Tjörn – thuis op Tjörn

Thuis op Tjörn want zo voelt het.
Thuis in ‘mijn’ appartement bij de familie Lekander.
Thuis op mijn strandjes.
Thuis.

In plaats van de bloemen die me altijd verwelkomen staat er nu een enorme schaal met aardbeien!

Want behalve een B&B worden er hier al sinds mensenheugenis aardbeien verbouwd en die zijn rijp. Dus er wordt geplukt.

Zowel ‘professioneel’ als ‘zelfpluk’ wat simpeler klinkt dan het is want je kunt natuurlijk niet iedereen zomaar zijn gang laten gaan.

Er moeten borden geplaatst met bewegwijzering, tientallen telefoontjes worden afgehandeld, aangegeven welke bedden geplukt kunnen worden en er moet worden gewogen en afgerekend dus iedereen werkt mee.
Gelukkig zijn deze week de schoolvakanties begonnen en wil de tiende Lekandergeneratie graag vakantiegeld verdienen!

Ik heb hier zoals altijd weer heerlijke dagen gehad vol zon, zee en buiten zijn.
Op een hele slechte nacht na waarin ik zo’n pijn in mijn benen had dat ik om half zeven nog klaar wakker was en al met al twee dagen nodig had om te herstellen ging alles uitstekend. En wat een strakke planning dat die hersteldag de enige regendag was die ik hier heb gehad.

Alles lijkt vanzelf te gaan.
Het heerlijke ontbijt dat genoeg is voor de hele dag.
Boodschappen bij de grote Ica en nauwelijks te hoeven zoeken naar waar wat ligt.
En natuurlijk naar m’n strandjes!

Mijn lievelingsstrandje op Tjörn is het rotsige strandje van Berga. Er liggen grote stenen die een perfecte voetenbank vormen, er is de hele dag zon en het is goed toegankelijk voor me met mijn stoeltje en alle andere dingen die nodig zijn. Een stukje verderop is een hele grote platte rots waar vaak mensen liggen te zonnen en waar kinderen spelen en het water in gaan maar op mijn plekje is zelden iemand.

De zwaluwen met hun nestjes onder het dak van het werkhuisje hebben het er even moeilijk mee dat er iemand op hun aanvliegroute zit. Maar na een half uur zijn ze aan me gewend en scheren ze zo laag over mijn hoofd dat ik de luchtverplaatsing van hun vleugeltjes voel.
Hun jongen schreeuwen om eten, wanneer zouden ze uitvliegen?

In de verte roept de koekoek, er zwemt een zwanenechtpaar langs en op de pier zitten twee meeuwen. Tot mijn stomme verbazing maken ze een geluid wat op miauwen lijkt! Ik werd er wakker van omdat ik dacht dat er een kat miauwde…

Ik hou zo van Berga omdat je altijd het geluid van de zee hoort. Altijd.
Berga kabbelt.
Berga klotst.
Berga streelt.
Berga raast.

En ik geniet van de stilte waarin je alleen de stem van de zee hoort.
Blauw, overal blauw – de zee en de lucht waarin witte strepen worden getrokken door vliegtuigen.
Of donkere wolken boven de kust van het vaste land aan de overkant terwijl ik heerlijk in de zon zit.

Hoe bijzonder is het dan om op mijn stille strandje, waar ik dagen vrijwel alleen heb gezeten, opeens een gesprekje te hebben met een Zweedse vrouw die me kwam vragen waar ik vandaan kwam. En wat bleek? Zij vluchtte lang geleden met haar moeder en 5-jarig zusje uit Uruquay.
Haar zusje Carolina Trujillo belandde uiteindelijk in Nederland waar ze een aantal zeer succesvolle en prijswinnende boeken heeft geschreven. Ze doceert aan de Vrije Universiteit.

Wat een leven, wat een geschiedenis.
Wat mooi om dat te mogen delen daar aan die zee op de grote stenen van dat Zweedse strandje.
Ze heeft vlakbij een zomerhuisje en als ik hier weer ben komt ze me halen voor een fika.

Natuurlijk was ik ook regelmatig op Sundsby, de konditori op een oud landgoed waar je prachtig kunt wandelen, eindeloos buiten kunt zitten en kunt genieten van heerlijke lunches en de meest verrukkelijke taarten.

Ik ben er inmiddels stamgast en leef mee met het wel en wee van de eigenaren. Ook dit vind ik bijzonder, het kunnen delen met elkaar terwijl je elkaar maar zo zelden ziet. Mede dankzij de social media is dit contact gegroeid en voelen we ons bij elkaar betrokken.

En nu is het de laatste dag op Tjörn.
Ik heb genoten van de intens blauwe zee, de rust, het niets hoeven, de lieve zorgen van mijn gastfamilie en hun enorme gastvrijheid, van de contacten, van de zon en vooral van de indrukwekkende natuur.

Het was anders dan anders want meestal ben ik een paar weken vroeger wanneer de lente net begon en overal bloeiende fruitbomen waren. Nu is het volop zomer, is er geen bloesem meer te zien maar is alles zomer-groen en hier en daar zelfs al wat geel door de droogte.

Zelf ben ik ook anders.
Voor het eerst ben ik ‘maar’ ruim drie weken in Zweden in plaats van de 4.5 tot 5 weken van vroeger.
Dat lukt helaas niet meer.

Dat geldt waarschijnlijk ook voor mijn gebruikelijke twee weken eind augustus waar ik altijd zodra ik thuis ben al weer naar verlang. De reis kost me teveel energie en ik moet er te lang van bijkomen dus het gaat een jaar duren voor ik hier weer ben.

Mijn lijf weet dat en heeft er vrede mee maar mijn hoofd en mijn hart zijn nog lang niet zo ver.
Toch is het altijd weer fijn naar huis te gaan, naar mijn P’s, mijn tuin en mijn eigen bed.
Waar ik tegenwoordig met de lift naartoe kan!

Thuis ‘aard’ ik, op Tjörn ‘zee’ ik.
Het één hoort onlosmakelijk bij het ander.
Wat een groot goed om dit allebei te kunnen koesteren!