Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.
Mijn laatste blog schreef ik in de herfst.
Op dit moment slaan de stortbuien tegen de ramen en staat er een storm met uitschieters van BF9.
Terwijl het bijna lente is en we zelfs een échte winter hebben gehad.
De dagen vliegen tot mijn stomme verbazing nog steeds voorbij ondanks alle maatregelen.
Want al wordt er nu gevaccineerd, ik blijk nog niet aan de beurt.
Ruim een jaar thuisisolatie – onbegrijpelijk en ongelooflijk, vooral omdat het nog lang niet voorbij is.
Maar er gebeurde veel en dat helpt want wat zag ik na de prachtige zomer op tegen een eenzame winter!
Een winter waarin ik 70 werd, toch wel weer een mijlpaal.
Mijn 50e vierde ik op Bonaire, met duikles en met twee vriendinnen die er allebei niet meer zijn.
Mijn 60e met twintig Nederlandse en Zweedse vrienden in Zweden in de sneeuw, onvergetelijk.
Mijn 70e met mijn broer en jongste zusje thuis. Met erwtensoep en champagne, hoe mooi kan het zijn!
Eigenlijk heb ik de hele winter door feest gevierd samen met de meiden met wie ik steeds meer verbonden raak en me verbonden voel. We vierden natuurlijk Sinterklaas, daarna Kerst, Middelste werd 17, toen Oudjaar, daarna mijn verjaardag, vervolgens Chinees Nieuwjaar waarbij ik bij hen werd uitgenodigd en de serie eindigde eind januari met de 18e verjaardag van Oudste.
Het is hartverwarmend hoe ze hier iedere keer weer genieten, zich thuis voelen, voor de kachel liggen, praten en ‘groeien’. Ze bedenken spelletjes, we keken naar Mathilda en de GVR, ik lees Jongste Harry Potter voor wat nog een hele uitdaging is want leg een Chinees meisje maar eens uit wat Zwerkbal is, of Duistere Magie. Of het antwoord op de vraag Jongste (10) wat de kerstboom en de Kerstman nu precies met Jezus in dat stalletje te maken hebben.
Voor Oudste leidde al die feesten tot een grote beslissing. Ze kan heel erg goed koken (alles uit haar hoofd) en ze houdt erg van bakken en mooie dingen maken. Voor de verjaardagen kwam ze met werkelijk schitterende taarten die er prachtig uitzagen en ook heerlijk smaakten.
En opeens drong het tot me door, dit was haar richting!
Toen ik vroeg of ze dat wilde begon ze helemaal te stralen en na veel overleg met vader, mentor, decaan etc is het geregeld en gaat ze na haar examen naar de opleiding bakker/patissier.
Ze is er zo blij mee en wat gun ik dat haar want makkelijk heeft ze het niet.
Er was ook opeens sneeuw. En kou want twee nachten werd het -15 en -16. Dus ijsbloemen op mijn slaapkamerraam, zelfs binnen sneeuwduinen en ik had mijn eerste zoom-vergadering!!
Buiten was er zoveel sneeuw dat ik niet meer bij de kachelhoutjes kon. De meiden zeurden al drie jaar om sneeuw en zouden me zo nodig uit komen graven. Dat probeerden ze maar de volgende dag lag de sneeuw nog hoger dus is Willem de tuinman mij komen verlossen. Hij haalde maar liefst 25 grote kruiwagens van mijn binnenplaatsje.
Na de ijzige kou waren er opeens bijna zomerse dagen! Wat was het heerlijk eindelijk weer naar buiten te kunnen, buiten te lunchen, buiten te zitten, buiten in de bomen te klimmen, kleur zien te verschijnen en de hazelaar tegen de felblauwe lucht te zien – lente! Al was het maar voor eventjes.
En natuurlijk was er mijn fiets. Mijn 3wielbike waar ik zo blij mee ben maar wat nog niet vanzelf ging.
De instellingen waren lastig, mijn voeten bleven maar uit de voetenbakjes vallen en als het erg hard waaide kon ik ondanks de volledige ondersteuning nauwelijks harder dan 6 km p/u. Veel contact met de leverancier die wel wilde maar er niet uitkwam. Dus zelf doorgezet en Van Raam, de fabrikant, gebeld. Dat bleek de oplossing want een week later kwam de leverancier samen met de fabrikant hier om te zoeken naar oplossingen!
