Covid19 - weer thuis en een heel ziek Pommeltje
4

Covid19 – weer thuis en een heel ziek Pommeltje

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.9 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven zeer heeft beïnvloed.
En waar vandaag door mensen met gele sterren op hun jas wordt gedemonstreerd tegen vaccineren en het bewijs daarvan. Stapelgek!

Ik ben ontzettend blij met mijn vaccinaties en mijn QRcode.
Blijf voorzichtig, laat nog steeds de ‘grote’ boodschappen bezorgen maar kom ook weer in winkels.
Ging zelfs vorige week voor het eerst weer naar de Lidl!

Een grote wens van Oudste omdat het daar echt een stuk goedkoper is en we geen Lidl hebben in ons dorp. Allebei met een eigen karretje en wat was het fijn dat zij alles voor me in de auto zette en er thuis weer uithaalde. Bovendien hadden we een ontzettend gezellige dag samen!

Ik voelde me heel uitgerust na de vakantie. De nieuwe afspraken met de meiden werken goed, ik hoef veel minder met ze naar de therapie en dat merk ik. Het rijden maakt me niets uit maar als ik om 15.30 klaar moest zitten begon ik vanaf 13.00 nergens meer aan en dat blokkeerde me volkomen.
Het voelt nu of ik mijn leven weer terug heb en er blijft nog genoeg over om met ze te doen!

Maar er was ook narigheid want het Prinsje werd ziek.
Prins Pommel.
Heel erg ziek.

Het begon met wat minder eten en daar ben ik nooit zo van onder de indruk, dat is de volgende dag altijd weer over. Natuurlijk net in het weekend, dan loop ik niet zo snel naar de weekenddierenarts. Maar zondagavond wilde hij helemaal geen brokjes meer. En ook geen extra lekker hapje vlees dat ik altijd voor noodgevallen in huis heb.

Dus maandag naar mijn eigen dierenarts die constateerde dat hij hoge koorts had, hem verdacht van een virusje (‘ja, kán corona zijn maar dat is dan niet gevaarlijk’), hem vocht, een injectie en metacam gaf met de woorden ‘nu moet hij het verder zelf gaan doen’. Maar helaas, daar dacht Pommel anders over.

De metacam vond hij heerlijk maar hij weigerde al het eten en drinken, wat ik ook probeerde.
Zelfs de altijd werkende truuk met sardientjes – hij likte er niet eens aan dus woensdag terug naar de dierenarts die hem nu verdacht van nierbekkenontsteking!

Door alles wat hij als kitten-met-een-pootje heeft moeten doorstaan ben ik altijd bang geweest dat zijn nieren toen erg te lijden hebben gehad van de enorme hoeveelheden antibiotica, pijnstilling en narcoses. Zou dat…?

We wisten het niet, hij kreeg weer een grote antibioticakuur en zou nu echt moeten gaan eten.

 

Maar dat deed hij niet, hij werd alleen maar zieker en ik ongeruster.
Donderdagavond lag hij zoals de hele week al op schoot met zijn koppetje op mijn schouder, net als toen hij een kitten was.

Hij was zo ziek dat ik bang was dat hij dood zou gaan.

 

Ik had al weer visioenen van Pepijn opnieuw in de rouw en van waar haal ik zo gauw een nieuw kitten voor hem vandaan. Maar dat mocht niet, ik hou zo ongelooflijk veel van dit bijzondere Prinsje dat alles wat er in 2018 aan ellende gebeurde verbond met het prachtige happy end van datzelfde jaar.

Vrijdag hadden we weer een afspraak, nu met groot geschut want bloedonderzoek en een echo.
Dus een kale borst voor de bloedprik en een kale buik voor de echo – hij onderging alles gelaten zolang ik hem maar vasthield, te ziek om te protesteren.

 

En gelukkig was daar een duidelijke diagnose: zijn nieren leken prima maar hij had een ernstige ontsteking van zijn galwegen en zijn lever. Waarschijnlijk begonnen met dat virusje en door het niet meer willen eten omgeslagen in een ontsteking. Dat kan bij katten.

De dierenarts nam ook urine af, met een lange naald direct uit de blaas op geleide van de echo en dat was schrikken, de urine was bijna zwart. Toen de bloedkweek kwam schrokken we nog meer. De waarden moeten normaal rond de zes zijn maar ze bleken ver boven de honderd!

Ik heb hem achter gelaten want hij ging aan het infuus, kreeg extra vocht en medicijnen en ik mocht hem ’s middags weer ophalen met uitgebreide instructies, antibiotica en prednison.

En het ongelooflijke gebeurde – hij kwam uit de draagmand, liep naar zijn brokjes en begon te eten, halleluja!

Dat bleef hij het hele weekend keurig doen, waarschijnlijk vooral door de prednison.
Het leek ’s avonds al of er niets meer aan de hand was en we genoten het weekend buiten in de zon waar hij al direct weer een muis ving die hij trots kwam brengen.

 

Maandag belde zoals afgesproken de dierenarts die eerlijk gezegd niet wist wat ze hoorde!
Zij kent zijn geschiedenis en blijft hem een ontwapenend en innemend mannetje vinden.
En ook zij had gedacht dat hij dood zou gaan, net als ik.
We slikten allebei een paar tranen weg en deelden onze opluchting en blijdschap!

Desondanks zijn we er nog niet.
De antibiotica is op, hij eet als een bootwerker maar hij krijgt ook nog steeds prednison.
De dosis is verlaagd maar duurt nog wel twee weken.
En dan gaan we weer bloed prikken.

 

De P’s genieten inmiddels weer van elkaar en van het houtkacheltje en ik ook.
Het leven gaat gewoon door en behalve dat prednisonpilletje zijn we het al bijna vergeten.
Gelukkig maar.

 

 

Toch blijft het nog spannend.
Want pas als zijn bloed is geprikt weten we écht hoe het zit.
En hij blijft een in alle opzichten ongelooflijk kostbaar Prinsje…

 

 

 

Delen is fijn:

4 Reacties

  1. Wat heftig toch weer allemaal. En wat een wonder, jouw Prinsje.
    Fijn ook dat je weer tijd voor jezelf hebt kunnen maken want jij bent natuurlijk net zo belangrijk om goed voor te zorgen.

Geef een reactie

[postlist id="513"]