Het zijn nog steeds geen vrienden, Pientje en Pepijn.
Het lijkt inmiddels haar tweede natuur om te brommen en te blazen zodra die kleine indringer te dicht bij komt. Hij is daar nog steeds van onder de indruk. Maakt zich klein en blijft doodstil zitten tot het over is. Best moeilijk voor zo’n kitten dat alles en iedereen vrolijk en onbevangen tegemoet huppelt en bijna de hele dag spint!
Maar voor Pientje heeft hij ontzag.
Petter is zijn grote vriend. Die twee rennen en vliegen, racen de krabpaal in en denderen door het huis zonder zich iets aan te trekken van mogelijke obstakels.
Ook krabben ze allebei aan de bank.
Petter deed dat heel soms al en Pepijn heeft dat onmiddellijk overgenomen zoals hij alles van zijn grote broer overneemt. De plantenspuit is dan ook in ere herstelt en na twee keer nat gespoten te zijn hoef ik alleen nog maar te dreigen.
Pientje staat boven dit soort gedrag en bemoeit zich daar niet mee. Sinds haar nachtelijke avontuur ligt ze weer als vanouds bij mij op schoot en als dat niet kan woont ze onder de kachel. Natuurlijk ligt ze daar niet alleen en wordt er zo nu en dan gebromd maar daar trekt niemand zich wat van aan zodat het vanzelf weer ophoudt.
Maar met z’n drieën in één mandje zit er nog steeds niet in helaas.
Nu het kouder wordt is het gevelkacheltje in de bijkeuken weer aan. Voorlopig alleen op de waakvlam. Een ideale slaapplek dus. Ik heb wel eens een poes gehad die een hele verschroeide buik had omdat hij er gewoon op bleef liggen, ook als het kacheltje brandde!
De poesjes slapen met z’n drieën in de bijkeuken en Petter ligt meestal als eerste op het kacheltje, vroeger altijd samen met Pientje. Maar Pientje is niet meer zo van samen.
Ze vindt hem een overloper en hij krijgt zo nu en dan een flinke mep van haar die hij onverstoorbaar incasseert.
Wat was ik dan ook verrast toen ik vanmorgen de deur van de bijkeuken open deed en drie poesjes eendrachtig samen op het kacheltje zag liggen!
Met Petter als letterlijke buffer pontificaal in het midden. Nu vindt hij ’s ochtends bij het wakker worden brokjes nóg belangrijker dan de kachel dus zodra hij me zag verdween hij naar zijn etensbak.
Pientje en Pepijn bleven tot hun én mijn verbazing liggen en Pepijn probeerde al snel in haar richting op te schuiven want hij wil oh zo graag lekker tegen haar aan liggen. Dat viel natuurlijk niet in goede aarde. Ze begon te brommen en toen dat niet hielp te blazen. En hij maakte zich weer zo klein als hij kon maar blééf liggen, de held!
Zou dan ook hier een kachel tot (gewapende)
vrede leiden?
Geweldige verrassing die drie zo bij elkaar. En wat een mooi verhaal dat Petter in het midden blijkt te liggen. Heel leuk om deze ontwikkelingen zo met jou te kunnen te volgen.
Langzaam maar zeker….
Zou het dan toch nog goed komen?
http://t.co/9W2iwAtpUf
#blog
@LiesbethvBerkel tuurlijk! Alles komt altijd goed..
RT @LiesbethvBerkel: Langzaam maar zeker….
Zou het dan toch nog goed komen?
http://t.co/9W2iwAtpUf
#blog
Zou een iets grotere mand misschien een oplossing zijn….
Nee! Toen ik er nog zes had lagen ze met z’n zessen in een A3 doos! Op een stapeltje….
Wat lief van Petter.
Zou die kleine het gezegde kennen ‘de aanhouder wint’
Leuk verhaal