Verdriet om een donkerbruin poesje

Er gebeurde veel de afgelopen tijd.
En de afgelopen weken stonden in het teken van Pientje.
Pientje, mijn bruine Burmeesje van ruim 14 jaar.
Pientje, mijn diabeetje.

Mijn drie Burmezen zijn heel verschillend.
Pepijn tien jaar, is de grootste, de liefste en soms zeg ik ook wel eens de domste.
Pommel, zeven jaar, is klein en stevig, bijna vierkant en zo is zijn karakter ook.
Bovendien heb ik hem door zijn voorgeschiedenis stinkend verwend en dat gaat nooit meer over.
Uiteindelijk werd hij echt ‘een Prinsje-met-een-pootje’.

En Pientje, Pientje was veertien jaar, bescheiden, met hele vaste rituelen maar toch altijd aanwezig.
Ze ontwikkelde zich van een zeer eigenzinnig tot een sociaal poesje dat net als alle Burmezen ’s avonds en ’s nachts het liefst op een hoopje samen met de andere P’s lag te slapen.

Of vlak naast me maar zelden bij mij op schoot want ik zat niet stil genoeg.
Op schoot lag ze het liefst bij bezoek én bij Jongste, of dicht tegen haar aan op de stoel.

 

 

Jongste kwam in 2018, zes jaar, een half jaar in Nederland en nog heel Chinees, op woensdagmiddag een uurtje hier om voorgelezen te worden en spelletjes te doen.

In China woonde ze in een appartement, huisdieren waren er niet en ze kwam nauwelijks buiten. Ze was bang voor alles wat bewoog: voor piepkleine spinnetjes en al helemaal voor P’s!

Maar Pientje was rustig, drong zich nooit op en vormde de brug naar de veiligheid die ze hier uiteindelijk vond.

Later werd ze ook gek op Pepijn en Pommel al bleef ze ontzag houden voor de laatste (en terecht!).
En nu wil ze ze het liefst mee naar huis nemen en zijn ze stapelgek op elkaar.

 

Drie jaar geleden, in een snikhete zomer, werd eerst Pepijn doodziek. Hij lag acht dagen aan het infuus met een galblaas-, lever- en pancreasontsteking waar hij bijna aan dood ging. Maar hij haalde het en kwam weer thuis.
Een paar weken later werd Pientje ziek en werd ook opgenomen. Pancreasontsteking!

Gelukkig werd ze minder ziek maar hield ze er wel diabetes aan over. Voor mij een enorme klap.
Het ging met mij niet goed, had een hele drukke zomer, viel twee keer van vermoeidheid en ik  wist even niet hoe het verder moest.

Maar dierenarts Gerda nam me bij de hand, leerde me omgaan met deze ziekte, het spuiten, de regelmatige controles en ja, de regelmaat. Dat was het moeilijkst: altijd op tijd op want Pientje moest geprikt.
Maar het ging en ze was ongelooflijk makkelijk dus alles wende snel.
We doorstonden darmproblemen, prednison en antibiotica, en iedere keer knapte ze weer op.

En zo rommelden we verder, leerden we omgaan met een hypo (direct dextro en daarna vlees met een lepeltje) en ging het goed. Ze genoot van de houtkachel en het zonnetje buiten, liefst op de vensterbank of in de Binnentuin maar altijd dichtbij.
Toch zag je haar heel langzaam ‘kleiner’ worden

Heel sluipenderwijs begon ze minder te eten, moesten er de hele dag brokjes staan en moest ik echt opletten of ze wel genoeg had gehad. Tijdens de controles bleek ze iedere keer weer een paar gram afgevallen te zijn en langzaam begon ze de kritieke grens te bereiken – maar ze genoot nog zo van alles!

 

Tot de bewuste vrijdag drie weken geleden. Ze wilde niet eten (en dat moet ivm de insuline) dus ik trok de trukendoos open en gaf haar wat gel over haar brokjes, dat hielp. Niks alarmerends maar wél vrijdagavond en al mijn P’s worden altijd op vrijdagavond ziek dus ik had het moeten weten!

Zaterdag hetzelfde, weer nauwelijks eten, en uiteindelijk toch weer wel. Ik had er geen goed gevoel over maar ze was net op controle geweest dus wilde ik wachten tot maandag. Zondagmorgen weer hetzelfde, nauwelijks eten, wel gespoten. Ze lag tevreden met Pepijn te slapen tot ik iets geks zag.

Ze was veel te slap. En toen ik haar optilde bleek ze een enorm hypo te hebben. Dus in de ‘hypostand’, glucose, honing, blikje vlees open gemaakt maar het hielp niks, ze bleef heel ver weg. Heb haar in haar mandje op de bank gelegd en zag dat ze heel langzaam weggleed.

Toen de meiden gebeld, dat had ik Jongste beloofd.
Ze waren er binnen vijf minuten en kwamen huilend binnen. We hebben met z’n vieren rond het mandje gezeten, gezien dat ze vrijwel niet meer ademhaalde, haar geaaid, samen gehuild en afscheid genomen. Dachten we.

Maar daar was Pepijn! Hij sprong boven op haar, ging naast haar liggen en legde zijn poot over haar heen.
Net zoals altijd.
En tot mijn stomme verbazing reageerde ze en bewoog ze haar koppetje.
Ik deelde met de meiden dat dit vast een laatste opflikkering was en we zaten vol spanning te kijken.
Maar niks laatste opflikkering, na een paar minuten kwam ze overeind en ging zitten!

De meiden zijn tenslotte naar huis gegaan en ik heb Pientje de hele avond steeds weer wat vlees gegeven.
Eerst met een lepeltje en later at ze zelf uit een bakje dat ik bij haar zette.
En uiteindelijk zijn we gaan slapen, Pepijn en Pientje net zoals altijd samen in de hangmat.

Ik vond het heel moeilijk ze achter te laten want ik had het gevoel dat ze waarschijnlijk niet meer wakker zou worden. Maar ook dat was niet het geval, de volgende ochtend was ze er nog! Maar ook weer niet…

Dus direct de dierenarts gebeld en haar gebracht.
Daar bleek al snel dat het einde verhaal was en is ze rustig ingeslapen.
Het was goed zo.

 

Ik moest ’s avonds de meiden bellen om het te vertellen.
En wat was dat verdrietig.
Jongste was zo vreselijk van slag, wilde me nauwelijks los laten…

Haar eerste echte grote afscheid, Pientje was er altijd voor haar.
Ze was haar brug naar de veiligheid.
Gelukkig is Pepijn er nog, ze zijn gek op elkaar.

 

 

 

Dus nu heb ik voor het eerst van mijn leven nog maar twee P’s.
Ik mis haar nog steeds, zie haar lopen vanuit mijn ooghoeken, denk steeds dat ze weer achter de kachel ligt.

En Jongste zegt niet veel maar kijkt steeds naar de lege plek naast haar op de stoel en zegt dan ‘ze is er niet hè’.
Nee, ze is er niet meer maar wat hebben we van haar genoten!

 

 

En de P’s?
Pepijn miste haar vooral ’s avonds want geen Pientje in de hangmat.
Aan Pommel heb ik weinig gemerkt.

Het is goed zo, ze heeft het op haar eigen eigenzinnige manier gedaan, tot aan het eind!