Storm, stortbuien en Sinterklaas

Het was een stormachtige week, letterlijk en figuurlijk.
Een week waarin Sinterklaas arriveerde en ik me schaamde in Friesland te wonen.
En ja, we kunnen rustig zeggen dat het na Bonifatius nooit meer goed is gekomen met Dokkum.
Friesland waar een aantal Friezen uit naam van alle Friezen’ auto’s dwars op de snelweg zetten om mensen die een andere mening hadden dan zij uit de provincie te weren.

Schokkend vond ik het.
Schokkend dat er op een snelweg waar 130 km werd gereden uit het niets een blokkade stond.
Schokkend omdat er botsingen ontstonden, letterlijk en figuurlijk.
Schokkend om de enorme onverdraagzaamheid.

Gelukkig was daar in mijn Friese dorp geen sprake van.
Het was wel stormachtig met stortbuien en hagelbuien.
Er waren Zwarte Pieten en Minder Zwarte Pieten, een Sinterklaas en een prachtige Pakjesboot.
Het was een feest, een kinderfeest.

Hoe het komt weet ik niet maar wat is november toch een idioot drukke maand. Ik dacht altijd dat dat alleen in mijn werkzame leven zo was maar het blijkt in mijn Nieuwe Leven ook een onveranderd drukke maand te zijn. Toen ik nog werkte begreep ik het want er waren veel symposia, studiedagen, nieuwe dingen na de zomerperiode etc. maar dat zou nu toch geen rol meer moeten spelen.
Helaas, niets is minder waar.

Natuurlijk, er moet van alles. Er waren drie wortelkanaalbehandelingen en een hele grote nieuwe vulling. De auto moest naar de garage voor winterbanden, ik moet naar Judy-met-de-naaldjes wat heel langzaam zijn vruchten af begint te werpen en er zijn de vaste dingen die nodig zijn om enigszins mobiel te blijven zoals fysiotherapie, fysio-zwemmen, zwemmen in de sauna, de hometrainer en de gewone fiets. Het is allemaal noodzakelijk, vaak ook prettig maar oh wat kost het veel tijd en energie en wat beïnvloedt en bepaalt het mijn leven.

Ook waren er heel veel buitengewone en fijne contacten, bezoek van oud collega’s en vrienden, een gezellige brunch met mijn nieuwe buurvrouw die proefkonijn wilde zijn voor het nieuwe recept van cantharellensoep – teveel om te benoemen. Allemaal leuk maar achteraf misschien ook een beetje veel. Maar gelukkig waren er ook prachtige dagen waarop ik genoot van mijn fiets en de schitterende herfstkleuren. Wat een voorrecht om niet alleen de uitgestrekte weilanden maar ook de Friese Wouden onder handbereik te hebben!

Natuurlijk is het ook herfst in de tuin. Ik doe er weinig meer en wacht op de tuinmannen die volgende week komen snoeien, opruimen en met de grote bladblazer alles weer begaanbaar maken.
Toch bloeit er nog veel al wordt dat langzaam bedekt onder een deken van bladeren. De laatste bloem van de stokroos houdt dapper stand in de storm ook al is het moois er af, de ooievaarsbekken staan nog te schitteren en de linaria bloeit onverminderd door tegen de houtjes.

Druk is het ook met het DigiTaal Huis en met mijn Chinese familie. Ze doen ontzettend hun best, lezen iedere dag uit Jip en Janneke en appen al die geluidsfragmentjes. Ook schrijven ze stukjes op Facebook en doen ze hun huiswerk. En P schrijft alle verhaaltjes van Jip en Janneke over (ze schrijft heel netjes!) en zet er de Chinese woorden bij. Alleen op die manier kan ze het onthouden. Dat begrijp ik wel.
Ik kon hun namen ook pas onthouden toen ze ze voor me hadden opgeschreven.

Op woensdagmiddag komt Mengjie. Ze zit voor de tweede keer in de oudste kleutergroep en ze is zeven jaar. Vorig jaar durfde ze niets te zeggen in de klas, had ze nauwelijks contact met andere kinderen en was bang om naar school te gaan.

Toen ik haar van de zomer leerde kennen was er zelfs sprake van dat ze naar een speciale school in Drachten zou gaan. Een uur met de bus en al helemaal geen contacten met kinderen hier in het dorp. Dat leek mij niet wenselijk. Zeker niet omdat ze slim is en best al heel veel Nederlands begreep.

Dat bleek de afgelopen zomer wel! Behalve dingen doen ben ik met het hele gezin boekjes gaan lezen en dat gebeurde ook thuis. Mengjie deed ‘gewoon’ mee om na een paar weken moeiteloos Jip en Janneke voor te lezen. Maar voorlezen is iets anders dan begrijpen…
Toch leek dat me de beste manier- veel lezen en daar dan over praten. Maar praten deed/durfde ze niet!

Toen de school weer begon hebben Mengjie en ik met haar juf gepraat en hebben we afgesproken dat ze iedere woensdagmiddag een uurtje bij mij komt. Ze neemt boekjes mee van school zodat we aansluiten op wat er daar gebeurt. De eerste keer was het lastig, ze durfde nauwelijks iets te zeggen en moest natuurlijk erg wennen. Ook al omdat er drie P’s spinnend om aandacht vroegen.
De tweede keer was ze al niet meer bang en de derde keer kwam ze luid kletsend binnen!

En nu genieten we samen van ons uurtje. Ik versta haar nog lang niet altijd want ze praat heel vlug en spreekt letters nog niet altijd goed uit. Als ik haar niet begrijp zoekt ze naar een ander woord of probeert ze te spellen. En als dat niet lukt wordt er getekend en gebruiken we handen en voeten.
Ze danst en ze zingt en ze zit geen ogenblik stil!

Ze leest mij voor uit de oefenboekjes waarbij ik haar uitspraak corrigeer en samen lezen we echte boeken. En gisteren kwam ze met het grote boek van Sinterklaas van Charlotte Dermatons en wat hebben we genoten!
Ze ziet hele andere dingen dan ik en weet eigenlijk nauwelijks iets van het Sinterklaas verhaal.
Heel verrassend om te zien dat iets wat bij mij zo verankerd is bij haar nog een onbeschreven blad is.
Gelukkig hebben we het nog lang niet uit en mogen we volgende week verder!

Daar tussen door kreeg ik een nieuwe wasmachine. Normaal gesproken een fluitje van een cent maar niet in mijn kabouterhuisje waar alles is ingebouwd en waar geen cm speling is. En als de monteurs denken dat ze het beter weten en aanvankelijk niet even de tijd nemen te luisteren dan wordt het toch nog een langdurige sessie.
Maar het is gelukt en ik ben nu in het gelukkige bezit van een zelfdenkende machine, ben benieuwd…

November was een maand vol storm. Storm en stortbuien!
Dat heeft ook zijn weerslag op de P’s want naar buiten willen ze niet maar ze worden wel heel druk en klimmen het liefst overal bovenop! Pepijn en Pientje zijn ware acrobaten, Petter maakt regelmatig rare smakken maar komt altijd op z’n pootjes terecht.

Maar uiteindelijk keert de rust weer en zeg nou zelf – ze zijn toch aanbiddelijk?