Het was een rollercoaster!

Een rollercoaster, dat waren de eerste maanden na het artikel in de Volkskrant.
Zoveel reacties!
Via Twitter, Facebook, WhatsApp, via mijn mail en via de mail van de krant.
Een rollercoaster aan alleen maar aardige, lieve reacties.
En vragen, veel vragen, zowel van totaal onbekenden als vanuit mijn eigen kring.

Hoewel ik dat niet had verwacht heeft het hele proces toch veel met me gedaan.
Het beantwoorden, het erover praten, het weerzien met dierbare, uit het oog verloren mensen!
Nieuwe ‘voor-even’ contacten, oude contacten die weer ‘voor-lang’ werden of bleken te zijn.
Mensen van vroeger die allemaal zeiden ‘we wisten het niet’ en dat was natuurlijk zo. Zij niet.
Maar het vrat energie, of ik wilde of niet.

Daarbij kwam dat ik heel veel last had van de eindeloze natte kille lange winter waarmee dit jaar begon. Ik kon nauwelijks naar buiten want te nat, de tuin stond ruim 3 maanden met tussenpozen blank (water tot aan mijn enkels!) dus even lekker in het zonnetje zitten was er niet bij. En de plannen voor de aanpak van de grote border, waar ik toch al zo tegenop zag, moesten eindeloos uitgesteld!

Gelukkig had ik al in de winter met tuinman Willem besproken wat ik met de border wilde.
Ik kan mijn voeten niet meer optillen en dus niet in een border met vaste planten stappen om te wieden, met alle gevolgen van dien: een border vol onkruid waar ik me vreselijk aan erger.

Dus er moesten paadjes komen zodat ik zelf weer overal bij kan.
Een ‘stratenplan’ dat vast heel lelijk zou worden.
Toen tuinman Willem opperde die paadjes dan maar direct op rollatorbreedte te maken viel dat dan ook behoorlijk verkeerd.
Geen goede opmerking op dat moment!

Twee jaar vocht ik tegen het gevoel dat ik de border steeds lelijker begon te vinden en toen ik eindelijk had besloten dat het anders moest zou dat direct in het voorjaar gebeuren, voordat de vaste planten te groot waren. Helaas, toen stond de tuin blank dus het moest ruim twee maanden worden uitgesteld.

Dat alles maakte dat ik al mijn energie in moest zetten om mezelf uit een depressie te trekken.
Slechte nachten want veel pijn, dus slechte dagen en niet naar buiten.
Paadjes door mijn dierbare border doordat mijn lijf slechter wordt.
En zelfs schrijven, dat mij altijd zo helpt en weer ruimte geeft, wilde niet meer.
Ik had het kunnen zien aankomen maar deed dat niet dus het overviel me.
En dat viel niet mee.

Gelukkig bleek het half mei eindelijk droog genoeg te zijn.
De tuinmannen kwamen met aanhangers vol zand, grint en klinkertjes maar eerst moesten de contouren worden gemaakt.
Daar had ik héél goed over nagedacht.
En daarvoor moesten er onontkoombaar planten weg.
Na een half uur zei Willem “kun jij niet beter naar binnen gaan?’ en daar had hij gelijk in…

Er ging zo vreselijk veel uit en het was aanvankelijk zo kaal dat ik niet begreep waar ik aan begonnen was. Er waren ook stukken zwarte grond voor de nieuwe plantjes die ik had besteld bij De Cruydhoeck die mijn beste vriendin M erin zou komen zetten en die voor me klaar stonden.

Dat hielp. We hadden een heerlijk weekend in de zon.
M is net een diesel. Ze begint, gaat rustig haar gang en laat zich niet gek maken door mij, mijn geklets en mijn onrust. We bedachten en bekeken samen waar alles moest komen en aan het eind van het weekend stond alles er in!

En nu is het oktober.
De paadjes zijn nauwelijks meer te zien…
Toch werken ze ontzettend goed.
Ik kan weer overal bij, heb vrijwel dagelijks gewied want er was heel veel achterstallig onderhoud en nu is de enorme border die inmiddels uit taartpunten bestaat vrijwel onkruidvrij.
Wat geniet ik toch van het weer kunnen rommelen op ‘het Landgoed’ wat nu zoveel beter lukt.

Het is een gouden ingreep gebleken!
Ik heb mijn tuin terug, erger me niet meer aan dingen waar ik niet bij kan en die wel woekeren, de border is nog steeds prachtig en heeft de hele zomer gebloeid!

Geloof dat de P’s nog blijer waren – zij verstoppen zich tussen de planten om onverwacht over de paadjes te racen waardoor ze me soms bijna omver rennen en Pommel gaat graag vlak voor me op de klinkertjes op zijn rug liggen.

Tot zo ver deel één van de rollercoaster.
De eerste stap is er, ik heb eindelijk weer een blog geschreven.
Wat zou het leuk zijn als er na al die tijd nog wat trouwe lezers zijn…

Ik probeer mijn leven te beteren en weer te schrijven, zowel hier als privé.
Het begin is er en dat is goed nu de herfst is begonnen en ik steeds minder buiten kom.
Het is ’s nachts opeens ijskoud, vannacht was het maar 5 graden dus het is zoeken naar de juiste verwarming. Dat wordt misschien wel het volgende blog.

Toch heb ik gisteren heerlijk gefietst,
op de 3wielbike in de zon
onder een strakblauwe lucht!