Zeven maanden niet geblogd

Waar moet ik beginnen na zeven maanden niet te hebben geblogd?
Bij corona dat bijna weg leek maar weer steeds vaker opvlamt?
Bij het gevoel totaal stil te staan en steeds minder te kunnen?
Bij het niet meer op kunnen brengen om op de #3wielbike of de hometrainer te stappen?

Of bij al die mooie dingen van de afgelopen zeven maanden?
Bij Oudste die Nederlander werd en zonder enige hapering en ondanks haar dyslexie vlekkeloos de hele plechtige verklaring uit haar hoofd aflegde?
Bij Middelste die cum laude en als beste van de 100 examenleerlingen haar vmbo examen haalde en Life Science gaat studeren?
Bij Jongste die zo lekker begint te puberen en die een havo/vwo advies kreeg?

Of bij alle feesten die we ondanks en na corona vierden?
Zoals alle verjaardagen,
het kennismaken van de meiden met mijn broer en zusjes
en met mijn allerbeste vrienden die ook mijn gemachtigden zijn.

Of bij #hetLandgoed waarin en waarop ik zo hard heb gewerkt?
Mijn tuin die me zo ongelooflijk dierbaar is,
die me altijd weer door moeilijke tijden heen helpt
en waar de kabouter eindelijk zijn vrouwtje terug kreeg.

Waar ik intens geniet van de seizoenen, van mijn bomen, heesters en bloemen,
van de kikkertjes in de vijver en de sloot die zo oorverdovend kwaakten
van de bijen en de vlinders die zoemen, van de kleuren, de wind en de zon!

Het lijkt onmogelijk zeven maanden niet geblogd te hebben terwijl er zoveel gebeurde.
Zoveel om te delen maar toch niet te kunnen delen,
zoveel om over te schrijven maar toch niet te kunnen schrijven.

En nu is de zomervakantie begonnen, vieren we over een paar dagen de 12e verjaardag van Jongste.
Met een prachtige taart van Oudste,
en natuurlijk met kip, pizza en watermeloen want geen feest zonder kip heb ik geleerd.
En dan vertrekken ze voor een paar dagen met ’n drieën naar Ameland,
een lang gekoesterde wens van ze die ze nu helemaal zelf in vervulling laten gaan, zo verdiend!

We rommelen langzaam richting augustus.
Augustus waarin ik tóch weer naar Zweden hoop te gaan.
Net als vorig jaar via Møn, naar mijn vaste B&B op Tiendegaarden
En dan naar Tjörn, zou het me net zoveel brengen als bij #mijnmoment2021?

Het gaat allemaal niet vanzelf, er gebeurt veel in mijn leven.
Dat leven dat net een ui is waar iedere keer weer een schilletje vanaf wordt gepeuterd.
Dat peuteren is soms pijnlijk, dat wat er tevoorschijn komt zo mogelijk nog pijnlijker.
Het is hard werken, hard werken om alles te behappen en dat komt bepaald niet ten goede aan mijn lijf.

Maar wat is er veel om van te genieten!
Van die prachtige meiden die het zo goed doen,
van die tuin die de kern van deze zomer én van mijn bestaan vormt,
van het dankzij vrienden eindelijk weer genieten in een museum,
van de P’s die altijd om me heen zijn, mijn huisgenoten en mijn maatjes!

Bloggen is goed, het geeft ruimte in mijn hoofd
en het geeft structuur aan mijn ingewikkelde verleden.
Alles is bijna terug te vinden, reuze handig maar ook heel verrassend soms.

Dus ik pak de draad weer op.
Ondanks deze moeilijke zeven maanden.
Dankzij deze prachtige zeven maanden!