Afgelopen vrijdag reed ik door de stromende regen naar Wijchen.
De herfstvakantie was begonnen zodat het heel druk was wat samen met de regen tot een eindeloze reis leidde.
Maar wat had ik een leuke uitnodiging en wat werd het een bijzondere avond!
Bijna drie jaar geleden surfde ik wat op internet en kwam ik terecht bij vraag 3 van de #50booksvragen: “Wat is jouw lievelingsplek om te lezen?” En omdat ik dat een leuke vraag vond klikte ik hem open. Ik zag al een aantal blogs staan, eentje was geschreven door ene JJVoerman. De naam triggerde me en ik klikte het blog open om recht in een heel bekend gezicht te kijken! Het gezicht van Ubbo Voerman, de kinderrevalidatiearts en directeur van kinderrevalidatiecentrum Lyndensteyn waar ik in 1977 kwam werken. Het gezicht van Jacob Jan was sprekend dat van zijn (inmiddels overleden) vader – een wonderlijke ervaring!
We hadden contact en deelden een gemeenschappelijk verleden. Jacob Jan trok mij over de streep om te gaan bloggen in een moeilijke periode waarin ik worstelde met mijn werk terwijl stoppen nog geen optie was. Het bloggen hielp me om erachter te komen waar ik het zo moeilijk mee had. Het leverde me ook een officiële berisping op want ook al gebruikte ik als metafoor “mijn winkeltje” voor het proces waar ik mee bezig was, dit bleek toch onaanvaardbaar voor mijn werkgever. Jammer.
Ook bij Jacob Jan speelde er veel want hij besloot ontslag te nemen en voor zijn droom te gaan: een eigen theatervoorstelling! Ik was erbij toen hij in Groningen speelde – het was geweldig!
Toch wilde hij om verschillende redenen op een andere manier verder. Hij kwam in contact met basisschool De Vallei en was daar vanaf dag één op zijn plek.
Jacob Jan en ik bleven contact houden. Hij kwam een paar keer naar Friesland, we volgden elkaar op de sociale media en natuurlijk waren er zijn prachtige bloggen want want kan die man schrijven!
Schrijven en kijken. Kijken naar kinderen, naar mensen, naar communicatie.
Kijken en analyseren waarom de dingen gaan zoals ze gaan. En daar woorden aan geven.
Schilderen met woorden.
Eigenlijk was ik dan ook niet verbaasd toen ik een mailtje van hem kreeg met het verzoek of ik even mee wilde lezen. Mee wilde lezen met een verhaal-in-dichtvorm over een kameleon die op zoek was naar zijn eigen kleur. Een prachtig gegeven want ik denk we daar allemaal wel eens naar zoeken want wat is nu je eigen kleur?
En omdat een verhaal over kleur niets is zonder daar ook letterlijk kleur aan te geven zocht en vond hij Margreet die niet met woorden maar met kleuren schilderde – en er gebeurde een wonder!
Het verhaal van de kameleon werd de fabel van Kobe, een samenspel van letters en kleuren, van woorden en tekeningen.
Via crowdfunding werd binnen veertig dagen het benodigde bedrag (en meer!) bereikt en kon alles naar de drukker zodat er een datum kon worden gezocht voor de presentatie.
Deze vond plaats op 16 oktober in de bibliotheek in Wijchen en wat vond ik het bijzonder dat ik het eerste exemplaar van
“De kleur van Kobe” in ontvangst mocht nemen!
En dit is pas het begin.
Jacob Jan en Margreet zijn al weer bezig met hun volgende fabel. En met prachtige kaarten en posters.
Ze hebben inmiddels een eigen uitgeverij en een eigen webwinkel!
Wat was het mooi om samen op te lopen, allebei zoekend naar onze eigen kleur.
En wat is het geweldig dat we die hebben gevonden, allebei op een totaal andere manier.
Wat een bijzonder verhaal!
Toeval bestaat niet, vertelde mijn oma mij altijd!
leuk hoe zaken kunnen lopen!
Ja, bijzonder hè!
Wat een mooi stuk over een mooi boek. Liesbeth ik vond het leuk dat ik ‘de vroedvrouw’ (zoals JJ Voerman je noemde )bij de boekpresentatie ontmoet heb.
Een berisping? Bizar! Ik heb de blogs gelezen en daar is niets mis mee. Maar goed dat je daar niet meer werkt dan
Leuk om dit stuk te lezen. Ik kan het me namelijk nog goed herinneren dat jij Twitter en blogland in kwam. Al had ik destijds nooit contact met jou, heb ik wel het een en ander gelezen en heb ik ook regelmatig mee gedaan aan #50books de eerste serie van Peter.