Het waren een paar lastige dagen na de euforie van het thuis zijn en het weer mogen fietsen. Want het viel natuurlijk niet mee. De dingen waar je normaal niet over nadenkt kosten energie en zijn vermoeiend, zeker als het ook nog op een andere manier moet: zonder te bukken en met een kruk. Het leeghalen van de afwasmachine bijvoorbeeld. En van de wasmachine. En van de droger. En dan alles ook weer opruimen en met twee bordjes en een kruk heen en weer lopen. Houtjes halen, fietsen, de kattenbak, douchen, aankleden (en dan vooral die linker sok!) – het lukt allemaal maar het kost tijd en energie en bovendien ben ik een ongeduldig typje. Dus schoot ik in mijn dip.
M&G, mijn lieve vriendinnen, begrepen dat als geen ander en stuurden een
prachtig boeket als’opkikkertje’. L kwam met saucijzenbroodjes naar het schaatsen kijken en zette die prachtige bloemen voor me in een vaas. En H, een andere lieve vriendin, kwam op bezoek en whatsappte “bolletjes of paaseitjes?” – makkelijk, ik ga altijd voor chocola! Telefoontjes, meelevende tweeps, al die schaatsmedailles, het voelde gisteren al weer een beetje vrolijker. En toen ik vannacht ook nog lekker sliep en de zon vanmorgen stralend aan de blauwe lucht stond verdween de dip als sneeuw voor die zelfde zon. Dus op de hometrainer, kachel aan, koffie erbij en wachten op Kiki de fysiotherapeut.
En ook dat was een cadeautje want we gingen naar buiten! Loopje langs de vaart zónder krukken. Op zich geen optie omdat het toch soms nog een wankel evenwicht is, maar onder de bezielende leiding van Kiki ging het boven verwachting. Heerlijk om buiten te lopen en me bijna weer ‘gewoon’ te voelen!
Weer thuis hebben we samen besproken wat ik de komende tijd wil en waar we dus het oefenprogramma op gaan richten. Dat was niet zo moeilijk: de tuin, fietsen, beetje wandelen, naar musea, naar Ikea (als metafoor voor winkelen) en alle gewone dingen van het leven weer pijnloos kunnen doen. Dat laatste is afwachten maar we gaan ervoor.
De afgelopen dagen waren mijn hoofd en mijn lijf niet in balans. Mijn hoofd wilde van alles maar mijn lijf protesteerde behoorlijk. En dat met al die tijd en ruimte die mijn hoofd onmiddellijk wilde invullen en benutten!
Nu sta ik weer met twéé benen op de grond en voel die ruimte en rust ook in mijn hoofd. Oefenen en bijkomen, grenzen stellen en grenzen verleggen, dat is de opdracht voor de komende tijd.
En iedere dag is er wéér die tijd.
Die tijd die ik zelf in mag vullen.
Helemaal zelf!
