3

Het Nieuws

Tot voorkort had ik al ruim dertig jaar een abonnement op de krant. En heel lang een abonnement op twee kranten. Op de Leeuwarder Courant, onmisbaar als je in Friesland woont en werkt en bovendien een prettige krant met een van oudsher socialistische inslag. Daarnaast De Volkskrant

Lees meer...
0

“I have a dream”

Vandaag, 28 augustus 2013, is het precies 50 jaar geleden dat Martin Luther King zijn beroemde toespraak hield in Washinton bij het Lincoln Memorial. Een toespraak die de wereld zou veranderen.
Ik was toen twaalf jaar en zat naar de tv te kijken bij mijn oma die bij ons in huis woonde én een tv had. Het was nog zwart-wit televisie, hoe symbolisch kan het zijn.
Ik kan bijna niet geloven dat dit 50 jaar geleden is, het staat nog op mijn netvlies gegrift. Jarenlang kende ik het laatste deel van die toespraak helemaal uit mijn hoofd.

Wat wonderlijk om me te realiseren dat nog maar 50 jaar geleden de scheiding tussen wit en zwart zo groot was. Dat zwarte mensen niet voor in de bus mochten zitten, dat ze wel voor de kinderen van hun baas mochten zorgen maar daar nauwelijks voor betaald kregen, dat zwarte kinderen niet naar witte scholen mochten, dat zwarte mensen in getto’s woonden.
En dat de omslag kwam toen zwarte vrouwen besloten dat ze wél voor in de bus wilden zitten en dus voorin instapten met alle gevolgen vandien. Dat een dertienjarig zwart meisje via een rechtzaak afdwong dat ze naar de school van haar keuze mocht en dat dit alleen onder politiebegeleiding mogelijk was. En dit zijn nog maar twee voorbeelden. Ook daar keek ik vol ontzag naar op de tv, nauwelijks de impact van wat ik zag begrijpend. En wat was het een schok dat Marten Luther King in 1968 werd vermoord.

Wat wonderlijk dat in 1964 Nelson Mandela werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf, we wisten toch al hoe het zat? Dat die gevangenisstraf moest duren tot 1990 en dat er een uiterst bloedige apartheidsstrijd moest plaatsvinden voor de apartheid officieel werd opgeheven.

Wat wonderlijk dat er nog steeds op grote schaal wordt gediscrimineerd op huidskleur, op sekse en seksuele voorkeur, op geloofs- en op politieke overtuiging, op welke taal je spreekt, op in welke auto je rijdt, op welke school je zit, op wat voor kleren je draagt, of je van zoet of van zout houdt, of …. vul zelf maar in.

Wat zijn we opgeschoten sinds die indrukwekkende redevoering in 1963?
Is de wereld veranderd zoals we toen dachten?
Ja, Amerika heeft een zwarte president maar er wordt nog steeds op grote schaal gediscrimineerd.
We zouden allemaal nog eens heel goed naar die toespraak moeten kijken en vooral luisteren. Ik deed dat net en kreeg weer kippenvel.
Luister en kijk. En lees zijn verhaal.
Als we dat allemaal doen wordt de wereld er in ieder geval niet slechter van.

Delen is fijn:
1

Pareltjes

Sinds ik alleen (en daar bedoel ik mee zonder gezelschap) met vakantie ga heb ik gemerkt dat het leggen van contacten zoveel makkelijker gaat dan wanneer je met z'n tweeën of met meer bent. Je bent dan toch vaak wat meer op elkaar gericht. En hoewel mijn vreemde talen op een zeer

Lees meer...
0

#35dagen dag 26

Vandaag kwam het weer aan op echt creatief kijken. En net zo als ik probeer iedere dag een blog te schrijven over de 'opdracht van de dag' probeer ik ook de foto zoveel mogelijk in mijn directe omgeving te maken. Op dit moment is dat in mijn eigen huis en tuin, vorige week was dat

Lees meer...
4

#35dagen dag 24

Een blog over groenten! Degenen die mij goed kennen weten dat daar niet mijn liefde ligt. Natuurlijk hou ik wel van sommige groenten maar van een heleboel ook niet. Absoluut niet! Dat geldt voor alle koolsoorten (en broccoli is ook kool) en dat geldt voor bijna alle slasoorten. Dat

Lees meer...
0

#35dagen dag 23

In deze #35dagen serie schreef ik al over de fundering van mijn kabouterhuisje. En vooral over het opeens ontbreken van die fundering met alle gevolgen van dien.Bij de foto opdracht van vandaag schoot me iets vergelijkbaars door mijn hoofd.Toen ik mijn huisje (gebouwd rond 1880) ruim

Lees meer...
1

# 50books vraag 21: Van welk boek heb je spijt dat je het ooit kocht?

Jaren had ik er naar uitgekeken, het nieuwe boek van Donna Tartt.
De mysterieuze jonge schrijfster die met haar eerste boek ‘De Verborgen Geschiedenis’ historie maakte.
Ze kwam uit het niets en bleek tien jaar aan haar boek gewerkt te hebben. En dat was te merken, ze had zich er niet met een Jantje van Leiden afgemaakt.
Ik vond het een schitterend boek: spannend, nieuw, psychologisch zeer doordacht, mooie schrijfstijl, mooie zinnen. Heb het in één adem uitgelezen.

Bij de hype die er na dit boek ontstond gaf Donna zo nu en dan een interview. Niet vaak, ze bleef mysterieus. Wel gaf ze aan dat er zeker een tweede boek ging komen en dat dat minstens even veel tijd zou gaan vragen als De verborgen Geschiedenis. En hoewel ik dat jammer vond kon ik er wel mee leven. Het tweede boek zou natuurlijk nog beter worden dan het eerste en dat was het wachten wel waard.

