Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.8 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven zeer heeft beïnvloed.
Maar dankzij mijn Pfizerprikken sloeg het Zweedse wonder weer toe!
Wat heb ik getwijfeld of ik nog zou durven.
Getwijfeld of het verstandig was.
Getwijfeld of ik het nog zou kunnen…
En wat ben ik ongelooflijk blij!
Want omdat ik het durfde zonder te weten of het verstandig was bleek dat ik het nog kon!
Natuurlijk, de heenreis was een aanslag op mijn lijf mede doordat ik al moe aan die heenreis begon.
Want pakken, opruimen, zorgen, plannen, nadenken, loslaten – alles kost energie.
Maar wat is het dat waard geweest!
Wat heb ik intens genoten van de zee, altijd maar die zee,
de zee die dendert, die fluistert, die streelt, die iedere seconde anders is
Van de ruimte, van het licht, van alle lieve mensen, van mijn appartementen.
Van het eindelijk een tijdje ‘uit’ staan want dat was heel hard nodig.
In de loop van twee weken merkte ik dat ik me steeds uitgeruster begon te voelen.
Dat er meer ruimte kwam in mijn hoofd.
Maar ook dat ik het niet meer zo ver moet laten komen.
Waarom heb ik Zweden toch altijd nodig om dit in te zien?
Ik realiseer me nu dat ik de laatste maanden op het randje heb gelopen, op het randje om af te knappen. Maar dat ik dat mezelf niet toestond want er was zoveel met name rond mijn meiden. Therapieën, therapeuten die zeiden dat ik niet af mocht knappen, een gebroken elleboog, rapporten, mentoren, decanen, eindexamen, nog meer therapieën, diploma, schoolkeuze – het hield niet op.
En dat was best veel allemaal.
Dus dat moet anders.
En toen ik dat had besloten én begon te bedenken hoe ik dat dan moest aanpakken begon ik langzaam weer naar huis te verlangen.
Naar mijn eigen bed, mijn op mij aangepaste kabouterhuisje, mijn P’s, mijn tuin, mijn 3wielbike en natuurlijk ook naar mijn meiden. Voor mijn lijf was het lang genoeg geweest, mijn hoofd en mijn hart hadden nog wel even willen blijven maar alles zit natuurlijk onverbrekelijk aan elkaar vast en de ferry was geboekt. Gewoon op het juiste moment.
Na nog een wonderschone dag op Berga reed ik naar Göteborg maar dat bleek nog wel even een hobbel. Ik wist dat het al jaren een bouwput was maar dat het zó erg was wist ik niet. Het was spits dus héél veel verkeer dat door alle nieuwe of oude wegen en tunnels moest. Ik had geen idee meer waar ik was, laat staan waar ik heen moest en ik heb blind op de Tomtom vertrouwd. Terecht gelukkig.
Ik reed zó gestrest het terrein van de Stenaline op dat ik het loketje om in te checken gewoon voorbij reed! Er sprongen onmiddellijk drie beveiligsters op me af die met me teruggingen, me lieten inchecken maar vervolgens wel de auto open wilden hebben. Toen ik zei dat daar alleen dirty clothes in zaten en dat de traffic in Göteborg the hell was begrepen ze me en mocht ik aan boord.
En ook nu schoot ik weer in de oude routine – naar de hut, bagage neerzetten en naar de koffie om daar lekker te kunnen kijken hoe we onder de grote brug en door de scherenkust voeren.
Besloot vervolgens ook maar iets te gaan eten en daarna lekker mijn boek uit te gaan lezen in mijn riante hut.
De nacht was niet voor herhaling vatbaar, kon uiteindelijk alleen nog maar aan mijn eigen bed denken!
Wel wonderlijk trouwens dat, hoewel verscheidene malen was omgeroepen dat er paspoort- en Covidcontrole zou zijn, daar geen sprake van was.
De enige controle was toen ik in Duitsland bij een Mc Coffee een kop koffie wilde drinken!
Mijn keurige QRcode bleek niet voldoende dus ik moest een formulier invullen met mijn gegevens en ik had een verkeerd (in de haast opgedaan want niet meer aan gewend) mondkapje op!
Gelukkig waren ze heel aardig en mocht ik toch gaan zitten.
De terugreis verliep verder rimpelloos, geen enkele file dus om 14.30 reed ik mijn walletje op!
Kathleen was er, de P’s waren er, het kacheltje brandde want jawel, frisjes!
Bloemen in en uit de tuin, een heerlijk diner en mijn eigen bed – ik was Thuis!
En nu heb ik al weer vijf nachten in mijn eigen bed geslapen, ben bij de fysio geweest, heb strakke afspraken met de meiden gemaakt en hulp gevraagd om dat vol te houden, is er gemaaid, kreeg bezoek dat prachtige zonnebloemen meebracht, werkte hard om de hoge uitgebloeide stengels in de tuin op te ruimen zodat het er allemaal weer wat gezellig uitziet, geniet ik van de indian summer die is losgebarsten, heb ik al weer op de 3wielbike gefietst en voel ik me nog steeds als herboren.
Natuurlijk met heel veel dank aan Kathleen die zo goed voor de P’s heeft gezorgd dat ik daar geen seconde over in heb gezeten! Haar heen- en terugreis naar haar Griekse eiland is aanmerkelijk ingewikkelder dan dat stukje naar Zweden…
Ja, het was verstandig en ja, ik kan het nog!
Dat geeft behalve ruimte in mijn hoofd ook weer wat vertrouwen in de toekomst.
Nu oppassen dat ik niet teveel wil want dat blijft mijn valkuil…
En morgen?
Morgen wordt er misschien
weer gefietst!
Of niet…
Liesbeth wat schrijf je toch leuk, ik stap zo met je de ferry op naar Zweden en weer terug. Geniet van je thuis zijn. Groetjes
Wat fijn om te lezen dat het zo.n succes was ! Dapper dat je het aandurfde en de beloning met verve mocht innen! Geweldig Liesbeth, best wel een voorbeeld!
Fantastisch dat t gelukt is. Nu even lekker bijkomen in je eigen huisje en eigen bed.
Wat fijn dat het zo goed is gegaan. Nu nog proberen eerder je grenzen aan te geven, maar daar ben je al mee begonnen, volhouden!
Heel veel succes met gas terug blijven nemen en ruim voor je grens te stoppen.
Het weer is geweldig om te fietsen dus gaan, als je zin hebt. 🙂
Je Uitgerust-blog gelezen Liesbeth…
Wat góed dat je bent gegaan en het zo fijn hebt gehad…
Ja, de zee, de zee… (niét gezien dit jaar)
En fijn weer thuis te zijn, met de P’s, je eigen bed en mooie stek.
EN je valkuil(-en) in de gaten houden 😉
Groetjes,
Bianca