakte. Geheimen moet je openbreken schrijf je, tenminste wanneer de geheimen je in de macht hebben. Wanneer je het geheim openbreekt zie je namelijk de ware aard ervan en kun je het ‘met nieuwe (meer objectieve ogen) waarnemen’. Pas dan kun je ook de ware aard ven het geheim toetsen in de werkelijkheid. Ik weet niet of je veel reacties hebt gehad op je levensverhaal, ik denk van wel, en ik denk en hoop dat je hebt bemerkt dat wanneer jij je openstelt naar anderen, dat anderen zich dan openstellen naar jou! Ik hoop van harte dat je met je verhaal een voorbeeld voor en een steun tot anderen bent. Ik hoop ook dat je jezelf weer kunt herpakken en van het leven kunt genieten zoals het zich aan je voordoet. Lieve groet, Johanna