Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.
Wonderlijk, dat leven in isolatie en toch zoveel meemaken.
Wat voel ik me rijk met al die mensen die bellen, appen en gewoon blijven komen.
met de meiden ondanks de grote zorgen en problemen, ze horen inmiddels bij mijn leven.
Tot voor kort allemaal buiten want wat was het een heerlijke eindeloze zomer en wat heb ik genoten.
Nu is er geen sprake meer van buiten zitten want de herfst slaat in alle hevigheid toe met heel veel wind en regen maar ook met prachtige kleuren! Ik probeer iedere dag een rondje over het Landgoed te maken en er soms zelfs even te zitten. Alles verandert nu per dag.
De Gelderse roos is fantastisch, oranje, rood en nog een beetje groengeel. De meer dan veertig jaar oude fuchsia die ik 22 jaar geleden meenam uit de tuin van mijn moeder in Den Haag staat nog volop in bloei net als de laatste OI Kers en er staat opeens nóg een kabouterhuisje!
Ondanks dat leven in isolatie heb ik toch ongelooflijk genoten van de afgelopen zomer.
Geen Zweden waar naar ik nog steeds zo’n heimwee heb maar wel een prachtig Landgoed waar ik iedere dag heb gezeten en waar ik iedere dag alles heb kunnen zien gebeuren. Van het explosief groeien van het gras, van de bloeiende fruitboompjes, van de vlinders en bijen op de bloeiende planten tot het plukken van de rijpe vijgen. Alles mede dankzij van mijn nieuwe sproei-installatie en mijn tuinhelden.
Maar die heerlijke zeven maanden onafgebroken buiten maakten ook dat ik steeds meer begon op te zien tegen de komende herfst en winter. En omdat het Covid19 virus wel minder leek maar niet bedwongen werd was een tweede golf onafwendbaar. Voor mij betekent dit dat ik nauwelijks meer naar buiten kan want buiten zitten lukt misschien even op een mooie winterdag maar dat is een uitzondering.
Mijn e-bike stond nog steeds gebruiksklaar te wachten maar dat is echt geen optie meer want het gaat niet beter. Zeker niet na de val die ik een maand geleden ’s nachts maakte. Het was letterlijk en figuurlijk een enorme klap, ook mentaal want waardoor viel ik en hoe moest ik weer overeind?
Het maakte me even bang maar dat kan ik me niet permitteren dus dat is weer over.
Maar hoe dan?
Hoe kan ik dan toch zo nu en dan naar buiten in de winter? Met de fiets pakte ik alle mooie momenten mee. Wat zou het ongelooflijk heerlijk zijn als dat toch weer zou kunnen.
Maar hoe dan?
Het was een ongelooflijke drempel op verschillende gebieden maar eindelijk ben ik zo ver.
Hoe dan?
Met een elektrische driewieler!
Toen ik eindelijk zo ver was begon het zoeken, googelen, mogelijkheden bedenken, analyseren wat voor mij noodzakelijk maar ook prettig is, schrikken van de prijzen en uiteindelijk bij twee verschillende opties uitkomen. Samen met mijn fysio besloten we dat het geen ‘gewone’ fiets met een zadel moest worden maar een fiets met een zitje. En dan val je dus in een hoge prijsklasse.
Het contact wat ik met de gemeente heb gehad rond mijn rolstoel was heel erg prettig, dus weer een afspraak gemaakt met mijn WMO adviseur. Zij begreep alles direct en vond dat er geen enkel misverstand bestond over een indicatie. Ik moest maar contact opnemen met de leverancier van de gemeente. Wat voelde dat dubbel! Het was heerlijk dat het zo makkelijk ging maar het is ook zo moeilijk dat het nodig is.
Maar voordat ik een afspraak maakte met de leverancier moest er thuis van alles gebeuren want zo’n driewieler is héél lang en groot en de ruimte weaar hij moet staan is maar klein. En vol. Vol met de gewone e-bike (de fiets van Paula), de fietsendrager voor op de auto, héél veel houtjes, gereedschap, tuinspullen, de hoge drukspuit, kattenbakgrit en duizend andere dingen.
En met wie kan ik het allerbeste opruimen?
Met mijn jongste zusje – wat heerlijk dat ze me wéér wilde komen helpen!
Intussen had ik dagen (en nachten) gepiekerd over hoe het moest, of die fiets wel door de steeg zou passen, langs het muurtje waar een bordertje zat, door de deur van het tuinhuis en dan uiteindelijk op zijn plek. En hoe moest het met de e-bike heen want die wilde ik niet kwijt.
Piekeren helpt en opmeten ook. De steeg zelf bleek breed genoeg maar de deurpost was kritisch, het bordertje moest deels weg, de e-bike kon onder een hoes in de oude houtopslag en de driewieler zou achteruit het tuinhuis in moeten. Dat klinkt lastig maar of hij er nu achteruit in of uitgaat, dat maakt per slot niets uit.
