Dalarna, waar het allemaal begon

Dalarna, met zijn eindeloze bossen, iedere honderd meter een meer en echt overal lupinen.
Dalarna, van de kunstenaars Carl Larsson en Anders Zorn en van de ‘hemslöjd.
Dalarna van de Dalapaardjes – het symbool van Zweden.
Dalarna, de provincie van Zweden die het meest ‘Zweeds’ is.
Dalarna, waar ooit het allemaal begon.

Toen ik rond 2005 besloot om met de auto naar Zweden te gaan na jarenlang langs de Scandinavische kusten te hebben gezeild kwam ik stomtoevallig terecht in Dalarna.
En ik was verkocht want wat vond ik het er prachtig!

De bossen waar je overal wéér een meer voor jou alleen hebt, de velden met fluitenkruid, lupinen en ooievaarsbekken, de overal aanwezige kunst en kunstnijverheid, de stilte, de eindeloze grüswegen en de oude Hembygsgårds.
En als je vaak naar een zelfde plek gaat krijg je er vrienden die je uitnodigen om te komen logeren!

Zo reed ik dus van Öland naar Åsmansbo, vlakbij Smedjebacken, ruim vijfhonderd km naar het Noorden. De laatste 50 km over een opnieuw verharde weg, het grüs vloog me om de oren en ik kon hooguit 40 km/u, ook dat is Dalarna. En dat als je er bijna bent!

En wat voelde ik me welkom bij naar A&J en Hovawartpup Sherlock van 10 weken!
Mijn ‘eigen’ slaaphuisje van alle gemakken voorzien en met een prachtige bos bloemen voor de deur.
Mijn slaaphuisje waar ik met de auto naar toe moest. Idioot want zó dichtbij maar toch…

Wat was het gezellig na ruim een week alleen geweest te zijn en wat hebben we veel gepraat!
We gingen taart eten bij Elsa, de beroemde honderd jaar oude konditori in Norberg die vorig jaar werd heropend na volledig te zijn afgebrand, we gingen naar de Hembygsgård in Fagersta (ook weer taart), ik zat op mijn favoriete plekje aan mijn favoriete meer en we zaten met ’n drieën aan het meer in Åsmansbo na een woeste tocht met de auto door het bos recht naar beneden.

Het was heerlijk om even niet zelf te hoeven rijden, om me heen te kunnen kijken en te genieten van Dalarna in volle bloei want zo was het. Na een lange winter met heel veel sneeuw lijkt het voorjaar overgeslagen te zijn en is het eigenlijk al volop zomer. De appelbomen zijn allang uitgebloeid en overal staan de lupinen uitbundig te bloeien. De een vindt het een plaag, de ander vindt het prachtig en ik vind het echt wonderschoon – al die tinten roze, blauw, paars en soms wit.

De nachten die geen nacht meer zijn want donker wordt het niet, de eindeloze wegen waar je nauwelijks iemand tegen komt, de binnenweggetjes die nog stiller zijn maar waar wel wordt gewaarschuwd voor katten en ‘spelende gepensioneerden’, mijn bankje aan het water en de intens blauwe lucht boven het net zo blauwe meer – wat hou ik van Dalarna!

Op mijn vaste plekje aan het meer had ik een ontmoeting met twee heren van 76 en 80 jaar.
Ze kwamen aan marcheren met hun Nordic Walking stokken en waren duidelijk uit op een praatje.
Ook zij logeerden bij vrienden en we deelden onze liefde voor dit prachtige stukje Zweden. Wie schetst mijn verbazing dat ik toen ze verder gingen, uitgebreid de zegen van God kreeg!
Nu moet alles dus wel goed gaan…

Het waren heerlijke dagen vol zon en warmte en afscheid nemen viel niet mee.
En al helemaal niet van zo’n aanbiddellijke pup die in de week dat ik er was bijna twee keer zo groot groeide!

Dank voor jullie lieve zorgen, niets was jullie te veel moeite.
Dat betekende heel veel heen en weer lopen…

J regelde zelfs een geweldige masseur en hielp me uit te leggen wat er van haar werd verwacht.
Best lastig in een vreemde taal.

En nu?

Nu ben ik weer thuis.
Thuis op Tjörn!