Afscheid van Petter en wat een verdriet

Nog geen week geleden kwamen de bloeduitslagen van mijn zieke Petter.
Alle organen waren prima alleen had hij een flinke bloedarmoede.
Dat leek niet onherstelbaar dus we gingen ervoor!

Toch ging hij hard achteruit maar de sondevoeding en alle medicatie zouden hem er doorheen moeten slepen. En wat was het fijn dat onze eigen dierenarts Aert toevallig dienst had.
Hij kent Petter, hij kent mij en hij weet dat ondanks dat ik zielsveel van mijn P’s hou, ik absoluut geen lijdensweg wil.

Hij haalde Petter ’s ochtends op om een voedingssonde in te brengen want poezen kunnen niet zonder eten. En hij bracht Pettertje ’s avonds thuis en deed me voor hoe ik de sondevoeding moest geven. Dat leek niet moeilijk maar wat ik niet in de gaten had was hoeveel kracht ervoor nodig was.
Dus toen ik zondagochtend vroeg hem de voeding wilde geven kreeg ik die niet door het ragfijne slangetje!

Ruim een uur heb ik zitten worstelen met een spuit die uit het slangetje schoot zodat de voeding tegen het plafond spoot i.p.v. in de maag van Petter. Wanhopig werd ik ervan want hij had het zo nodig! Dus weer Aert gebeld die direct zei dat ik hem moest brengen. Eenmaal in de praktijk begreep ik het want zelfs zijn grote sterke handen moesten heel veel kracht leveren die ik inmiddels niet meer heb.

We maakten ons allebei grote zorgen al had hij geen koorts meer en kreeg hij nu al een etmaal voldoende voeding binnen.
En het woord bloedtransfusie viel.
Een bloedtransfusie om hem net dat zetje te geven dat hij nodig had, niet om een mogelijke ziekte te behandelen. We spraken af dat dat misschien een optie was voor de volgende dag.

Weer thuis verdiepte ik me in bloedtransfusies bij poezen, had dat nog nooit meegemaakt. Ik ging ervan uit dat er ook voor P’s een soort bloedbank zou zijn waar het bloed vandaan zou komen dus daar maakte ik me geen zorgen om.

Mijn vele ‘catfriends’ dachten allemaal mee en adviseerden me vooral niet tot de volgende dag te wachten dus belde ik Aert. Zijn reactie was “het moet nu of het hoeft niet meer!” en hij zei ook dat ik dan maar direct met Pepijn moest komen. Want bij P’s is het zo dat je in principe zelf een poes moet hebben die het bloed levert! Lastig, want nu leed Pepijn er ook onder.

Toch heeft Pepijn de doorslag gegeven.
Petter en hij waren onafscheidelijk, sliepen samen, speelden samen. Altijd.

Petter zorgde voor de balans in de poezenfamilie, hij was de smeerolie die alles in evenwicht hield.
Want Pientje heeft niets met andere P’s en al helemaal niet met Pepijn!

Ze hoorde er alleen ’s nachts bij, als ze met z’n drieën in de mand lagen. En dat is alleen gelukt omdat ik haar jarenlang iedere avond tussen de mannen heb gepropt, net zolang tot ze het zelf ook wilde.

Maar autonome Pientje en Pepijn hebben overdag niets aan elkaar. Helemaal niets.

Zonder Pepijn zou ik geloof ik niet meer voor een bloedtransfusie hebben gekozen maar nu voorzag ik een zeer eenzaam poesje en dat wilde ik tot elke prijs proberen te voorkomen.
Wilde ook niet leven met het verwijt ‘had ik dan toch maar…’

Dus Pepijn in de draagmand en weer naar de praktijk. De ingreep bij hem was klein. Hij kreeg een roesje, gaf zijn bloed en na een uurtje mocht ik hem weer ophalen. Het toedienen aan Petter ging echter uren duren en al die tijd moest het bloed worden geschud om stolling te voorkomen.
Aert stelde voor dat hij hem maar mee naar huis zou nemen, met bloedschudder en al en dat voelde goed. Beter kon hij het niet hebben.

Maar weer thuis voelde het helemaal niet goed. Hij was zó ziek en ik geloofde er nauwelijks meer in.
Juist toen ik om 22.30 besloot maar vroeg naar bed te gaan belde Aert die voorstelde dat ik Petter kwam halen, hij was weer in de praktijk en het ging niet goed.
Wat was het een zielig katertje geworden, hij leefde nog maar lang kon dat niet meer duren en waar kon hij beter inslapen dan thuis bij Pepijn in zijn eigen mandje?

We hebben uren met z’n drieën op de bank gezeten. Pientje voelde de spanning en wilde al dagen niet naar binnen maar Pepijn ging heel voorzichtig naast Petter liggen en likte hem soms voorzichtig. Uiteindelijk heb ik Petter goed neergelegd en ben ik naar bed gegaan in de stellige overtuiging dat hij de volgende ochtend zou zijn overleden.

Maar niets bleek minder waar. Toen ik ’s ochtends vroeg beneden kwam leefde hij nog steeds en was hij véél alerter dan de avond ervoor. Hij vocht voor zijn leven, volgde me overal met zijn ogen, reageerde op ieder geluidje en toen Pepijn met zijn grote lijf naast hem kwam liggen begon hij zelfs nog een klein beetje te spinnen ondanks dat hij steeds moeilijker kon ademhalen.

Om elf uur had ik een afspraak met Aert op de praktijk.
We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken – het was klaar.
Toch moesten we hem nog helpen om voorgoed in te kunnen slapen, dat deed hij op mijn schoot.

Maar wat hebben we gevochten!
Petter in de eerste plaats, Pepijn die bloed gaf voor z’n zieke maatje en Aert die werkelijk alles heeft geprobeerd.

Nu zijn we vier moeilijke dagen verder want waar ik zo bang voor was komt uit, Pepijn loopt onafgebroken te zoeken. Vooral ’s avonds loopt hij jammerend rond, ze lagen dan altijd dicht tegen elkaar op hun vaste plekje te slapen. Nu slaapt hij het liefst bovenop mij en overdag mag dat al is een kater van bijna zes kilo best warm deze dagen.

Wat een verdriet en wat zijn er veel tranen gevloeid.

Verdriet om het verlies van dit kerngezonde lieve katertje dat voor de balans in huis zorgde maar nu ook verdriet om Pepijn die het zo moeilijk heeft.

Hoe dit kan worden opgelost is voorlopig nog een raadsel, eerst maar kijken wat tijd en heel veel liefde zullen doen.

Nooit meer mijn 3 P’s.