Wat fijn dat het zo kan en dat het steeds beter gaat! Dat er andere voetenbakjes komen die er volgende week worden opgezet waarna we vervolgens samen gaan fietsen om te kijken of dan echt alles klopt. De nieuwe instellingen waren al een wonder, opeens kon ik zelfs 25km p/u in de 9e versnelling, dat voelt weer een beetje zoals vroeger – vrijheid!
Ik zag voor het eerst sinds drie jaar weer de eerste lammetjes, zat op ‘mijn-bankje-aan-de-vaart’, durf steeds beter drukke kruispunten over te steken en rij langs al mijn vertrouwde paadjes. Niet alles kan, soms ben ik echt te breed of is de onderlaag te slecht. Maar het viaduct over de snelweg is easy!
Kortom, de winter die als een berg voor me lag is omgevlogen en wat daar, naast de meiden, de feestjes en de fiets ook enorm aan heeft bijgedragen is het zingen. ik vond de site Zingalsvanzelf.nl en ik schreef me heel aarzelend in voor het zingen op zaterdagochtend. Ik hou van zingen, zong ruim tien jaar met heel veel liefde en plezier in een koor maar stopte daarmee toen ik niet meer kon staan.
En dit was een openbaring! Een bevlogen klassiek geschoolde zanger/zangpedagoog die mij met een ongelooflijk enthousiasme weer laat zingen! Via een stream waarbij je hem ziet en hoort, de tekst en de muziek onder het beeld meelopen en waarbij je met ruim 4000 andere zangers van over de hele wereld aan het zingen bent! Niemand die me hoort waardoor ik weer durf en ik nu, na vijf weken, merk dat het allemaal aanmerkelijk beter en makkelijker gaat.
Niet in het minst door de uitstekende opwarming van bijna een half uur waarmee we beginnen. Natuurlijk, dat moet staande en ik doe het zittend, maar het werkt wel. Mijn adem wordt beter, mijn stem kan weer hoger en ik geniet ongelooflijk van dit wekelijkse ritueel waar ik op zaterdagochtend nb extra vroeg mijn bed voor uit moet! Want eerst moet het kacheltje aan, de P’s verzorgd, koffie gedronken etc maar dan kan ik los. Samen met vriendinnen die ook meedoen, en zelfs Kathleen en Jan in Griekenland – wat een positieve energie geeft dat.
En dat is nodig, positieve energie.
Want we zijn er nog niet.
De derde golf is onafwendbaar.
Want óóit zullen de meeste beperkingen worden opgeheven en kunnen we weer ‘gewoon’ doorleven.
Dank voor je mooie en gezellige verhalen!!
Wat fijn om er weer een beetje van te kunnen genieten.
En leuk dat zingen! Hij is een broer van onze organist Geerten van de Wetering en heeft al een paar keer in de kerk gezongen.
Gister heeft Geerten op het kerkorgel Radar love gespeeld van de Golden Earing ivm met de verjaardag van een van de leden.
Leuk! Zie Youtube kloosterkerk Groetjes
Anneke
Geweldig die sneeuwfoto’s met natuurlijk de 1e Zoomvergadering als klapper.
Die taarten zien er nu al professioneel uit, wat zal dat met haar gaan worden als ze ook nog eens verder geschoold wordt? Fijn om mensen zo te zien glunderen om je heen.
En je fiets is super.
Ook word ik blij van dat er toch ook nog verhalen zijn met dat mensen elkaar willen helpen, gewoon omdat het andere mensen zijn die even een steuntje nodig hebben.
Fijn dat je weer een keer blogt!
Heb weer genoten van je levensverhaal! Jij kan toch prachtig de dingen verwoorden. En het lijkt net of je over je kleinkinderen vertelt….geweldig om die (Chinese) meisjes te “zien” groeien! 🙂
Gelukkig wordt je verhaal opgesmukt met verklarende foto’s… Ik lag dubbel bij je zoomvergadering!!!
Geniet verder van de nieuwe lente en een nieuw levensdecennium 😉
Joanna