Het pootje van Prins Pommel – een pootje met een strikje

Wat is het een feest, zo’n klein Prinsje in huis!
En wat is het goed gegaan met het wennen.
Pepijn was óm na een paar dagen en Pientje doet gewoon of hij niet bestaat.
Maar er is wel een hindernis want Pommel heeft een pootje met een strikje!

Toen hij nog gewoon bij zijn moeder en broertjes woonde werd er natuurlijk druk gespeeld. Eén van de kittens beet hem met een vlijmscherp melktandje in zijn achterpootje. Het wondje, een speldenprikje, was direct weer dicht maar zoals dat vaak gaat met een poezenbeet, er ontstond een ontsteking.

Fokker Christine ging dan ook direct naar de dierenarts die er een sneetje in gaf, een antibioticakuurtje voorschreef en alles was weer klaar. Toen ik hem kwam ophalen lekte er nog een beetje wondvocht uit het wondje maar het zag er verder prima uit.

De tweede dag thuis twijfelde ik: was het pootje nu dikker? En omdat hij toch zijn tweede serie prikken moest hebben belde ik Aert, mijn dierenarts. We konden direct komen en dat was maar goed ook want Pommel had koorts én een dikke poot. Dus weer een sneetje waardoor de etter weg kon, weer antibiotica maar nu een andere dan hij eerder had en geen prikken want eerst beter worden.

Aanvankelijk ging het prima, hij was tierig, lief en vrolijk, at als een wolf, speelde met Pepijn en we genoten van elkaar. Maar na vijf dagen vertrouwde ik het toch niet dus terug naar de dierenarts.
Weer een sneetje, weer veel viezigheid die nu op kweek werd gezet.

Twee dagen later belde de dierenarts met een hele nare boodschap: hij bleek een bacterie te hebben die resistent was voor vier verschillende soorten antibiotica! Er waren nog twee soorten die zouden kunnen werken waarvan er een groeistoornissen kon veroorzaken. Bovendien was er ook een osteomyelitis (botontsteking), waarschijnlijk heeft het scherpe melktandje het botvlies geschampt met alle gevolgen van dien. Dus moest er een drain worden geplaatst om de wond open te houden die een aantal keren per dag  gespoeld moest worden. Arme Prins Pommel!

Het werd een logeerpartij van vijf dagen bij de dierenarts waar ongelooflijk goed voor hem werd gezorgd. Iedereen was gek op hem, bij iedere pauze werd hij uit zijn hokje gehaald om rond te rennen, de artsen namen hem mee naar hun kamer als ze administratie moesten doen dus daar lag het niet aan. Maar de hele dag met een kapje op in een kleine bench, ik vond het vreselijk! Gelukkig mocht voor het weekend de drain eruit en kon ik hem vrijdagmiddag ophalen!

Helaas, toen ik hem kwam halen zat de drain er nog in want er kwam nog steeds pus uit het wondje. Maar hij mocht wel mee. Met antibiotica voor zes weken, Metacam tegen de pijn, een fles fysiologisch zout, heel veel spuiten om te spoelen en strakke instrukties want heel goed handen wassen en niet bij de grote P’s! Wat een teleurstelling.

Toch was ik ongelooflijk blij dat hij weer thuis was want wat is het een bijzonder mannetje.
Het is niet voor niets dat de hele praktijk verliefd op hem is geworden!
Het spoelen viel me alles mee, vooral omdat hij zo makkelijk is. Dat geldt ook voor het kapje, het maakt hem nauwelijks uit of hij met of zonder in de hoge krabpaal klimt! En pilletjes slikken is bij geen enkele Burmees lastig dus we redden ons best.

Maandag hadden we weer een afspraak en de hele zondag was het wondje brandschoon dus de drain mocht eruit! Zalf mee voor een vlotte genezing en naar huis!

Het weerzien met Pepijn was indrukwekkend. Hij lag op de bank, Pommel kwam de kamer in, zag hem en sprong met een enorme sprong boven op hem! Pepijn was stomverbaasd, wist niet of hij moest grommen of likken en koos voor het laatste, ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken.
Ze hebben samen spinnend liggen slapen maar ook achter elkaar door het huis gerend, Pepijn met stralende ogen, ik heb hem sinds de dood van Petter niet meer zo gezien!

Wat was de teleurstelling dan ook groot dat het pootje van Pommel de volgende dag weer heel dik was en voor het eerst ook pijn deed. Direct terug naar Aert die hem op mijn schoot zijn inslaapprik gaf want er moest weer onmiddellijk een drain in. Na een uurtje mocht ik hem weer halen, hij was net wakker.

Het was nu heel anders dan de vorige keer want toen werd hij de eerste dagen in de praktijk verzorgd. Nu kreeg ik hem thuis met pijn en dat was akelig. Dus weer spoelen maar nu met een heel pijnlijk pootje want er was ook een dikke opgezette klier en die deed pijn. Dat kleine lijfje is hard aan het vechten om die vieze bacterie de baas te worden!

En nu zijn we drie dagen verder. Vanmorgen was het pootje voor het eerst schoon, geen etter te bekennen! Maar vanmiddag kwam er helaas toch weer een druppeltje uit. Morgen is het vrijdag en gaan we naar Aert. Hij belde net en we hebben al besloten dat de drain er niet uit gaat. Geen gedonder met vreemde dierenartsen in het weekend.

De consequentie is dat hij nog steeds alleen in het tuinhuis is waar hij heerlijk in het zonnetje ligt te slapen en waar ik heel veel bij hem ben. Doe hem dan zijn kapje af zodat hij zich kan likken (met mijn vinger op zijn strikje) en makkelijker kan eten en drinken.

’s Avonds haal ik hem naar huis en moet Pepijn helaas naar de bijkeuken. Ze begroeten elkaar enthousiast met een lief likje maar het risico voor besmetting is te groot.
Pientje mag wel blijven want die komt niet in de buurt – ze negeert hem nog steeds totaal!

Het valt niet mee, een Prins met een strikje in zijn pootje.
Het kost gek genoeg heel veel tijd, tijd om hem te verzorgen, tijd om te wachten tot hij rustig zijn bakje leeg heeft gegeten, tijd om hem zich helemaal schoon te laten likken (ook een kitten moet zich heel goed verzorgen), tijd om me te verdelen en ook de grote P’s aandacht te geven en tijd om toch even in mijn tuin van de schitterende Indian Summer te genieten.

Toch voelt het goed.
Ik heb tijd en dit dwingt me weer om met de dag te leven.
Per dag te kijken hoe het gaat en wat zich aandient.
Ieder moment te genieten van dit heel bijzondere Prinsje dat zo ontzettend lief en makkelijk is.
Een Prinsje dat op Twitter zelfs al een eigen hashtag heeft: #teampommel!

En wat is het dan mooi dat de fokker, die intens meeleeft en met wie ik bijna dagelijks contact heb, zegt “wat ben ik blij dat hij bij jou is gekomen, anderen hadden het allang opgegeven of hem teruggebracht!” Wat een prachtig compliment!

Prins Pommel, laten we hopen dat het allemaal ooit goed gaat komen met dat pootje.
Want een pootje met een strikje hoort niet bij een kitten.
Zelfs niet bij een Prins!