De trap in mijn kabouterhuisje, confronterend
11

Confronterend en toch een beetje blij

Confronterend om opeens over alle drempeltjes te struikelen.
Confronterend om nauwelijks een rondje tuin te kunnen doen.
Confronterend om halverwege in de supermarkt om een stoel te moeten vragen.
Confronterend om in de tuin te vallen en niet meer zonder hulp op te kunnen staan.
Confronterend om de trap nauwelijks meer op te kunnen.

Allemaal op hun eigen manier heel akelig maar die trap was toch wel het ergste.
Want als ik de trap niet meer op kan is het einde verhaal.
Dan komt er een einde aan het wonen in mijn kabouterhuisje.

Al jaren zeg ik ‘als ik niet meer naar boven kan ga ik in het tuinhuis slapen’ en dat leek altijd een prima oplossing. Ik heb het ook vele malen gedaan, als er weer een grote verbouwing plaats vond.
Zelfs drie maanden lang in een Elfstedentochtwinter!

Maar toen ik me een paar weken geleden naar boven hees terwijl de oostenwind om het huis gierde, het ijzelde en hagelde en het ontzettend koud was realiseerde ik me dat het geen oplossing was.
In ieder geval niet voor altijd.

Natuurlijk weet ik van het bestaan van trapliften. Maar ik leefde in de veronderstelling dat het daar boven te klein voor was. En het daadwerkelijk uitzoeken stelde ik uit.
Enerzijds omdat ik doodsbang was dat het inderdaad niet kon en wat dan…
Anderzijds omdat de techniek vordert en hoe langer ik wachtte hoe meer er waarschijnlijk zou kunnen.

Nu was het moment daar en moest iets gebeuren.
Dus een lijstje leveranciers gegoogeld en met de dichtstbijzijnde een afspraak gemaakt – ik wilde immers alleen maar weten of het überhaupt kón. En tot mijn stomme verbazing kon er de volgende dag, Goede Vrijdag, al een adviseur komen, het moment van de waarheid!

We dronken samen koffie en ik legde hem uit waar het om ging en waar ik bang voor was.
Hij vertrok naar boven en kwam na een kwartiertje terug met de woorden ‘er is een probleem’ dus ik dacht ‘daar gaan we, het kan niet!’

Het probleem bleek een boekenplank te zijn waar een stukje af moest…
Verder kon er moeiteloos een traplift geplaatst – ik kon de man wel zoenen!

De adviseur vertrok na toegezegd te hebben een offerte te sturen en ik zei dat ik daar blij mee was maar dat ik ook een aantal andere bedrijven willen vragen. Dat begreep hij.

De Paasdagen die volgden besteedde ik met het selecteren van mogelijke bedrijven en gelukkig kwam er een vriendin op bezoek die zelf een traplift had en zeer tevreden was over apparaat en service. Dat was zeer helpend want waarop moet je selecteren?

Direct na de Paasdagen met twee bedrijven gebeld en ja hoor, ook zij konden de volgende dag al komen kijken en opmeten. Waar vind je nog zulke snelle leveranciers?

Het bedrijf van de lift van mijn vriendin kwam als enige voorrijden met een bus twee werkende liften!
Via tientallen plaatjes op traptreden, leuningen, boekenplanken etc. werden er driedimentionale foto’s gemaakt en in de IPad gezet.

Samen bekeken we het resultaat en voor mijn ogen ontwikkelde zich de lift!
Een vinkje bij de kleur, een vinkje bij de plek voor de bediening, een vinkje voor het stopcontact, voor een onderhoudsabonnement etc.

En toen alles ingevoerd was rolde de offerte uit het mobiele printertje – klaar!
Kortom, een fluitje van een cent.

 

Volgende week wordt hij geïnstalleerd.
Volgens de adviseur kan dat binnen drie uur.
Met garantie dat alles schoon wordt opgeleverd, inclusief een beurt met de stofzuiger.
En heel langzaam word ik er een beetje blij van.
Vooral ’s avonds als ik me naar boven worstel.

Wat is het een ongelooflijke opluchting dat het kán!
Dat ik hier kan blijven wonen, in mijn kabouterhuisje, mijn tuin en mijn toekomstige boomgaard.
Op de plek waar ik thuis ben en waar ik me heb kunnen wortelen.

 

Maar confronterend blijft het!

 

 

Delen is fijn:

11 Reacties

  1. Ik kan me voorstellen dat het een confrontatie is , maar wat een enorme opluchting dat het kan. Jij zegt wel altijd een kabouterhuisje maar zo klein vind ik het nou ook weer niet hoor..

    Zo heerlijk dat het kan Liesbeth en wat zal je dat een enorme hoop energie schelen!

    • Ik begin me er voorzichtig op te verheugen.
      En mijn huisje is echt klein hoor, dat valt niet zo op als je gewoon op bezoek bent. Ik heb bijv maar één kast in het hele huis, geen eettafel voor meer dan twee mensen en de grote box met kattenbrokjes die op het plateautje van de trap stond moet daar weg en ik heb geen idee waarheen…
      Maar oh wat geniet ik van mijn ‘landgoed’!

  2. Oh Liesbeth. I didn’t know you were struggling so. I hope this gives you back the upper floor of your elf house. Much love ~ Maggie

  3. Wooow, wat super zo’n bedrijf die het gelijk ook virtueel voor jouw situatie kan laten zien. Ik denk altijd wel dat zo iets mogelijk moet zijn maar in de praktijk valt dat vaak tegen. Echt geweldig dat het in dit geval echt kan. En dan ook het installeren van de hele mikmak op zo’n korte termijn. Heerlijk.
    Dat je veel plezier hier van mag hebben voor heel veel jaren.

Geef een reactie

[postlist id="513"]