Wat hebben we hard gewerkt en wat is het heerlijk om zo’n zusje te hebben die snapt wat ik bedoel als ik zeg dat het écht niet weg mag… Ik heb heel erg mijn best gedaan, had me goed voorbereid en alleen over de houtjes waren we het soms oneens. Want houtjes wegdoen dat kan niet vind ik en dat bleek later ook al weer snel…
Wat een ruimte! Er werd degelijk schoongemaakt en toen was het zo ver, de afspraak bij de leverancier.
Die zou plaatsvinden in een coronaproof hal waarin ik rustig kon passen en oefenen. Maar omdat ik het toch heel spannend vond was het fijn dat J, een oud collega en goede vriend mee wilde.
Maar eerst kwam timmerman Pieter van de gemeente kijken of alles kon en maakte hij een keurig plateau binnen en een oplopend straatje buiten. Het bordertje werd veranderd, er werd hier en daar wat weggezaagd en er kwam eindelijk na 40 jaar een haak op de steegdeur!
Het passen liep een beetje anders. De leverancier zat midden in een grote verbouwing waardoor de beloofde hal niet beschikbaar was. Wel om te passen maar niet om te proberen. Maar het was goed weer dus dat maakte niet uit.
Het was al snel duidelijk dat er maar één optie was: de Van Raam Easyrider met starthulp, want zonder die starthulp kwam ik niet op gang. Toen alles was ingesteld moest er worden gefietst en gingen we naar buiten.
Ik verwachtte een parkeerplaats o.i.d. waar we de ruimte zouden hebben maar helaas, er was alleen een zeer smal kapot gereden trottoir langs een hele drukke weg waar vooral vrachtwagens rangs denderden.. En ik bleek geen enkele controle over de fiets te hebben!
Na een aantal pogingen begreep ik waarom. Doordat je op een zitje en dus veel lager zit waren mijn benen vrijwel horizontaal en door de zwaartekracht kon ik mijn voeten niet én op de trappers houden én fietsen.
De oplossing waren voetenbakjes bedacht ik. Huub, de adviseur deelde dat en met gemonteerde voetenbakjes moesten we weer naar buiten. Onontkoombaar natuurlijk maar intussen was ik behoorlijk bang geworden. Desondanks weer proberen en ja, met de voetenbakjes ging het veel beter en kreeg ik er wat vertrouwen in. Terecht volgens Huub en dus was de konklusie dat de fiets besteld kon worden want de gemeente had al toestemming gegeven en we waren nog niet thuis of er werd al gebeld dat hij een paar dagen laten afgeleverd zou worden.
En daar lag ik dus wakker van want ik was tussen die vrachtwagens echt bang geworden. en iedere nacht leek de fiets groter te worden… Dus alles even uitgesteld en Huub gevraagd of hij de fiets zelf wilde komen afleveren om dan nog een uurtje hier met mij, in alle rust, te oefenen.
Gelukkig begreep hij het en zo geschiedde!
Het oefenen ging uitstekend, de fiets bleek kleiner dan in mijn dromen, ik paste door de deurpost en de steeg en er bleek met wat steken en keren voldoende ruimte om achteruit het tuinhuis in te manoeuvreren, over het mooie nieuwe straatje. Met vertrouwen in een goede afloop.
Pfff, het valt allemaal niet mee want mijn lijf liet het weer door verschillende redenen afweten maar wat is het een heerlijk idee dat ik op een mooie dag straks ‘gewoon’ weer op de fiets naar mijn bankje aan de vaart kan!
Al zijn er nog vele hobbels (o.a. dubbele hekken op het fietspad) te nemen en ga ik eerst hier rondjes rijden net zolang tot ik het echte verkeer in durf.
Wat zal het heerlijk zijn om na drie jaar weer naar de ganzen te kunnen gaan kijken, de wind langs mijn gezicht te voelen en na al die maanden weer wat verder te komen dan alleen op mijn Landgoed.
Maar voorlopig stormt en regent het en ga ik nergens heen.
Voorlopig geniet ik van de wetenschap dat het straks kán.
Voorlopig koesteren de P’s en ik ons aan de warmte van de Jotul.
En dat is ook genieten.
Wat een verhaal Liesbeth, en wat heb je veel ups en down mee gemaakt deze zomer. Ik hoop dat je veel plezier van je nieuwe driewieler hebt, en hoop met je dat je volgende zomer in Nij Beets zal komen.
Zo’n lijf vraagt ook een hoop van je. Gelukkig laat jij je niet zo maar klein en achter de geraniums krijgen maar blijf je hulp vragen waardoor je het ook krijgt. Heel mooi om te lezen. En laat nu de zon maar komen.
Dappere Liesbeth, jij laat je niet zomaar uit het veld slaan en probeert weer nieuwe mogelijkheden. Alle bewondering voor.
Wat een pracht van een fiets!! Super hoor en uhh…Zweeds gezegde ; er bestaat geen slecht weer alleen slechte kleding…dus up op de fiets jij
wat een prachige fiets! hopelijk heb je er veel plezier van maar eerst veilig en gezond binnen blijven hoor!