Het blijven veelbewogen maanden, de maanden die achter me liggen.
Vorig jaar was het al zo intensief met een boomgaard, een traplift, een zieke P, een P in de rouw en een Prinsje met een Pootje.
Het slot van het jaar spande de kroon met mijn twee zussen en een broer, ik dacht toen dat we alles wel gehad hadden.
Enerzijds is dat ook zo maar anderzijds blijft er zoveel gebeuren.
Met mezelf, met de mensen om me heen. Met mijn hele leven!
Een leven dat zo mooi en vol is dat ik me geen raad weet van geluk.
Maar helaas zijn er ook lastige dingen.
Mijn lijf lijkt er niet beter op te worden mede door alles wat er gebeurt .
Het is simpel, ik heb maar één potje energie en als dat naar mijn hoofd en mijn hart gaat, gaat het niet naar mijn lijf. En dat heeft gevolgen.
Zo merkte ik dat het douchen steeds lastiger werd. Ik vind douchen heerlijk maar de laatste maanden was ik binnen twee minuten klaar – waarom? Opeens wist ik het, het staan brak me op.
Dat was gelukkig makkelijk te verhelpen want ik had nog een los douchezitje van mijn heupoperaties.
En ja, dat bleek de oplossing!
Maar zo’n zitje neemt best veel plaats in een douchecabine in en omdat er in mijn badkamer toch een muur gerenoveerd moest worden was dit het moment voor een vast opklapbaar douchezitje.
Helaas kostte dat project al met al een week want de douchecabine weg, een nieuw stuk muur metselen, drogen, isolatie en plaat ertegen aan, drogen, tegelen, drogen, voegen, drogen, douchecabine weer terug, kitten en ja hoor, drogen!
Al met al een week niet douchen, een huis vol stof en kou want altijd de buitendeur open maar óók een nieuw verhoogd stoepje voor de voordeur zodat ik makkelijker met een tas vol boodschappen naar binnen kan.
En leve mijn Poetsparel die, zodra het klaar was alles voor me opzij zette en kwam schoonmaken zodat ik eindelijk weer kon douchen!
Ik heb de hele winter hard geoefend op de hometrainer en in het zwembad. Daarnaast deed ik nog andere oefeningen, allemaal gericht op het stabiliseren van mijn knieën om te kunnen blijven lopen en om vooral weer te kunnen fietsen. Fysio Hieke en ik waren er allebei van overtuigd dat dit weer zou moeten kunnen lukken. Dus na een grote beurt voor de fiets zou het gebeuren!
Helaas, er was geen sprake van.
Het lukte niet bijna niet, het lukte gewoon helemaal niet.
Het lukte van geen kanten.
Ik mis de kracht en het evenwicht om op te stappen.
Een grote teleurstelling, ik had me zo verheugd om weer naar mijn bankje-aan-de-vaart te fietsen, de wind door mijn haar te voelen, vrijheid te proeven. Deze zomer gaat het er nog niet van komen al heb ik er nu nog twee oefeningen bij en gelooft Hieke er nog steeds in…
Natuurlijk mag ik helemaal niet mopperen want ook zonder fiets ben ik iedere dag buiten en geniet ik ongelooflijk van mijn tuin. Mijn tuin met een echte boomgaard! Het was heel spannend hoe de fruitbomen de winter zouden doorkomen maar ze hebben het alle zes gered.
En ze hebben ook alle zes gebloeid! De amandel was de eerste, knalroze tegen strakblauwe lucht en daarna kwamen de kersen en de appels!
De tuin is een feest van herkenning, er zijn oude bekenden die het opeens enorm naar hun zin hebben, het zevenblad is bijna onder controle dankzij de geranium macrorrhizum (tot verbazing van de tuinmannen die er eerst niet aan wilden), mijn Chinese kleindochter leert de namen van alle bloemen en is heel trots dat ze nu ‘lievevrouwenbedstro’, ‘vogelmelk’ en ‘vergeetmenietje’ kan zeggen (!) en ik kon het niet laten om langs de weg nieuwe plantjes te kopen!
Gelukkig heb ik mijn geweldige tuinmannen die iedere twee weken komen maaien en soms extra tijd plannen om ook andere dingen te doen. Want het groeit en het groeit en het groeit! Maar ik zie ook steeds beter de winst die we gemaakt hebben door het echt rigoureus aan te pakken. Dat begint zich nu uit te betalen. Er is nergens meer zwarte grond maar ook nauwelijks meer onkruid!
Hoe bijzonder is het dat ik de afgelopen bewogen maanden niet alleen een broer en twee zussen heb gekregen maar ook drie Chinese kleinkinderen. Ik ervaar het nog steeds als een groot wonder waardoor mijn leven totaal veranderd is.
Natuurlijk zijn het twee verschillende grootheden. Mijn broer en zusjes voelen als eigen, hoe wonderlijk dat ook is. Alles gaat vanzelf en is vertrouwd.
Hoe dat kan? Ik heb geen idee…
Mijn oudste zusje en haar man waren hier op een heerlijk zonnige dag. Er werd een nieuwe tuinbank in elkaar gezet en we genoten van de zon en elkaar. Mijn jongste zusje logeerde hier al twee keer, we gingen samen naar de sauna en ze hielp me ongelooflijk in de tuin! En mijn broer stuurt zo nu en dan een appje want hij is onderweg. Zijn laatste bericht kwam uit Rome waar hij voor het Colosseum stond!
Met de Chinese meisjes is het totaal anders want we hebben niets gemeenschappelijks!
Alles is anders, hun taal, hun cultuur, hun geschiedenis, hun situatie. En terwijl ik twee jaar geleden begon om met Mengjie, toen zes jaar, een uurtje per week te lezen heb ik er nu ook twee pubers van 15 en 16 bij. Hun moeder woont weer in China, hun vader spreekt geen woord Nederlands en leert dat ook niet meer. Hij is erg betrokken maar werkt lange dagen waardoor de meisjes veel zelf moeten doen.
Ze zijn in januari van dit jaar naar klas een en twee van het vmbo gegaan maar dat gaat niet zonder problemen. Dus ben ik inmiddels vaste bezoeker van hun ouderavonden (mét vader en mét een tolk), spreek ik bijna wekelijks hun mentoren en help ik met hun huiswerk. Mens&Maatschappij, Mens&Techniek, geschiedenis – alles loopt vast op hun problemen met het Nederlands.
Als ze de woorden eenmaal begrijpen is er niets meer aan de hand want ze zijn ongelooflijk slim en leren razend snel maar het valt niet mee.
Om maar niet te spreken over hun en onze cultuur want waarom hangen de vlaggen op 5 mei uit en zijn we op 4 mei om 20.00 uur twee minuten stil? Ze weten niets van de tweede wereldoorlog, van de jodenvervolging, Auschwitz en onderduikers hebben ze nog nooit gehoord maar ze weten wel alles van de Chinese oorlogen…
Een praktisch punt is dat ze moeten leren zwemmen. Vader kan zwemmen, de meisjes niet.
Vader vroeg me toen waar hij de diploma’s kon kopen, om maar een cultuurverschil aan te geven.
Ik bedacht me net op tijd dat de jongste in september mee kon met de zwemles hier in het dorp.
Best een angstige stap voor haar want “als ik het niet begrijp?”
Maar gelukkig ging alles goed en haalde ze een week geleden haar A-diploma! In het grote koude zwembad in Wolvega, een half uur rijden. En om dat te kunnen moesten we daar drie keer oefenen en proefzwemmen! Wat heb ik inmiddels een bewondering voor al die ouders met jonge kinderen…
Het diploma zwemmen was spannend! Alle kinderen hadden wit weggetrokken smoeltjes maar toen de muziek door het bad schalde en ze allemaal hun eerste diploma kregen was iedereen trots en blij!
Voor ons reden om na afloop een feestje te vieren.
Ik zou voor taart zorgen had ik ze gezegd en wat was het verrassend dat zij met een hele kip aankwamen! Wéér zo’n cultuurverschil. Hij werd keurig in hapklare brokken verdeeld, ik kreeg het lekkerste stukje en binnen tien minuten was alles op!
Al met al is het hard werken voor ons allemaal maar wat is het mooi om te zien hoeveel vertrouwen ze in me hebben, hoe ze me met alles willen helpen en hoe vaak ze lekker eten komen brengen!
Meestal is het veel te veel maar sinds we de loempia hebben ontdekt gaat dat een stuk beter.
En pappa maakt hem hoogstpersoonlijk zelf voor me, beter kan het niet.
Het is een voorrecht om een tijdje met deze zeer getalenteerde meisjes op te mogen lopen,
van ze te mogen leren,
mooie gesprekken met ze te mogen hebben,
met ze te lachen
en van ze te mogen genieten.
En zelfs een moederdagcadeautje van de jongste te krijgen…
Wow Liesbeth, petje af voor jou!
Dat flikt jij toch maar mooi allemaal, en wat is je tuin prachtig, geniet maar goed van je rustige uurtjes in je mooie tuin.
Ik geniet van je verhaal. Bewondering voor je dat je met al je beperkingen dit toch maar doet. Wat boffen de meisjes met jouw ondersteuning.
Schitterende foto’s weer en wat is je tuin prachtig geworden.
Wel ongelooflijk balen van dat lijf dat niet mee wil werken. Dat is toch wel om van te gaan gillen.
Gelukkig heb je ook al dat moois in je leven en ik wens je toe dat je daar nog heel lang van kunt genieten.