Eindelijk naar buiten en een afscheidsfeest
5

Eindelijk naar buiten en een afscheidsfeest

De afgelopen maand is weer voorbij gevlogen want er blijft steeds maar veel gebeuren.
Dat kan ook niet anders met een spiksplinternieuwe familie erbij.
En met een poesje dat eindelijk naar buiten mocht!

Ik hou mijn P’s zo mogelijk een half jaar binnen voor ze naar de grote gevaarlijke buitenwereld mogen.
Meestal kan dat wel want vaak komen ze rond september en hebben ze de winter om zich helemaal thuis te gaan voelen in mijn kabouterhuisje. Ze talen er dan ook niet naar om naar buiten te gaan want binnen brandt de kachel. En ze weten natuurlijk niet wat ze missen!

Nu is het Prinsje een geval apart. Door het gedoe met zijn pootje en de intensieve verzorging is hij inmiddels ongelooflijk aan mij gehecht. En ik aan hem. Het loslaten, wat toch al niet mijn sterkste kant is, was dan ook nóg moeilijker en ik stelde het steeds maar uit. Maar Pommel was er echt aan toe, hij ontwikkelde een ongebreidelde energie en niets in huis was meer veilig voor hem. Er sneuvelde van alles en er moesten zelfs boekenplanken worden dichtgetimmerd dus ik kon er niet meer onderuit.

En omdat met de zomertijd zich ook prachtige dagen aandienden werd het Pommel-Day!
Dus de houten schuif ging voor het luikje weg en de vrijheid lonkte hem tegemoet…
Maar dat ging zo maar niet, hij wilde absoluut niet door het luikje! Zelfs niet toen Pepijn het voordeed.
Ik heb hem er dus tegen wil en dank doorheen moeten duwen!

 

Eenmaal buiten ging hij heel voorzichtig op verkenning. Gelukkig maar want ik had al gedroomd dat ik hem als een stip aan de horizon zou zien verdwijnen – in huis was hij nergens bang voor en buitengewoon onbesuisd. Maar buiten gedroeg hij zich heel rustig, ging steeds een stukje verder en werd op de voet gevolgd door grote broer Pepijn die hem geen seconde uit het oog liet.

Wat genoot dat poesje en wat was het prachtig om te zien.
Ieder windvlaagje, takje, blaadje, iedere hommel, elk vogeltje – alles was even nieuw en spannend. Ik zat het allemaal rustig aan te zien en wat was het mooi dat hij iedere tien minuten me even een likje op mijn neus kwam geven! Dat gaf zowel hem als mij vertrouwen.

 

Wat ben ik blij dat het zo goed is gegaan, ik geloof dat het met geen enkele poes zo makkelijk was. Hij loopt in en uit of hij nooit anders heeft gedaan, blijft echt in de buurt terwijl hij alle kanten op kan, heeft de buren al voor zich gewonnen en was zelfs niet bang voor de tuinmannen! Terwijl die toch heel hard bezig waren en soms veel lawaai maakten.

Er is gesnoeid, gewied, opgeruimd, een frambozenrek gemaakt, gras gemaaid en als grootste klus de vijver opgeschoond. Ik was héél bang dat de vijver lek was en de waterlelie die er al meer dan twintig jaar groeide was veel te groot en moest er uit. Maar wat was dat een klus! Een loodzware klomp modder van bijna een vierkante meter, wat was ik blij dat het lukte.
Toen de slang er in en niks lek, het waterpeil is al vijf dagen niet gezakt!

Wat is het heerlijk dat de tuin klaar is voor een nieuwe lente en een nieuwe zomer, er bloeit al van alles en nu het zo lekker opgeruimd is kan ik het zelf veel beter bijhouden.

 

Maar er gebeurde nog meer.
Mijn ‘nieuwe’ broer nam afscheid van zijn werk en dat ging niet zo maar. Hij was gezagvoerder bij de KLM en dat is best een bijzondere baan. Toen hij er over vertelde was ik onder de indruk van zijn gedrevenheid. Hij vertelde dat hij zich iedere keer als hij weer een vlucht ging maken, zich weer besefte hoe bijzonder dat was en wat een verantwoordelijkheid dat met zich meebracht. En hij benadrukte ook dat hij het niet alleen deed maar dat het hele team belangrijk was.

Direct na zijn laatste vlucht was er een afscheidsfeest waar naast vrienden en collega’s ook zijn (en dus mijn familie, het blijft nog een beetje wennen) voor was uitgenodigd. Best spannend, want ik hou niet van grote gezelschappen en al helemaal niet als ik er bijna niemand ken. Toch heb ik geen seconde getwijfeld of ik er heen zou gaan en gelukkig maar want het was heel bijzonder.

We kennen elkaar nog maar zo kort en wat was het mooi met veel van zijn vrienden en collega’s te praten. Om ze te horen vertellen wat een geweldige collega hij is. Een collega die alle bemanningsleden even belangrijk vindt en die altijd benadrukt dat je het samen doet. En hoe ze hem zullen missen. Door hun verhalen heb ik hem weer wat beter leren kennen!

Maar er was nog een reden waarom ik het als heel bijzonder heb ervaren. Tot mijn stomme verbazing wist bijna iedereen wie ik was! Mijn broer en zussen hebben ons bijzondere verhaal gedeeld met hun vrienden en na de toespraak waarin de ‘pensionaris’ niet alleen over zijn werk maar ook over zijn familie sprak, kwamen er heel veel mensen naast me zitten met de woorden ‘we willen nu wel eens zien welk gezicht er bij die nieuwe zus hoort!’ Een hartverwarmende maar ook wonderlijke ervaring want weer waren er géén geheimen meer, iets wat voor mij nog steeds moeilijk te geloven is maar waar ik zielsgelukkig mee ben.

Het afscheidsfeest was niet alleen een afscheid maar ook het begin. Het begin van een lange reis die hij over een week gaat ondernemen.
Alleen. Op de motor. Zoveel mogelijk off-road. Naar Tokio en Jakarta…
Zo heb je een broer, zo is hij weer vertrokken!
Maar gelukkig heb ik nog twee zussen én zijn er social media, zijn er Skype en WhatsApp en wordt het contact zeker niet minder, maar toch…

 

 

En morgen?

 

Morgen wordt het prachtig weer en ga ik van mijn tuin genieten.
Met een boek.
En met drie P’s, of het nooit anders is geweest.

En ik ga net zo genieten als het Prinsje!

 

Delen is fijn:

5 Reacties

  1. Wat een Mooi geschreven verhaal! En wat een liefdevolle ervaring heb jij gehad. Fijn in deze och wel wat “harde” wereld! Het kan dus nog…. Geniet en blijf vooral schrijven

  2. Het ontroert me hoe je over je lieve P’s schrijft en je hervonden familie. En ook hoe de mensen om je heen hierop reageren. Dat is een wereld waarin het leven de moeite waard wordt. Hartverwarmend.

  3. Liesbeth nu lees ik je al een tijd en het lijkt wel een sprookje, “Er was eens, en ze leefden nog lang en gelukkig”.
    Ik hoop toch zo dat jij en je familie nog héél lang van elkaar mogen genieten!
    Geniet maar goed, ook met de Pas
    Henny

Geef een reactie

[postlist id="513"]