Mijn angst die ik had na het overlijden van Petter kwam uit.
Pepijn had verdriet.
Overdag ging het nog wel want door de hitte waren de P’s sloom en lagen ze vooral veel in de schaduw te slapen.
Maar ’s avonds sloeg het toe en liep hij jammerend te zoeken.
Iedere avond weer.
Aan Pientje heeft hij niets, ook dat ging precies zoals ik al dacht.
Pientje gaat haar eigen Goddelijke Gang en heeft geen andere poezen nodig.
Wel mensen, bij bezoek is zij de eerste die zich op schoot nestelt.
Maar van Pepijn wil ze niets weten. Ze gedoogt hem hooguit.
En Pepijn wil ’s avonds tegen een warm lijf liggen en dat was er nu niet meer.
Dus zocht en jammerde hij en verloor hij mij intussen geen seconde uit het oog.
Want na Petter kwam ik.
Vanaf dat Pettertje ziek werd was het warm en dat werd alleen maar erger. Er was een heuse hittegolf.
Dat is al warm maar dat wordt nog veel warmer met zes kilo verdriet in een bontjas op schoot.
Op een schoot met nauwelijks kleding want ik leef al maanden in een korte broek.
We hadden samen verdriet maar ik heb natuurlijk al veel vaker meegemaakt dat er P’s overleden en hoe verdrietig ik ook was, ik weet dat het minder wordt en uiteindelijk heel langzaam slijt.
Kon ik dat maar aan Pepijn uitleggen!
We zijn nu drie weken verder en hij zoekt en jammert nog steeds.
Toch genoten we overdag ondanks de hitte van de tuin waar vaak een lekker windje was.
Dankzij de tuinman kreeg de nieuwe boomgaard door een pomp in de sloot voldoende water en draaiden we de sproeiers zo dat ook een groot deel van de bloementuin daarvan profiteerde.
Helaas kwam er een sproeiverbod en daar heb ik me keurig aan gehouden.
Gelukkig bleven mijn tuinhelden komen om de fruitboompjes water te geven maar de hortensia’s kregen het zwaar.
Toch ziet alles er nog mooi uit al loopt alles zeker vijf weken voor.
De Gelderse Roos heeft schitterende bessen, de lijsterbes net zo, de vijg waar ik iedere dag paarse vijgen afplukte maakt weer nieuwe, de rozen bloeien voor de derde keer en een aantal vaste planten staan nog volop in bloei. Ik genoot ervan van onder mijn parasol.
Maar Pepijn heeft verdriet en is het grootste deel van de dag alleen.
Hij mist zijn maatje ontzettend en dat is heel moeilijk op te lossen.
Want Pientje tolereert geen nieuwe kat.
Toen Pepijn zijn intrede deed als kitten is het bijna een jaar oorlog geweest en daar heb ik eigenlijk geen zin in.
Maar een poes die wegkwijnt van verdriet en zich steeds meer aan mij hecht zodat ik nauwelijks meer een stap kan zetten is geen prettig toekomstbeeld.
En het is mijn verantwoordelijkheid om daar wat aan te doen.
En wat doe je dan als er iets op je pad komt?
Bijna vanzelf?
Dan ga je kennismaken want zo hoort dat.
Kennismaken met Pommel…
ach……, misschien wordt Pientje wel verliefd op Pommel.
Als ik dit zie zou me dat niet verbazen.
Tjonge Liesbeth, dat is ineens weer een heel ander perspectief. Pommel is wel een ‘scheetje’ om te zien.
Maar het zal de grote vraag zijn hoe Pietje gaat reageren ….. Wel spannend om te volgen natuurlijk
Ohhh wat cute, gefeliciteerd met Pommel.. leuk om naar uit te kijken. Blijf de Pees volgen en lees graag verder. Hoop echt van harte op meer rust en evenwicht in je huis en tuin.
Ach gos een handjevol kat. Hopelijk kan Pommel het verdriet een beetje verzachten. Je gaat waarschijnlijk weer drukke tijden beleven met zorgen voor en wennen aan een nieuwe huisgenoot.
Voorlopig is het eerst een kennismaking en moet ik worden goed bevonden!
En dan duurt het nog een hele tijd want hij is nu vijf weken en dat moeten er veertien worden…
En hoe vertel ik het aan Pientje…
Wat een ontknoping! Die had ik niet zien aankomen.
Wat de uitslag ook wordt, wel of niet Pommel in huis, dat gaan wel spannende weken worden.
Je schrijft dat je wel waker P’s hebt verloren. Heb je toen ook achterblijvende rouwende P’s gehad? En hoe is dat toen gegaan?
Ik heb wel erg te doen met Pepijn. En hopelijk gaat het bij hem toch ook slijten.
Nee Niek, dat heb ik nog nooit zo meegemaakt. Meestal legden de andere katten zich er vrij makkelijk bij neer en waren we na een paar dagen gewend aan de nieuwe situatie.
Pepijn is echt aan het rouwen. Zijn gedrag is anders, hij zit zich de halve dag te likken van ellende en uit vervelling en hij is het liefst bij mij.
Toch moet hij het nog even volhouden maar er is licht aan de horizon want Pommel maakt op 25 september zijn entree. Wat er daarna gebeurt daar kan ik me nog geen voorstelling van maken…
Ha, de kogel is door de kerk en Pommel mag komen. Wat spannend. Duurt nog best wel een tijd maar wie weet dat Pepijn van een nieuw maatje helemaal opknapt. Ik duim voor jullie allemaal.