Weggaan valt niet mee

Weggaan, waarom heb ik dat in januari toch bedacht?
Weggaan uit mijn tuin die nu bijna op z’n mooist is?
Weggaan van mijn P’s van wie het Prinsje een echte buiten P aan het worden is?
Weggaan van mijn ‘gewone’ leven?

Maar dat leven was het afgelopen jaar verre van gewoon.
Want wat waren er prachtige gebeurtenissen – je zult maar opeens twee zussen en een broer krijgen!
En dan ook nog eens drie Chinese kleindochters.
Best veel na bijna een leven lang min of meer alleen-op-de-wereld te zijn geweest.

Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven gelukkiger kan worden dan dat ik nu ben.
Afgezien van twee nieuwe benen heb ik niets meer te wensen.
Niets meer.

Gek genoeg begint het ook te wennen.
Praat ik tegenwoordig al ‘gewoon’ over mijn nieuwe zusje of over mijn broer die op wereldreis is.
En kreeg ik zo maar mijn schoonzus op bezoek!

Maar het heeft ook heel veel energie gekost!
Niet in het minst ook door de kleindochters die ik steeds beter leer kennen.
Van wie ik steeds beter weet hoe ingewikkeld hun geschiedenis is verlopen waardoor veel dingen duidelijk worden. Waardoor ik begrijp waarom ze zijn zoals ze zijn.
Niet eenvoudig, ook niet voor hun school waar ik intensief contact mee heb.

Dus is het goed om mezelf even rust te gunnen en waar kan ik dat beter doen dan in Zweden?
Niet te lang want geen fysio en geen hometrainer.
En deze keer ook niet te ver.
Dus ga ik naar mijn tweede thuis, naar Tjörn waar overal de zee is!

Het valt niet mee want de tuin roept, de P’s spinnen en ik geniet hier ongelooflijk.
Maar ik heb een geweldige oppas. Ze komt nb uit Den Haag en is kunstenaar, wat zou mijn moeder dat leuk hebben gevonden!
Dus ik laat alles vol vertrouwen achter.

Ze krijgt het wel zwaar met het Prinsje want Pommel went snel aan het buitenleven!
Gisteren kwam hij met zijn eerste muis thuis en vandaag viel hij in de vijver.
Het moet allemaal nog een beetje wennen en dan zoekt hij snel troost bij mij of bij zijn broer of zus.
Daarvoor heb je die nu eenmaal!

De P’s zullen het best redden maar ik maak me een beetje zorgen over de meisjes.
De schoolreisjes beginnen en daar zien ze tegen op.
De oudsten krijgen vier zwemlessen om te kijken of ze zich kunnen redden, daar zien ze ook tegen op.
Maar ze doen ongelooflijk hun best en straks komen ze me een zelfgemaakte loempia brengen!

Het zal allemaal best goed komen.
Met de P’s, met de tuin waar de eerste appeltjes te zien zijn en met de meisjes.
Ik ga even bijtanken en daar begin ik me langzaam op te verheugen!

En als ik terugkom?
Als ik terug kom is alles nóg mooier!

En wat is het mooi dat er spontaan vergeet-me-nietjes
groeien bij het beeld dat mijn bijzondere moeder
voor me maakte en dat altijd op me wacht!