Prins Pommel – een heel klein Pommeltje

Na een vlotte thuisreis uit Zweden was het heerlijk om weer thuis te zijn.
Thuis met mijn P’s, mijn kacheltje, mijn tuin en mijn eigen bed.
Met de laatste rustige dagen met veel aandacht voor de P’s die het tijdens mijn afwezigheid prima hadden gehad. De laatste rustige dagen met maar twee P’s want Pommel kwam eraan!

Twee uur heen, ontvangen met gebak, de papieren, een prachtig kittenpakket en het liefste kitten dat ik ooit zag: Prins Pommel. Eigenlijk nog maar een heel klein Pommeltje want ondanks zijn 15 weken woog hij pas ruim 1100 gram. Ruimte genoeg dus in de draagmand en op naar Friesland en op twee zachte miauwtjes na heb ik hem de twee uur terug niet gehoord.

Eenmaal thuis gingen we direct naar het tuinhuis, zijn voorlopige onderkomen waar al vele kittens zijn groot geworden en daar werd direct al duidelijk dat hij niet bang was.
Niet bang voor een vreemd huis  – hij stapte vol vertrouwen zijn nieuwe wereld in.
Prins Pommel was thuis!

Natuurlijk had Pepijn door dat er iets aan de hand was dus binnen een half uur stonden ze neusje aan neusje kennis te maken. Met de glazen deur er tussen, dat wel! En omdat dat er heel vriendelijk uitzag vond ik dat Pepijn wel even ‘life’ mocht komen snuffelen maar dat was nog teveel voor allebei.

De volgende ochtend vond ik Pommel nog heerlijk in slaap in een van de hangmatjes. En nadat hij uitgebreid gegeten, gedronken en geknuffels had besloten we dat het moment van de kennismaking met het kabouterhuisje en later met de grote P’s aangebroken was.

Eerst maar eens het huis dat een stuk minder kitten-proof is dan het tuinhuis en dus toezicht en opvoeding vraagt. Pommel zat nergens mee. Hij vond wat brokjes, ontdekte de ‘grote’ kattenbak, maakte kennis met Mengjie, sprong op de hete kachel om als een pijl uit de boog door de lucht te vliegen van schrik (dat hebben al mij kittens gedaan en dat gebeurt ze maar één keer) en op mijn borst in slaap te vallen. Wat een avonturen!

Toen hij uitgeslapen was werd het tijd voor de grote P’s en ik hield mijn hart vast. Vooral voor mijn autistische Pientje was ik bang want zij ontplofte vier jaar geleden bij de komst van Pepijn. Ik heb nog nooit zo’n doodsbange poes gezien en dat heeft echt weken geduurd!
Maar niets gaat in het leven zoals je denkt dat het gaat en dit dus ook niet.

Pientje deed gewoon of ze hem niet zag! Ze negeerde hem straal, ging op haar eigen plekje onder de kachel liggen en toen hij te dichtbij kwam verhuisde ze naar de balk waar ze zonder te brommen of te blazen alles rustig overzag. Pepijn daarintegen werd razend, van een indringer in zijn huis moest hij niets hebben! En dat die indringer vooral voor hem bedoeld was daar had hij geen boodschap aan.

Gelukkig was het uiterlijk vertoon en zag ik al snel dat het bleef bij grommen, grauwen en blazen.
En daar werd Prins Pommel niet anders van.
Dat was hij wel gewend want hij komt uit een gezin met héél veel grote en kleine P’s…

En nu is er nu al bijna een week om.
Een week met drie P’s al is één plus twee niet zomaar drie, daarvoor moet er nog wel wat gebeuren.
Het is prachtig om de ontwikkelingen te zien waar ik me zo min mogelijk mee probeer te bemoeien.

Wat ben ik ontzettend blij met dit lieve kleine mannetje, ik heb geloof ik nog nooit zó’n makkelijk en lief kitten gehad!

Eentje die nergens van onder de indruk is, overal op af gaat om vervolgens naar me toe te rennen en bij mij op schoot in slaap te vallen.

Wat dan weer tegen het zere been van Pepijn is want die wil ook op schoot.

En opeens wist ik waarom Pepijn zo anders reageert dan als ik had verwacht – hij is gewoon stikjaloers! Nadat Petter er zo onverwacht niet meer was heeft hij ruim twee maanden mijn onverdeelde aandacht gehad en lag hij bijna de hele dag op schoot. Alleen. En dat veranderde nu opeens.

Dus Pepijn heeft even tijd nodig en soms wat extra aandacht.
Maar wat heel goed gaat is Pommel bij hem leggen als hij ligt te slapen. Meestal slapen ze allebei door maar begint Pepijn wat te grommen als Pommel gaat bewegen. Soms valt Pepijn grommend en wel weer in slaap, soms gaat hij met zijn rug naar dat kleine mannetje liggen en soms vindt hij het genoeg en verdwijnt hij. Maar hij doet hem niets, het blijft bij wat gegrom.

Het is even schakelen, weer een ondernemend kitten in huis.
Weer op tijd opstaan omdat een kitten nu eenmaal eten en een schone bak nodig heeft.
Weer onrust tussen de P’s al valt die me tot nu toe ontzettend mee.
Weer reinheid, rust en regelmaat zoals mijn moeder gezegd zou hebben.

Maar wat ben ik gevallen voor Prins Pommel en ik wat ben ik ervan overtuigd dat de andere twee dat ook zullen gaan doen.
Ooit.

En wat is het dan prachtig om ze de vijfde dag al zó dicht bij elkaar te zien liggen.
Eén en één en één is samen drie!