Een boomgaard en een traplift, het was me de maand wel.
Allebei niet de bedoeling maar met allebei blij.
De boomgaard werd me min of meer door mijn strot geduwd, in ieder geval de aanschaf van het stukje grond. Als ik het niet zelf had gekocht had mijn buurman het gedaan en dat is om vele redenen geen goed idee. Aanvankelijk vloog het me aan – bijna 200m2 erbij, ik kan mijn tuin nú al niet aan.
Maar na wat slapeloze nachten was daar het idee van een onderhoudsvrije boomgaard.
En nu was het dan eindelijk zo ver!
In die snikhete aprilweek dat de mussen van het dak vielen van de warmte en mijn nieuwe bomen bij de tuinman stonden te trappelen om geplant te worden.
In die week kwam het loonbedrijf dat alle vijf de nieuwe stukken tegelijk deed met een enorme kraan.
Als eerste werd er een diepe brede sloot gegraven achter het nieuwe stuk.
Daarna werd de oude sloot die achter de oorspronkelijke tuin lag gedempt.
Toen werd het grote hek dat nog van de timmerfabriek was en er al zeker 60 jaar stond eruit getrokken, samen met de bomen die er door heen gegroeid waren. Dat was even slikken.
Vervolgens werd er een deel van de grond verwijderd en kwamen er ik weet niet hoeveel vrachtwagens met nieuwe schone tuinaarde die keurig werd verspreid.
Wat mooi om die mannen tot op de centimeter met die grote machines te zien manoeuvreren!
Door de onverwachte warmte was het razend druk bij mijn tuinman maar gelukkig maakte hij met zijn mannen overuren om de boompjes te komen planten!
Ik had een plattegrondje gemaakt maar dat bleek toch heel anders dan het in het echt. helemaal als je nauwelijks kan lopen en alles vanaf een stoel moet overzien.
Mijn tuinhelden dachten mee en met vereende krachten kwamen we eruit.
En nu ben ik in het gelukkige bezit van twee goudrenetten (Rode Boskoop en Summer Red), een Ecolette (een nieuwe appel die resistent is tegen alles), twee kersenbomen (Kordia en Regina) en een amandelboom (Robijn). Verder staan er aan de slootkant negen dikke wilgenstammen die knotwilgen gaan worden. Er mogen voorlopig nog geen hekken of schuttingen van de gemeente en hiermee is er straks nauwelijks meer zicht op het achterliggende terrein.
Het terrein was best nat omdat de oude sloot was dichtgegooid.
Bovendien begon het onmiddellijk ongelooflijk te regenen.
Het stortregende vier dagen lang met als gevolg een totaal onbegaanbare moddervlakte!
Vriendin M die met stekken en boompjes uit haar tuin kwam deed verwoede pogingen ze te planten maar zelfs via planken bleek het onbegaanbaar. En ieder kuiltje dat ze groef liep onmiddellijk vol met water, net zoals vroeger als je in het natte zand bij de zee een kuil groef.
Gelukkig werd het uiteindelijk toch droog en kregen we weer warmte. De grond droogt nu heel langzaam op en het wachten is weer op het loonbedrijf dat geulen zal graven om de drainage aan te leggen. Helaas ‘zitten ze nu in het gras’ en boeren gaan altijd voor…
Maar als dat gebeurd is komen mijn tuinhelden weer.
Dan wordt alles geëgaliseerd en kan er eindelijk gras worden gezaaid.
Wat zal dat mooi zijn en wat geniet ik nu al enorm van mijn uitzicht!
Behalve de boomgaard was er ook het project traplift.
Ook iets wat ik veel liever niet zou hebben maar waar ik nu ontzettend blij mee ben.
Zeker nu ik wéér (onbewust en zeker ongewild) over mijn lichamelijke grenzen ben gegaan met alle gevolgen van dien. Het zoeken naar balans lijkt wel steeds moeilijker te worden, ik lijk steeds eerder over een grens te schieten en de gevolgen lijken steeds groter en pijnlijker te worden.
Best naar want er zijn steeds meer dingen die nauwelijks of zelfs niet meer gaan.
De tuin maakt het mij wel heel moeilijk want dat op mijn kop tussen de plantjes staan, wieden, wat verzetten, iets eruit en iets anders er in, knippen, snoeien, ik geniet er ongelooflijk van. Maar dat gaat nu niet. Zodra ik probeer te bukken val ik om, ik loop met een kruk die hard nodig is en alles vanaf een bankje doen wil gewoon niet. Het maakt me verdrietig.
In huis geldt hetzelfde met dat verschil dat het huishouden nooit een passie van me is geweest dus dat kan ik rustig aan iemand anders overlaten. Hoewel zich ook in huis lastige beperkingen voordoen en de allerlastigste was de trap. Groot was dan ook de opluchting dat het mogelijk bleek een traplift aan te brengen!
