1

Van Nederlandse les naar een Chinese lunch

Weer lag ik in het zwembad van de sauna te genieten.
Van de kleine motregenstraaltjes die langzaam overgingen in zonnestraaltjes.
Van de ganzen die hoog boven me in grote formaties overvlogen, is hun grote trek begonnen?
Van het kloppen van mijn hart dat je zo goed hoort als je met je oren onder water ligt.

Weer zat ik in de jacuzzi, in mijn warme bubbel te midden van alle andere bubbels.
Een warme bubbel die maakt dat ik helemaal nergens meer aan denk.
Misschien komt dat door het geluid van die andere bubbels.
Of door de koestering van het warme water.
Of misschien doordat ik me zo ongelooflijk heerlijk voel in mijn warme bubbel.

Waar ik ook ongelooflijk van geniet is van mijn tuin. Ik geloof dat ik weinig zomers zoveel in de tuin ben geweest als deze zomer – ik eet er, ik lees er, ik schrijf er, ik blog er en ik zit er eindeloos met vrienden.

Een zomer waarin het heerlijk weer is, niet te warm, niet te koud, op z’n tijd een buitje en al vanaf begin juni onafgebroken in mijn korte broek.

Ook de tuin is een Nieuw Leven begonnen. Na de sloop van de timmerfabriek heeft het bijna drie jaar geduurd voor er een nieuw evenwicht ontstond. Meer licht, meer wind en meer zon. Maar ik krijg langzaam het gevoel dat de planten hieraan zijn gewend. En ik ook. Ik had nooit gedacht dat ik er blij mee zou zijn maar het heeft geleid tot onvoorziene mogelijkheden! Want ik kan tot ’s avonds acht uur in de zon zitten en als het warm is is er altijd wel wat wind – niet te vergelijken met de oven die het vroeger was.

Ik zit dan ook weer veel vaker achterin, tussen de bloemetjes. Er stond al een heerlijke houten stoel maar ik zit ook graag aan een tafel. Een tafel om aan te schrijven, te eten en met bezoek koffie te drinken. Daar was eigenlijk nooit plek voor maar na de laatste snoeibeurt is er ruimte gekomen en nu heb ik daar een prachtig teakhouten klaptafeltje voor gekocht. Het past precies met twee rieten stoelen in een lege houtopslag en kan daar zomer en winter droog staan.

Het is gek me opeens te realiseren dat de tuin ongemerkt van een vroege zomertuin via een hoogzomer de nazomertuin is ingegleden. Waarschijnlijk omdat er nog steeds heel veel bloeit. Vroeger had ik een tuin die vooral aan het begin van de zomer prachtig was maar daarna volledig instortte en daar is nu geen sprake meer van.

Er bloeit nog van alles, de witte boerenhortensia bloeit zelfs pas net samen met de witte floxen, de guldenroeden zitten stampvol bijen, de acanthussen zijn op hun mooist, de hortensia’s beginnen langzaam wat kleur te verliezen en de lathyrus heeft nog maar een paar bloemetjes. Wat heb ik er veel van geplukt!.

Een hortensiastek bloeit tot mijn verbazing opeens hartstochtelijk, de bloem is groter dan het plantje!
En toen ik bezig was met het allerallerallervervelendste tuinklusje dat er bestaat, het aanbinden van de nieuwe vreselijk stekelige lange slierten van de Japanse wijnbes, ontdekte ik een nestje. De bewoners waren niet thuis, ik hoop dat het goed met ze is afgelopen want hier wonen drie P’s…

 

En dan is er nog de Nederlandse les aan mijn groepje nieuwe Nederlanders uit China.
Wat werken ze hard en wat is het moeilijk voor ze!
Het is niet alleen een nieuwe taal, het zijn ook andere letters, andere klanken, andere gewoonten, andere regels, andere scholen, ander eten, een andere cultuur – hun hele leven is anders!

Hoe anders kon ik me nauwelijks voorstellen tot gisteren.
Want gisteren kreeg ik een geweldig cadeau van ze: ze boden me een Chinese lunch aan!
En daar zat ik, tussen vijf kletsende en lachende Chinezen die natuurlijk alleen maar Chinees spraken.

Gelukkig kreeg ik hulp want een van hen spreekt al heel goed Nederlands en vertaalde veel maar toch gaf het eventjes een idee hoe zij zich vaak moeten voelen. Ik zou er wanhopig van worden,  het leren van hun namen vond ik al zo moeilijk en lukte me alleen nadat ze voor me werden opgeschreven.
Maar wat was het gezellig en vooral, wat was het lekker! Niet te vergelijken met eten bij de ‘gewone’ Chinees!

Er waren vele soorten vlees, er was verrukkelijke vis (de graten en de kop bleken het meest geliefd),
er waren gamba’s, inktvis, groenten, aardappels, een aubergineschotel, mihoen met garnalen en kip en heel veel fruit toe. Veel te veel natuurlijk en niet te bevatten dat zij ’s avonds weer warm gingen eten…

Voor mij waren de stokjes een uitdaging tot groot vermaak van de kinderen, maar toen het uiteindelijk lukte en het zelfs steeds beter ging kreeg ik applaus!
Ik vond het bijzonder om met z’n allen uit de grote schalen te eten in plaats van allemaal je eigen bord vol te scheppen. Maar er werd verschrikkelijk goed voor me gezorgd en van alle kanten werden er hapjes op mijn bord gelegd.

 

Voor mij is het een verrijking om kennis te mogen maken met deze andere cultuur en met deze mensen.
Het is fijn ze een beetje te mogen helpen en ik vind het ongelooflijk om te zien hoe hard ze hun best doen. Iedere dag wordt er huiswerk gemaakt, samen Nederlands gepraat en naar Nederlandse kinderfilmpjes gekeken. Ze sturen tekeningen en maken een verslagje op Facebook over wat ze die dag hebben gedaan. En ze appen!

 

En morgen?
Morgen is er weer Nederlandse les.
En dan zingen we vast weer ‘hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen!

 

Delen is fijn:

Eén reactie

  1. Jee, wat ziet dat er gezellig uit. En super je nu te hebben horen zingen. Heel veel plezier verder met deze enthousiaste hardwerkende leerlingen.

Geef een reactie

[postlist id="513"]