Covid19 – op Møn en eindelijk weer de zee!

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.8 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven zeer heeft beïnvloed.
Maar dankzij mijn Pfizerprikken ben ik nu op Møn en eindelijk weer bij de zee!

Het had heel wat voeten in de aarde voor ik gepakt en gezakt in de auto kon stappen. Maar wat was het fijn dat Kathleen al een dag van te voren arriveerde waardoor het allemaal veel makkelijker ging. Ze genoot al direct van het Landgoed in de zon en de P’s waren snel gewend. Of dat voor het Prinsje ook geldt weet ik niet, ben bang dat hij er wat langer over doet. Maar beter kunnen ze het niet krijgen dus ik maak me nergens zorgen over.

Het was al met al een heftige heenreis.
Het weer varieerde van stralende zon via motregen tot storm en stortbuien met zelfs hagel erin.
Maar geen enkele file in Duitsland! Wel lastig rijden omdat de nieuwe Duitse wegen geen ZOAB hebben waardoor het zicht soms wel erg slecht was.

Toch was het een heel eind na bijna twee jaar alleen korte stukjes gereden te hebben! Ik was blij dat ik in Puttgarden op de ferry kon om even bij te komen en koffie te drinken. Kreeg vanwege mijn I-kaart direct een oranje A4 met een rolstoel erop en werd netjes naast de lift gezet. Helaas, toen ik die wilde nemen bleek hij out of order te zijn…

Dat betekende in de auto blijven zitten, en geen koffie! Door de harde wind dwars op het schip ontstonden er flinke golven waardoor het ene na het andere autoalarm begon te loeien. Niet echt een rustige overtocht dus.

Eenmaal in Denemarken werd het weer steeds maar slechter. Enorme stortbuien en rukwinden terwijl ik al best moe was. Dus het was goed de brug naar Møn te zien en aan de overkant als vanouds direct even te stoppen.
Ik was zó blij dat ik er eindelijk weer was, dat ik de zee weer zag, dat het gelukt was dat de tranen over mijn gezicht liepen!

En eenmaal op Møn was alles weer bekend en reed ik om 18.30 uur het erf van Tiengaarden op waar mijn appartementje op me wachtte. Ondanks de op zich prima verlopen reis was het alles bij elkaar een slijtageslag voor mijn lijf. Ik was zelfs te moe om iets te eten of te drinken al bewees na een uurtje de meegebrachte Nespresso zijn diensten, wat is dat toch prettig!

Tiendegaarden en mijn uitzicht waren nog precies zoals drie jaar geleden, al stond toen de majestueuze kastanje in bloei en begint hij nu al bruine bladeren te krijgen. Ook de witte poes was er nog, deze keer zonder kittens. En wat is het er toch prachtig!

Uiteindelijk ben ik met vereende krachten en veel pillen naar bed gegaan waar ik totaal knock-out 9 uur lang heb geslapen! Had geen idee waar ik was toen ik de volgende morgen wakker werd. Alles deed nog steeds pijn, het stormde ook nog steeds en het was bewolkt dus ik heb het heel rustig aan gedaan.

Ontbeten met het lekkere verse Deense brood en allemaal andere lekkere dingen, beetje gelezen, beetje gerommeld, beetje van alles en nog wat.
Het was een forse aanslag, die reis. Maar wat is het het waard!

Want vandaag ging het al veel beter en waren er stukjes blauw te zien.
Dus redelijk op tijd ontbeten (zou ik mijn ritme dan toch gaan hervinden, een van de opdrachten voor deze vakantie) en in de auto naar de zee! Eerst even naar Klintholm Havn waar je goed kan zien hoe de wind staat want het stormde nog steeds.

Ik besloot naar het strandje te gaan vlakbij Møn’s Klint waar de zee over de stenen aan komt rollen en wat bleek dat een goede keus! De lucht brak open, het werd steeds blauwer en ik had het hele strandje voor me alleen op een enkele zwemmer en stenenzoeker na.

Natuurlijk, de stenen zijn volstrekt ontoegankelijk voor iemand die zo wankel staat en een kruk is daar ook niet echt helpend maar ik kon mijn stoeltje heel dicht bij het paadje van de auto naar het strand zetten – deze uitdaging is in ieder geval geslaagd!

En wat heb ik genoten.
Genoten van het geluid van de golven.
Genoten van de geur van de zee.
Genoten van het heldere licht.
Genoten van het gevoel van ruimte, van weer adem te kunnen halen.

Wat hou ik toch van de zee…