En dat is gebeurd.
De adviseur van Otolift zag een paar weken geleden nauwelijks problemen en dacht dat de constructie ongeveer vier uur in beslag zou nemen.
Dat liep even anders. Het werden er bijna acht.
Want een piepklein kabouterhuisje heeft nu eenmaal een zeer smalle gang en een smalle trap.
Gelukkig trof ik een kanjer van een monteur. Op de warmste dag van april arriveerde hij om tien uur uit Lekkerkerk (!), trok zijn korte broek aan en begon buiten voor de deur (want ja, de gang was te smal) alles uit te zoeken en te monteren. Hij at en dronk tussen het monteren door, verzette een lichtschakelaar, legde de leiding voor de lift aan en was eindeloos, echt eindeloos bezig met het programmeren van het stoeltje.
Ieder bochtje, hoe onmerkbaar ook, zit in de computer en door alle boekenplanken, leuningen, drempeltjes, plankjes en andere obstakels maakt dat stoeltje nogal wat bewegingen. Ik had daar totaal niet bij stil gestaan, dacht dat ik zelf via de bedieningsknop zou moeten draaien maar alles gaat uiteindelijk vanzelf.
Om zes uur was hij klaar alleen moest hij volgens zijn protocol nog stofzuigen maar dat vond ik overdreven, hij moest nog terug naar Lekkerkerk!
Wel kreeg ik nog uitgebreid instructie die ik onmiddellijk weer vergat.
Want het was snikheet en ik ben die dag zeker tien keer de trap op en af geweest en was dus total loss.
Maar was was het heerlijk om ’s avonds naar boven gebracht te worden zonder pijn en zonder dat het energie kost!
Het was in het begin nog wel een beetje wennen want als je de diepte inkijkt is het opeens best hoog en omdat alles vanzelf gaat had ik het gevoel totaal overgeleverd te zijn – iets dat niet zo bij me past. Maar inmiddels ben ik gewend en ga ik soms wel vier keer per dag naar boven! Iets vergeten, toch even het bed verschonen, een ontsnapte poes ophalen – alles kan nu weer.
Ik zie nu pas hoe lang ik dat al niet meer deed!
Het enige minpuntje is dat het tergend traag gaat.
Maar toen ik daarover klaagde zei een vriend “nou, toen je die trap nog opkroop ging het vast niet veel sneller” en dat relativeerde alles. Daar heb je vrienden voor!
Een boomgaard en een traplift,
wat een bezit!
Toch hoop ik dat ik straks weer
zo ver ben dat ik zelf de appels
en de kersen kan plukken…
Maar nu eerst… Zweden!
Mooi verhaal weer Liesbeth! Tja mijn scootmobiel gaat ook niet zo snel, maar ik weet inmiddels dat ik er ook zo blij mee ben. Ik kan Buster gewoon uitlaten en dan zittend genieten van zijn capriolen. Wij zijn ook bets benieuwd naar de boomgaard., Dat is nog best vlug gegaan allemaal
Liesbeth wat een prachtig landgoed heb je verworven. En van die traplift heb je alleen maar gemak, toch? Ik begrijp de drempel, maar als die eenmaal is genomen… Veel plezier in Zweden.
Gefeliciteerd Liesbeth! Het ziet er prachtig uit, zowel tuin als traplift. Wat is dat snel gegaan zeg en er lijken in je nieuwe boomgaard veel meer boompjes te staan dan je beschrijft. Een prachtig uitzicht. Het tempo van je traplift, tja dat herken ik. Soms heb ik daar ook last van, maar het scheelt als je onderweg wat te kijken hebt zoals ik bv. Met mijn gevilte wandkleed bewerkstelligd hebt. Misschien wat mooie aquarellen van je moeder of je mooie foto’s van Zweden?
Deze blog leest als een tgv vol snelheid en humor met vleugje verdriet en autonomie bovenal. nuchter en wat is, is.
Op naar Zweden, goeie reis daarheen.
Grootgrondbezitter met een lift, dat heb je toch maar mooi bereikt in je leven!
:-))))
Altijd leuk weer nieuws van je te lezen, al is het af en toe een beetje verdrietig komt het vast wel goed. Goede reis naar Zweden, we hebben alvast heel mooi weer. Een stuk beter dan vorig jaar rond deze tijd!
Wat een schitterende tuin heb je en nu nog meer om van te genieten. Ben benieuwd naar je eerste oogst in de herfst.
En die traplift ziet eruit als een wonder. Wat een mogelijkheden schenkt de techniek ons toch.
Wel verdrietig dat je niet meer heen-en-weer kan schieten van links naar rechts en van boven naar beneden. Dat lijkt me echt afscheid nemen van een deel van je leven. Alles in een ander tempo. Eens zien wat je daarin gaat ontdekken allemaal.