Covid19 – maar nu met Pfizer gevaccineerd!

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.6 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven blijft beïnvloeden.
Maar nu ben ik met Pfizer gevaccineerd!

En dat geeft binnen de beperkingen die er blijven meer vrijheid al zitten we midden in de vierde golf.
Mede dankzij een minister die zijn rug niet recht hield en vooral uit is op het worden van de populairste minister van dit demissionaire kabinet. Een minister die al 1.6 jaar dingen toezegt die (nog)  niet kunnen Iedere keer weer. Waarom toch niet luisteren naar de mensen die er voor doorgeleerd hebben?

Maar twee Pfizerprikken hebben mij eindelijk weer vrijheid geven en wat een groot goed is dat!
Wat is het heerlijk dat er weer mensen kunnen komen, dat ik mijn familie en vrienden eindelijk weer zag en zelfs durfde te omhelzen! Na die troosteloze coronawinter waar geen einde aan leek te komen.
Zelfs de onafgebroken drukte en zorg met, rond en voor de meiden konden niet voorkomen dat ik in een flinke dip raakte.
Een dip waardoor zelfs bloggen niet meer wilde.

Maar Pfizer gaf ruimte, letterlijk en in mijn hoofd!
Ruimte voor bezoek, ruimte voor nieuwe plannen, ruimte voor mezelf.
Dus langzaam en met hulp van mijn dierbaren vocht ik me uit de dip en begin ik weer genieten.

Want er is gelukkig veel te genieten!

De buitenkant van mijn kabouterhuisje werd geschilderd, het laatste enkel glas ruitje werd door thermopane vervangen en de achtergevel kreeg een nieuwe jas van vrijwel onbetaalbaar red cedar!
Het oude heeft er 35 jaar opgezeten maar begon in brokjes naar beneden te vallen.

En natuurlijk is er de tuin die gedijt door het schitterende tuinvoorwaarden: warmte, water en liefde.
Er kwam een groter terrasje, nieuwe rieten tuinstoelen van Marktplaats die ook nog werden thuisgebracht door lieve vrienden. De pomp en de sproeiers werden door Ch. geïnstalleerd, de tuinmannen maaiden en hielpen me waar nodig dus Het Landgoed groeit en bloeit!

Wat is het toch heerlijk om op zo’n plekje te mogen wonen, dat realiseer ik me bijna dagelijks.
Geen overstromingen zoals in Limburg, geen hitte en bosbranden zoals in Zuid Europa, geen gevoel van onveiligheid of angst. Dat voelt als een groot voorrecht waar ik niet genoeg bij stil kan staan.

Toch is er ook daarin iets veranderd.
Toen ik hier bijna 45 jaar geleden mijn huisje kocht maakte ik kennis met buurman S. Hij bleek een jaar en drie dagen ouder te zijn dan ik en hij vond vanaf dag één dat hij een beetje op me moest passen. Iets wat ik idioot vond want dat kon ik heel goed zelf! Hij had daar echter hele speciale ideeën over.

Zo zaten we op een mooie zondag allebei achter ons huis van de zon te genieten.
Hij stak zijn hoofd om het muurtje en vroeg of ik al ontbeten had. Ik antwoordde ontkennend. ‘Wacht maar even’ zei hij om na een kwartier terug te komen met een dienblad waarop een bordje  met verse croissantjes, een gekookt eitje, vers sinaasappelsap, koffie en een servetje.
‘Alsjeblieft’ zei hij om weer terug te gaan naar zijn eigen huis! Dat was S.

Hij was de meest autonome man die ik ooit heb gekend, hij leefde precies zoals hij dacht dat het moest.
Zonder gezag boven en onder zich, met eigen regels en met voor iedereen respect.
Hij was hardrocker in een band met alles erop en eraan en daarin botsten we want wat een pokkeherrie!

Hij was uitvinder, partner, vader en pake, muzikant, alleskunner, verzamelaar, oplosser en vriend.
Soms spraken we elkaar maanden niet om opeens weer lange gesprekken in de tuin te hebben.
En toen mijn lijf het begon af te laten weten was hij er altijd als dat nodig was.
Als ik hem daarvoor bedankte kreeg ik altijd hetzelfde antwoord: “we moeten samen door de tijd”.
Hij raapte me op als ik viel.

Tot daar een abrupt een einde aan kwam.
Eind juni bleek hij heel ziek te zijn en 2.5 week later is hij overleden.
De tuin is de tuin niet meer.
Ik zie hem vanuit mijn ooghoeken steeds scharrelen maar als ik kijk dan is hij er niet.
Ik heb al 100 keer gedacht ‘oh, even S vragen!’ om me te realiseren dat dat nooit meer kan.

Hij woonde hier al toen ik hier kwam.
Hij was een constante.
Het is gek genoeg nóóit in mijn hoofd opgekomen dat hij er ooit niet meer zou zijn.
Hij was zoveel meer dan een buurman – hij raapte me op als ik viel.

Gelukkig was er ook blijdschap want Oudste haalde na héél hard werken haar vmbo diploma en is aangenomen op de MBO opleiding voor bakker/patissier – haar droom.
De spanning was groot want we rekenden op een her voor Nederlands maar gelukkig was zij de eerste die gebeld werd en bleek ze geslaagd, met een 6.8 voor Nederlands! Haar Nederlands is net op het juiste moment op gang gekomen toen ze eindelijk durfde te gaan praten i.p.v. alles op te zoeken in Google Translate.

We vierden het bij haar thuis waar ik werd uitgenodigd voor een heerlijk Chinees diner én we vierden het hier in de tuin op een prachtige zonnige dag met taart, watermeloen, kip en Zweedse wafels.

Opeens vroeg ze of ik ook een vlag had.
Die had ik, maar hoezo?

Nou, zij had een rugzak en dat moest toch als je was geslaagd?
Ik had niet meer gedacht dat nog mee te maken – een vlag met een rugzak aan mijn geveltje!

Er gebeurt veel in het leven van mijn meiden. Beide oudsten hebben wekelijks therapie in Drachten, ik heb regelmatig hulp van systeemtherapeut Marten in Sneek waar we ook met z’n vieren naar toe gaan op locatie Joure. Ik voel me soms dan ook net een taxichauffeur maar ook een therapeut want de moeilijkste gesprekken zijn vaak als we terugkomen van de therapie.

Verder brak Jongste haar elleboog wat veel ritjes naar het ziekenhuis in Heerenveen met zich meebracht, ging Middelste drie dagen op schoolkamp en voer op een schip van de Bruine Vloot over de Waddenzee, ging Jongste ook nog op kamp en werd afgelopen week haar 11e verjaardag gevierd met alle bijbehorende feestelijkheden.

Het afgelopen jaar gebeurde er zoveel dat ik het gevoel heb onafgebroken ‘aan’ te staan.
Opeens herkende ik dat gevoel van heel lang geleden.
Van toen ik nog een hele drukke baan had…

En wat hielp dan het allerbeste?
Naar ‘mijn andere land’ waar ik nu al twee jaar niet ben geweest en waar ik ongelooflijk naar verlang.
Maar waar ik ook heel bang voor ben want wat als ik er geen voet meer kan verzetten?
Wat als ik niet meer op mijn strandjes kan komen?
Wat als…

En er is maar één manier om daarachter te komen!