Allemaal weer thuis

We zijn weer thuis!
Al bijna een week na een vlotte terugreis uit Zweden waar ik zes dagen geleden nog in mijn korte broek aan mijn strandje lag. Wat een verschil met Nederland want toen ik thuis kwam was het hier nauwelijks 12 graden! Dus een leeg en kil huis want de poesjes waren nog op hun logeeradres. Op zich wel makkelijk bij het eindeloos heen en weer lopen om de auto leeg te krijgen.

Toen alles min of meer was uitgepakt, de wasmachine draaide en de heerlijke Zweedse aardbeiensaus in de vriezer zat wilde ik de grote gaskachel aanmaken. Helaas, geen waakvlam. Opeens zag ik dat de vonk die nodig was om de waakvlam aan te steken niet in maar achter de kachel vonkte.
De zoveelste keer dat een van de poesjes het thermische draadje had doorgebeten…
Gelukkig was er binnen een half uur een monteur die zich afvroeg hoe dit nu mogelijk was waarop ik maar heb gezegd dat ik dat ook niet wist.

Woensdag werden de poesjes gebracht en wat is het heerlijk dat ze er weer zijn! Ze stormden alle drie naar buiten om direct rechtsomkeerd te komen, zo ongeveer met z’n drieën door het luikje. Want het stortregende en binnen brandde de houtkachel!
  

Toen het na dagen dan toch droog werd kon ik eindelijk naar mijn tuin gaan kijken en wat een verrassing, want in tegenstelling tot ‘voor de grote ingreep’ bloeit er nog steeds van alles.
De oude tuin was echt een voorjaar- en vroege zomer tuin maar mijn nieuwe bloeit van vroeg tot laat!
Ik ben iedere keer weer verbaasd over het resultaat en nog steeds heel erg blij dat ik het zo rigoreus heb aangepakt.

De sloop van de timmerfabriek was flink opgeschoten. Heel veel grote loodsen waren of al helemaal weg of alleen nog maar een skelet. De tuin is nu al aanzienlijk lichter.
Het rode dak staat er tot mijn verbazing nog steeds, nu zal ik ooggetuige kunnen zijn van de sloop van deze prachtige afsluiting van mijn tuin waar ik in 1979 al op viel toen ik voor het eerst het stuk grond op liep wat later mijn tuin zou worden.
Zonder de loodsen er omheen is goed te zien dat het een echte boerenschuur is, laatste overblijfsel van het enorme tuinbouwcomplex wat hier vroeger was.

En nu heb ik al weer twee dagen in de tuin gewerkt, gras gemaaid, gesnoeid, een stampvolle groene container gekregen en lijkt alles weer ‘gewoon’ te zijn.
Zweden en Noorwegen zitten nog in mijn hoofd en het valt niet mee om weer binnen te zijn en te constateren dat het om half negen ’s avonds écht donker is.

Toch zie ik niet meer op tegen de winter zoals ik dat vroeger deed. Want wat is het heerlijk om niet meer te hoeven werken en de vrijheid te hebben om altijd naar buiten te kunnen!
Mijn Nieuwe Leven begint zo langzamerhand steeds minder als nieuw te voelen…

En morgen?
Morgen moet ik vroeg op.
Er gaat weer gezommen worden!