Ongeveer tien jaar later kwam de eerste aankondiging: het nieuwe boek was bijna klaar. De publiciteitscampagne begon te draaien. Een mooie campagne die enerzijds de nog steeds mysterieuze schrijfster beschermde en afdekte en die anderzijds zeer gedoseerd nieuws over het nieuwe boek naar buiten bracht. In mijn gevoel heeft die campagne misschien wel een jaar geduurd, maar dat klopt vast niet. En eindelijk was het zo ver, maakten de boekwinkels zich op voor heel veel klanten en op het moment suprême lagen er grote stapels in de winkels.
Grote stapels van dat prachtige grote dikke ingebonden boek dat ‘De kleine Vriend’ heette. Natuurlijk kocht ik het nog dezelfde dag.

Voelde ik een teleurstelling aan komen, wilde ik me juist nog even verheugen of had ik gewoon geen tijd? In ieder geval liet ik het nog even liggen.
In het zicht, zodat ik er iedere dag even naar kon kijken en aan kon voelen.
Tot het magische moment aanbrak en ik eindelijk aan dit lang verwachtte boek mocht beginnen.
Wat een teleurstelling.
Het boeide niet, het ‘had’ niets, het was saai. Kortom, er was geen doorkomen aan.
En wat me zelden gebeurt, ik heb het niet uitgelezen. Kon het niet opbrengen om me door het  dikke boek heen te worstelen, het ging gewoon niet.

Wat een desillusie, misschien ook voor de schrijfster zelf.
En wat jammer dat ik dit boek ooit heb gekocht!

Delen is fijn:
0

#Kenuwklassieken: Vorstlied

Annie M.G. Schmidt had een voorziende geest.
Voor degenen die hun klassieken graag willen opfrissen hier haar voorspelling die inmiddels bewaarheid lijkt te worden.

Somber vorstlied

Nu zal het wel nooit meer dooien,
daar stel ik me maar op in.
De melkboer zei het vanmorgen ook:
dit is nog maar het begin.
We zullen ons nimmer meer wassen
vanwege de strenge vorst,
we zullen vervuilen van top tot teen
en krijgen een soort van korst.
En dacht u dat het veranderen zou?
Wel nee mevrouw. O nee mevrouw,
denkt u maar niet dat het ooit nog eens dooit.
Nooit en nooit en nooit.
 (-)
We zullen te zamen bevriezen
en over een duizend jaar
dan graven ze onze gebeentes op,
dan zeggen ze tegen elkaar:
het schijnt dat er een bevolking
in deze streken was
die een vrij hoge beschaving had.
Ze stookten hun kachels met gas,
maar de druk werd al lager en lager
en toen zijn ze doodgegaan.
Dat zeggen ze dan over duizend jaar,
maar wat hebben wij daaraan?
Wij weten alleen dat het nimmer meer dooit.
Nooit en nooit en nooit.

Op naar de Paasdagen met bevroren eieren!

Delen is fijn:
8

Belasting

Ik heb absoluut niets met cijfers. Sterker nog, iedere keer dat ik hetzelfde sommetje maak komt er iets anders uit. Zelfs met een rekenmachine. Cijfers hebben dus ook niks met mij.
Het invullen van mijn belastingformulier was dan ook altijd verschrikkelijk.
Als zelfstandige vrouw vond ik dat ik het zelf moest kunnen, ondanks dat cijfertrauma en ondanks de hulp die ik aangeboden kreeg. En iedere keer was het weer een langdurige en uiterst vervelende procedure. Dat werd nog versterkt omdat ik door de zenuwen voortdurend alles kwijt was: jaaropgave, bankoverzichten, WOZ waarde etc.

Toen kwam 2012 en bleek het grootste deel van mijn inmiddels digitale aangifteformulier al ingevuld te zijn, wat een zegen, wat een tijdswinst en vooral wat een plezier!
Binnen 20 minuten was alles klaar en van de jaarlijkse frustratie was geen sprake.
Dus toen ik vorige week de blauwe envelop kreeg met de boodschap dat ik weer gebruik kon maken van een deels ingevuld formulier zag ik alles vol vertrouwen tegemoet.

Vandaag was het zo ver. Ik ging er voor zitten en opende de belastingsite.
Tot mijn verbazing lukte het niet om “aangifte” aan te klikken. Ook kreeg ik allerlei dure hulptelefoonnummers in beeld. En wat raar, in plaats van www.belastingdienst.nl stond er opeens ww2.belastingdienst.nl. En het was ook een gekke site, met foto’s van een vliegtuig, een zwembad, een verliefd paar bij de zee en een groot bed. Wat ik ook deed (opnieuw intypen, alles afsluiten en opnieuw beginnen etc.), niets hielp. Weer frustratie dus!
Uiteindelijk ten einde raad de belastingtelefoon gebeld. Een ontzettend vriendelijke stem leefde met me mee, beaamde dat dit niet de site van de belasting was en vroeg hoe ik het gespeld had. Met het schaamrood op de kaken moest ik constateren dat ik belastingsdienst had ingetypt….
Heb ik nu dan ook al niets meer met letters? Het moet niet erger worden.

En nu heb ik mijn aangifte klaar en verstuurd! Er was nóg meer van te voren ingevuld en het hele proces besloeg amper een kwartier. Ze hebben daar gewoon gelijk: niet leuker maar wel heel veel makkelijker!
Zou het dan volgend jaar toch kunnen, aangifte doen zonder frustratie?

Delen is fijn: