De ramp die #Covid19 heet

#Corvid19, de ergste crisis na de Tweede Wereldoorlog en zo voelt het inmiddels ook.
Een crisis met verstrekkende maatregelen om nóg erger te voorkomen.
Een ramp die de hele wereld treft.

#Covid19, een paar maanden geleden had ik het woord nog nooit gehoord.
Nu beheerst het de levens van miljoenen mensen.
Ook dat van mij al is mijn leven gek genoeg helemaal niet dramatisch veranderd.

Ik leef al zo lang mijn dagelijks leven alleen.
Het is grotendeels mijn eigen keus en ik vind het heerlijk.
Maar alleen leven is iets heel anders dan in isolatie leven.

Gek genoeg blijven de dagen voorbij vliegen.
Ze zitten vol met de dagelijkse triviale dingen zoals de kattenbak, houtjes halen, een rondje door de tuin, de hometrainer, de kranten, oefenen met de tennisbal onder mijn voeten, de tv, weer een rondje door de tuin, lezen, social media bijhouden, digitaal boodschappen doen etc.

Boodschappen doen is een hele klus. Ik wil maar één keer in de week laten bezorgen door Albert Heijn want dat is al moeilijk genoeg. Dus ik ben heel goed aan het nadenken wat ik nodig heb. Een hele verandering voor iemand die dit haar hele leven zeker vier of vijf keer per week deed omdat ik het nooit wist en altijd probeerde inspiratie te krijgen in de winkel. En alles went, ook dit!

Aan de boodschappen bij De Streekboer is niks veranderd, die moesten altijd al worden besteld.
En wat is het heerlijk dat vrijwilligers ze thuisbrengen.

Het is iedere week feest want er zijn de tulpen. Héél veel tulpen!
Triest voor de bollenboeren die ze nu niet kwijt kunnen maar eerlijk is eerlijk, fijn voor de klanten van De Streekboer want ik koop nu iedere week vijf bossen en breng ze ook bij de buren die altijd voor me klaar staan.

Wat de afgelopen week ook tijd vroeg waren de scholen van de meisjes. Want ook al mogen ze er niet meer heen, ze hebben wel heel veel schoolwerk! Wat heb ik veel respect voor al die leerkrachten die het mogelijk maken dat alles toch doorgaat. Ze hebben zelfs huiswerk voor gym!

De jongste zit iedere ochtend van 9.00-12.00 voor haar net gekregen Chromeboek en heeft klassikaal les van meester Erik samen met haar 29 klasgenootjes!

De oudste twee hebben veel huiswerk en Middelste moest haar vakkenpakket voor klas 3 kiezen. Best ingewikkeld dus hebben we samen een mail naar haar mentor gestuurd en om advies gevraagd. Verder heeft ze hulp nodig bij natuurkunde, niet mijn sterke kant! Maar gelukkig gaat het alleen om het Nederlands al vind ik het soms ook lastig want woorden als suspensie, filtreren of emulsie simpel uit te leggen.

We oefenen ook hard op de uitspraak. Sommige klanken zijn heel moeilijk voor ze omdat ze het verschil tussen de klanken zelf niet horen. Voor hen klinken ao, ou, eu en ui hetzelfde.

Ze gebruiken ze dan ook door elkaar waardoor sommige woorden onbegrijpelijk worden. De ui is het allermoeilijkst en wat was het mooi toen het opeens lukte! En het zelfs spontaan goed deed zonder te hoeven denken. Ze moest er zelfs even van huilen, zo blij was ze…

Maar ondanks dat mijn leven min of meer gewoon doorgaat is het toch totaal anders.
Ik ben onrustig, kijk en luister naar alles, zie het nieuws, kijk naar indrukwekkende documentaires over de zorg, de ziekenhuizen, de IC’s – het is eigenlijk onbegrijpelijk wat daar allemaal gebeurt.

En ik was ook even bang.
Bang toen ik twee nog jonge en vitale mannen zag die beide #Covid19 hadden overleefd maar vreselijk ziek waren geweest en nog steeds nauwelijks konden lopen. Toen sloeg de angst toe en had ik een paar beroerde nachten. Gelukkig is dat nu over want waarom zou ik het krijgen? Van wie?
Ik zie behalve de meisjes niemand en zij en ik houden ons strak aan de afspraken.

Mijn leven gaat wel door.
Dat van heel veel anderen niet.
Ik moet niet teveel tot me door laten dringen wat er allemaal gebeurt in de wereld.

In de VS en in het bijzonder in New York waar Trump wekenlang volhield dat er niets aan de hand was.
In de Filippijnen waar de president iedereen die buitenkomt laat doodschieten.
In de vluchtelingenkampen op Lesbos waar het zonder corona al een hel is.
In Brazilië waar Bolsenaro de angst voor corona afdeed met ‘hysterisch’.

Ik geloof dat ik nog nooit zó blij ben geweest dat ik in Nederland woon.
Een land waar iedereen een zorgverzekering heeft.
Een land waar er, hoe dan ook, voor je wordt gezorgd als dat echt nodig is.

Mijn leven gaat wel door.
Ik heb een prachtig plekje en als het mooi weer is kan ik naar buiten.
Ik kan alles nog zelf en heb lieve buren waar ik zo nodig een beroep op mag doen.
En ik krijg heel veel lieve kaartjes, appjes en telefoontjes.

Wat helpt het toch als mensen aan je denken.
Want als die er niet zijn ben je pas echt geïsoleerd!

#Covid19 – we hebben het nu al over vóór corona.
Wanneer zouden we ‘ná corona’ kunnen zeggen…?