Prins Pommel – een Prinsje met vier pootjes!

Het ging niet goed met het pootje van Prins Pommel. Wat we ook deden, er bleef maar etter uitkomen. Zowel dierenarts Aert als ik werden er wanhopig van.

Het woord ‘amputatie’ werd al eens voorzichtig geopperd…
Maar een Prinsje met drie pootjes, ik moest er niet aan denken!

Aert gelukkig ook niet dus hij stelde voor te overleggen met een collega die chirurg/orthopeed was in dierenkliniek De Tweede Lijn.
Dat deed hij dezelfde avond nog en hij belde me direct met de boodschap dat ik de volgende dag werd verwacht voor een CT-scan.

Arme Pommel, weer naar een dokter, weer een narcose dus weer een rammelend buikje!
Want voor een CT-scan moet je stilliggen en dat doet een levenslustig Prinsje natuurlijk niet.
Bovendien moest er contrastvloeistof worden ingespoten. Dat is pijnlijk en dat duurt even.
Het werd dus een stevige narcose.

We werden zodra we binnenkwamen direct naar een behandelkamer gebracht waar ik koffie kreeg en waar Jacob, de orthopeed, zich meldde. Hij zat goed ingepakt in een jas en handschoenen aan want een resistente bacterie in een ziekenhuis dus in quarantaine.

Ik liet het Prinsje bij hem achter en mocht toen zelf naar de wachtruimte voor nog meer koffie.
Het duurde zeker anderhalf uur voor Jacob me kwam halen voor de voorlopige uitslag.
Voorlopig, want de radioloog moest de definitieve beoordeling geven.

Wel dacht hij dat hij iets gevonden had, nl. een minuscuul speldenprikje in het botje dat oorspronkelijk waarschijnlijk een gaatje was. Een gaatje van het melktandje van het kitten dat tijdens het spelen in zijn pootje had gebeten en dat dus dwars door het bot gegaan bleek te zijn!

Jacob had dit nog nooit meegemaakt en zei heel eerlijk dat hij nog niet precies wist hoe hij het moest gaan aanpakken. Zijn voorstel was om het oude gaatje weer open te maken, boven in het botje een tweede gaatje te frezen om zo via deze gaatjes de botholte schoon te spoelen. Een lastige ingreep want alles was natuurlijk pietepeuterig klein. Maar hij wilde het graag proberen en stelde voor dat ik Pommel de volgende dag zou brengen voor de operatie. En mocht het niet lukken dan zag het er somber uit.

En zo reed ik de volgende ochtend weer naar Wilhelminaoord om het Prinsje daar achter te laten.
Niks gezellig bij de assistenten want in quarantaine.
Jacob zou me bellen zodra hij wat te vertellen had en dat deed hij. Het was precies zo gegaan als hij me al had geschetst en bij het frezen van de gaatjes was de etter uit de botholte gespoten!

Het leek dus of we de oorzaak eindelijk te pakken hadden: de resistente bacterie zat opgesloten in de botholte omdat het oude gaatje direct genas. Antibiotica bereikte de bacterie niet dus iedere keer kwam er zoveel etter dat het gaatje weer openbarstte en de etter naar buiten kwam waarna het gaatje zich weer sloot. Eigenlijk heel logisch met de kennis van nu.

Pommel moest blijven en iedere dag werden de gaatjes weer opengefreesd en werd de botholte schoongespoeld. Net zolang tot er niets meer uitkwam, alles schoon en droog bleef en ik hem na vijf dagen mocht halen! Hij had een enorm verband om zijn poot dat ik er de volgende ochtend zelf af mocht halen. Dan moest hij weer een kapje om en hij mocht absoluut niet bij de andere P’s uit angst dat ze aan de wond zouden likken. Maar hij mocht weer mee, met vier pootjes!

Van die enorme poot leek hij totaal geen last te hebben, hij klom er zelfs de krabpaal mee in!
Maar gelukkig mocht de volgende dag het verband er af. Zelf doen was geen optie want mijn twee handen verloren het van vier tegenstribbelende pootjes en een bek vol scherpe tandjes dus naar mijn eigen praktijk waar iedereen hem al vol spanning op stond te wachten!

Het was een flinke wond die er tevoorschijn kwam, bijna vijf cm hoog en zo’n acht mm breed.
Er was een ‘luikje’ gemaakt om bij het botje te kunnen, en dat moest nu dichtgroeien.
Hij mocht er dan ook absoluut niet aan likken!

Het genezingsproces ging in een sneltreintempo! Iedere dag werd de wond kleiner en smaller en na vijf dagen viel het laatste kleine korstje er af.

Maar wat was het spannend, ik durfde aanvankelijk nog nauwelijks te geloven dat het goed zou gaan. Was zelfs zo moe van de spanning en de rest dat ik de derde avond weer een etterbult dacht te zien!
Ik stond op het punt hem open te maken tot ik dacht ‘wees verstandig, dat kan morgenochtend ook nog’ om de volgende ochtend te constateren dat er niets, maar dan ook niets te zien was!

En nu is Prins Pommel helemaal gezond!
Hij eet, drinkt, speelt, rent, klimt, slaapt, spint, likt en is dikke maatjes met broertje Pepijn die er soms genoeg van heeft en hem een flinke tik verkoopt. Wat helemaal niets helpt. Zus Pientje moet nog steeds niets van hem hebben al delen ze nu wel de plek onder de kachel en gromt ze niet meer tegen hem. Omwille van haar gemoedsrust slaapt hij nog steeds in zijn eigen tuinhuis en dat gaat prima.

Ik ben bezig het allemaal een beetje te laten bezinken.
Het was allemaal zowel stressvol als heel erg vermoeiend en ik had het gevoel mezelf voortdurend in stukjes te moeten delen, overal voor te moeten zorgen terwijl het dagelijks leven ook ‘gewoon’ doorging met alle verplichtingen en afspraken van dien.

Gelukkig heb ik de afgelopen week eindelijk nog even in de tuin kunnen zitten met een boek want wat was het mooi weer en wat is het prachtig buiten! De tuin lijkt wel van goud in het warme nazomerlicht en door de uitbreiding van mijn tuin kan ik nu letterlijk tot zonsondergang in de zon zitten.

Wat is het een geschenk om dit bijzondere Prinsje te mogen hebben.
Ook in de dierenkliniek vielen ze weer als een blok voor hem, net als Aert en zijn team.
Ik vind het een wonder dat hij, ondanks wat hij allemaal heeft meegemaakt en heeft doorstaan, iedereen nog steeds vol vertrouwen tegemoet loopt.

Altijd vrolijk, altijd lief.
Druk spelend met zijn speeltjes of met Pepijn om daarna in mijn nek als een blok in slaap te vallen.
Helemaal het broertje dat Pepijn zo miste na het overlijden van Petter!
Wat hou ik van dit mannetje en wat zijn er inmiddels veel mensen die dat doen.

Het was hartverwarmend om zoveel support te krijgen in de weken dat het niet goed ging.
Er werden kaarsjes voor hem gebrand, hij had zijn eigen hashtag op Twitter (#teampommel), er waren heel veel mailtjes en berichten om mij een hart onder de riem te steken, de Engelse ‘catfriends’ steunden onvoorwaardelijk, fokster Christine was zeer betrokken en betaalt samen met mij de niet onaanzienlijke rekeningen en mijn Chinese vrienden kwamen Chinees eten brengen.
Dank jullie allemaal (en K&G in het bijzonder), jullie hebben ons geholpen om door te zetten!

Prins Pommel – een Prinsje met VIER pootjes,
Het liefste kitten dat ik ooit heb gehad.